Τι καταλάβαμε από την πανδημία;

Ας πούμε ότι βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους της! Τι καταλάβαμε από μια πανδημία που μας ταλαιπωρεί κοντά ενάμισι χρόνο; Κατά την άποψή μας:
Καταλάβαμε πρώτ’ απ’ όλα να μη τα περιμένουμε όλα από το κράτος. Είναι αδύνατον! Κράτος είμαστε όλοι.
Ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να προστατεύσουμε τους ανθρώπους με τους οποίους αλληλεπιδρούμε σε καθημερινή βάση, αλλά και τους εαυτούς μας.
Να σεβόμαστε τα δικαιώματα των άλλων για ζωή τηρώντας τις δικές μας υποχρεώσεις.
Τα “δεδομένα” του παρελθόντος μάς τέλειωσαν! Τίποτε δεν είναι δεδομένο στη ζωή.
Κάθε μέρα απαιτείται και νέος αγώνας: όχι για νέες κατακτήσεις αλλά για τη στοιχειώδη διατήρηση αυτών που μπορούμε και πρέπει να διατηρήσουμε (υγεία, επιβίωση).
Αντιληφθήκαμε ότι ένας συνεχής “εγκλωβισμός” μάς στερεί τον καθαρό αέρα, το περπάτημα στη φύση, την εκδρομή, την απόλαυση του ήλιου, του φωτός, της θάλασσας, της παρέας.
Η απομόνωση μάς έκανε να εκτιμήσουμε φίλους και συγγενείς, να αναζητήσουμε την επικοινωνία μαζί τους αλλιώς, να αναλογισθούμε ότι έξω από τον εαυτό μας υπάρχουν κι άλλοι για τους οποίους πρέπει να νοιαζόμαστε.
Οι πιο φιλοστοχαστικοί ξανασκέφτηκαν την έννοια του χρόνου, αλλά και της ύπαρξής μας πάνω στον πλανήτη γη: αποδεικνύεται περίτρανα ότι είμαστε περαστικοί, “εφήμερα” όντα.
Ο χρόνος μας εκτός του ότι είναι μετρημένος, έρχεται στιγμή (πανδημία) που “κόβεται” απότομα.
Γι’ αυτό, νομίζουμε ότι, ό,τι από πλευράς ζωής μας αναλογεί, οφείλουμε να το αξιοποιήσουμε έτσι ώστε να είναι ωφέλιμο και για το σύνολο. Όχι μόνο για μας.