Τον Μάρτιο συμπληρώνονται 200 χρόνια από το εθνικό σκίρτημα των Ελλήνων. Το 1821 τα όπλα ηχούν στον ελλαδικό χώρο και η επανάσταση κατάφερε στα επόμενα χρόνια, με πολλές δυσκολίες, να επιτύχει το σκοπό της, τη δημιουργία δηλαδή εθνικού κράτους, εμπνεόμενο με φιλελεύθερες αρχές. Με αφορμή τα 200 χρόνια θα επιχειρήσουμε να συγγράψουμε και να καταθέσουμε -αν και η κάθε ιστορική περίοδος είναι ξεχωριστή και δέσμια της εποχής της- (όπως και η δική μας άλλωστε) ορισμένες σκέψεις για το πώς βρέθηκε η χώρα μας να κλίνει τα 100 χρόνια από την επανάσταση του ’21 και πώς τα 200.
100 χρόνια πριν (1921) η Ελλάδα κυβερνιόταν απο τον συνασπισμό των Αντιβενιζελικών κομμάτων με την επωνυμία “Ηνωμένη Αντιπολίτευσις”. Είχαν προηγηθεί οι εκλογές του 1920, όπου το κόμμα Φιλελευθέρων ηττάται, καθώς και το νόθο δημοψήφισμα πού επανέφερε τον Βασιλιά Κωνσταντίνο στο θρόνο. Ο Βενιζέλος αυτοεξορίζεται στο εξωτερικό και βρίσκει ως πνευματικό καταφύγιο τη μετάφραση του Θουκυδίδη. Το έργο της μετάφρασης δεν αποτολμήθηκε από κανένα άλλο Ελληνα πρωθυπουργό, έως τις μέρες μας.
Η κακή διπλωματική τακτική, η σχετική πολιτική ανικανότητα, όπως και η παραδοσιακή γερμανοφιλία, που είχαν προβάλλει στα χρόνια του Διχασμού οι Αντιβενιζελικοί έδωσαν την αφορμή στις Μ. Δυνάμεις να εγκαταλείψουν τη χώρα στο ενεργό μικρασιατικό μέτωπο και να την οδηγήσουν σε οικονομική ασφυξία , αφού δεν της δόθηκε νέα οικονομική βοήθεια.
Ο Ελληνικός στρατός, παρά τις επαναλαμβανόμενες νίκες, είχε φθαρεί. Σε αυτό δεν βοήθησε και η λανθασμένη πορεία των επιχειρήσεων που διέπρατε η Κωνσταντινική ηγεσία, ενώ οι οι πολύχρονες πολεμικές αναμετρήσεις είχαν εξαντλήσει τους στρατιώτες, όπως και τις οικογένειες που είχαν αφήσει πίσω.
Έτσι τον επόμενο χρόνο το μέτωπο καταρρέει, ο στρατός υποχωρεί και 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι ξεριζώνονται από τις εστίες τους και καταφθάνουν στην Ελλάδα, ή οποία υποχρεούται να αναλάβει το κόστος επιβίωσης τους.
Το 1921 η Ελλάδα ήταν εγκαταλελειμμένη οικονομικά και πολιτικά. Η κοινωνία κουρασμένη και η πολιτική ηγεσία απροετοίμαστη και επιπόλαιη.
Σίγουρα οι άνθρωποι εκείνου του έτους δεν θα ήθελαν να γιορτάσουν έτσι τα 100 χρόνια της παλιγγενεσίας.
Τα 200 χρόνια, φέτος, βρίσκουν την Ελλάδα χτυπημένη από την πανδημία του covid-19 -όπως και ολόκληρη την υφήλιο-με οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.
Η κοινωνία εξουθενωμένη προσπαθεί να αμυνθεί στο νέο ιό , η οικονομία κινδυνεύει και το πολιτικό προσωπικό καλείται να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αντιμετωπίσει αυτήν την πολυμέτωπη επίθεση.
Βέβαιο είναι ότι κανείς δεν θα ήθελε να εορταστούν έτσι τα 200 χρόνια από το 1821. Παρά ταύτα, οι σύγχρονες τεχνολογίες ίσως να μπορέσουν να καλύψουν εν μέρει αυτό το μέγαλο κενό.
Ας ελπίσουμε, αυτή τη φορά, οι συμμαχίες μας να ευοδώσουν για τα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα, η κοινωνία μας να σταθεί όρθια, ώριμη, να μην κουραστεί και διχαστεί, και οι πολιτικές ηγεσίες να αποδείξουν την ύπαρξη των ικανοτήτων, που διατυμπανίζουν ότι διαθέτουν.
Το 2021 δεν είναι δίσεκτο. Απευχόμαστε κάθε είδους ατύχημα ή εκτροπή μέσα στον ορυμαγδό των διεθνών εξελίξεων και θυμόμαστε ότι πάντα, παρ’ όλες τις αντιξοότητες που συμβαίνουν, τελικά επιβιώνουμε. Αυτό άλλωστε μας υπενθυμίζουν και τα 200 χρόνια. Πώς θα εορταστούν, άραγε, τα 300 ;
