Το βράδυ της ∆ευτέρας τραυµάτισαν µε µαχαίρι µαθητή, στην αυλή του εσπερινού ΕΠΑΛ (πρώην ∆αίδαλος) στα Χανιά. Είδηση που έπρεπε να έχει ξεσηκώσει την τοπική κοινωνία και όχι µόνο τις αστυνοµικές αρχές.
Είδηση η οποία οµοιάζει µε εισαγωγικό σηµείωµα, σε βιβλίο που αν δεν κινητοποιηθεί η κοινωνία και η αυτοδιοίκηση, θα κυκλοφορήσει ευρέως και µάλιστα µε πολύ χαµηλή τιµή. Είδηση, που αποδεικνύει πως ό,τι συµβαίνει κι αλλού, φτάνει και στην πόρτα µας.
Είδηση την οποία αν αφήσουµε στα µέσα φύλλα των εφηµερίδων, βουβή στα ραδιόφωνα ή µε µικρά γράµµατα σε σχόλια, θα γιγαντωθεί και ως Λερναία Ύδρα θα µας οδηγήσει να ψάχνουµε για σπαθιά και δάδες, ώστε να κόψουµε και να κάψουµε τα κεφάλια της.
Το κάθε µαχαιρωµένο παιδί, είναι παιδί της δικής µας κοινωνικής οικογένειας, είναι φίλος και γνωστός, των παιδιών µας, είναι οντότητα που κυκλοφορεί ανάµεσά µας, που εκπαιδεύεται στα σχολειά µας, που ως νέος άνθρωπος επενδύουµε σε αυτόν για το καλύτερό του, για το καλύτερό µας.
Κάθε οπλισµένο µε µαχαίρι χέρι, στη συγκεκριµένη περίπτωση τρεις ανήλικοι, είναι παιδιά που δεν γνωρίζουν ότι στην λάµα κάθε µαχαιριού, ταιριάζει µόνο ο κόπος της εργασίας, το ψωµί δηλαδή, το µπόλιασµα σε δεντρά και φυτά για τη συνέχεια της ζωής της υπαίθρου και ο πολιτισµός µέσω της τέχνης, όπως η ξυλογλυπτική και οι εργασίες προαγωγής του.
Όλα όσα δεν µάθαµε στα παιδιά αυτά, ως υπεύθυνοι γονείς, κοινωνία και δάσκαλοι, αν δεν επανορθώσουµε άµεσα και τάχιστα, θα γίνουν µαχαίρια στο κορµί του τόπου µας και του µέλλοντος του.
