Κύριε διευθυντά,
Αισθάνομαι την ανάγκη, μέσω της πάντα φιλόξενης εφημερίδας σας, να ευχαριστήσω από καρδιάς την κυρία Λήδα Σηφοδασκαλάκη για την ανιδιοτελή, άμεση και αποτελεσματική προσφορά της στο ευαίσθητο κοινωνικό πρόβλημα, που αφορά τη διάσωση και περίθαλψη αδέσποτων ζώων της πόλης των Χανίων.
Δυστυχώς, παρά το γεγονός ότι η νομοθεσία προβλέπει την οικονομική στήριξη των Δήμων για περίθαλψη των αδέσποτων, δεν λειτουργεί ούτε το Δημοτικό κτηνιατρείο αλλά ούτε και κάποια άλλη δομή, που να εξασφαλίζει τη διάσωση και περίθαλψη των εκάστοτε ταλαίπωρων ζώων, τα οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούν στον δρόμο του κάθε πολίτη.
Έτσι, στην πράξη, όσοι ιδιώτες διαθέτουν τη στοιχειώδη ανθρωπιά αναλαμβάνουν με δική τους ευθύνη τη διάσωση και τη συχνά υπέρογκη δαπάνη που απαιτείται γι’ αυτήν.
Αν δε όλα αυτά συμβούν μέσα στο Σαββατοκύριακο ή σε οποιαδήποτε άλλη αργία, τότε… «φασκελοκουκούλωστα»!
Κάποιοι ευαίσθητοι άνθρωποι αναγκάζονται εξ αυτής της έλλειψης δημοτικής και κρατικής φροντίδας να υιοθετούν μεγάλον αριθμό αδέσποτων και να καταστρέφονται παντοιοτρόπως.
Σε μια τέτοια στιγμή απελπισίας βρέθηκα, όταν μεσάνυχτα Σαββάτου κάποιος ασυνείδητος “ζωόφιλος” συμπολίτης μας άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου του και πέταξε στον δρόμο ένα κουταβάκι, σ’ έναν δρόμο επικίνδυνο όπως είναι η οδός Γογονή.
Ο μόνος άνθρωπος που βοήθησε την κατάσταση, αφού εγώ διαθέτω ήδη αρκετά ζώα, ήταν η κυρία Λήδα Σηφοδασκαλάκη, η οποία τελικά κατάφερε να βρει στη μακρινή Δανία μια ζεστή αγκαλιά για την “Τιτίκα” (δεδομένου του ότι οι Έλληνες είναι αδιάφοροι ή ανίκανοι να διασώσουν και να διαφυλάξουν κάθε εθνικό θησαυρό, από αρχαιότητες και υποδομές έως το ζωικό κεφάλαιο).
Ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, συνοδευμένο από την ευγνωμοσύνη μου και τις καλύτερες ευχές μου για την προσωπική της ευτυχία.
Κατιλένα
Π. Σταθάκου
