Τα αφεντικά του “Ελληνος”

«Του Ελληνος ο τράχυλος ζυγόν δεν υπομένει», έγραφε ο Ανδρέας Κάλβος (1792-1869). Βρισκόταν φαίνεται σε έξαρση πατριωτικού συναισθηματισμού στα χρόνια της ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους. Αν ήταν σήμερα, δεν θα ’λεγε το ίδιο, γιατί θα ’βλεπε ότι ο Ελληνας αγοράζεται και πουλιέται μεθοδευμένα και ίσως να ’φτιαχνε κάποιον άλλο στίχο. «Περί της ανεξάντλητης αντοχής του, να ανέχεται τα βάρη, την υποκρισία, το ψεύτικο ξέσπασμα οργής ορισμένων προοδευτικών με αδιακρισία και αφύσικη προκλητικότητα των αφεντικών του “Ελληνος”».
Η τρόϊκα αποδεκατίζει σιγά – σιγά τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας. Τους νοικοκυραίους μεγαλοαστούς τους κάνει μικροαστούς και τους μικροαστούς τους ξεσπιτώνει. Σημαδεύει και τους έχοντας και μη έχοντας. Εξοντώνει τη δύναμη της γνώσης και το γένος. Μας δάνεισε για ν’ αποφύγουμε το “ατύχημα” της χρεοκοπίας. Φταίξαμε κι εμείς για πολλές ηλιθιότητες, αλλά εκείνοι ως εξυγειαντές παρά του ότι έδωσαν λάθος συνταγή, επιμένουν ν’ ακολουθούν την ίδια τακτική, ενώ εμείς ψάχνουμε να βρούμε άλλη ερμηνεία θεραπείας. Που δεν τη βρίσκουμε, γι’ αυτό η κατάσταση γίνεται πιο απαράδεκτη και δεν κάνουμε άλλο από το να τσακωνόμαστε, για το ποιος έφταιξε από την εποχή του Κολοκοτρώνη. Η μεν κυβέρνηση πλειοδοτεί με υποσχέσεις ή δε αντιπολίτευση, τάζοντας ανατροπές, επειδή ως αντιπολίτευση δεν μπορεί να τις κάνει.
Αποκηρύσσουν την κυβέρνηση Σημίτη, που προετοίμασε την είσοδο στο ευρώ, διοργάνωσε την Ολυμπιάδα και βούλιαξε την οικονομία.
Υστερα φόρτωσαν στον Καραμανλή, τον μικρό, όλα τα στραβά, ο οποίος αφότου τον “έφυγαν” δεν βγάζει άχνα. Κατόπιν έμελλε να γίνει πρωθυπουργός ο Γεώργιος ο Β’ Παπανδρέου ο Γ’, που δεν έκανε κάτι, να ανατρέψει τα κακώς κείμενα, τα οποία ονομάτιζε ως αντιπολίτευση αλλά μας έβαλε στον κυκλώνα του Δ.Ν.Τ. να τον θυμόμαστε εμείς και οι φοιτητές στα ξένα πανεπιστήμια που τους κάνει διαλέξεις, πώς να μην χρεωκοπήσουνε μια χώρα!
Η τελευταία φάση ήταν το στρώσιμο του χαλιού, να πατήσουν οι κερδοσκόποι με τον Ράιχενμπαχ και τους επιτελείς της Τρόικας.
Ν’ αλωνίζουν και να δίνουν το δικαίωμα στον ΣΥΡΙΖΑ να τα βάζει με τις αντιπολιτευτικές υπερβολές του εναντίον όλων. Φλερτάρει με το “λεφτά υπάρχουν” που ’χει κάτσει σαν αγκάθι στο λαιμό του “Γιωργάκη”, απειλώντας να ανατρέψει τις ιδιωτικοποιήσεις, όσες προλάβει, να κάνει το δίδυμο Σαμαράς – Βενιζέλος.
Πάντως ο κ. Σαμαράς επέστρεψε απ’ τη συνάντηση με την κα Μέρκελ με άδειες αποσκευές. Του επεσήμανε, ν’ αρχίσουν τη συζήτηση για το χρέος μετά τις ευρωεκλογές. Παρηγοριά στον άρρωστο… μέχρι να ’ρθει το… 4ο μνημόνιο, που προανείγγειλλε ο κ. Σόιμπλε. Τούτο θα ’ναι η λυπητερή, παρά τα υπό του πρωθυπουργού λεχθέντα, περί μη υπάρξεως νέων μέτρων. Η ανισοκατανομή των βαρών δεν είναι νέα μέτρα; Οσοι έχουν κρυφτεί πίσω από οφ – σορ εταιρείες, δεν ελέγχονται και τα παίρνουν από μικροϊδιοκτήτες. Να νοικοκυρευτούν τα δημόσια έσοδα, αλλά όχι έτσι να βαφτίζουν την αύξηση της φορολογίας “διαρθρωτικές παρεμβάσεις”!!
Η συνάντηση απέφερε μόνο παράταση χρόνου. Τούτο δεν σημαίνει, ότι θα πρέπει να έρθει η αντιπολίτευση σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση κατωτέρα των περιστάσεων. Για το θέμα πάνω στις συνομιλίες πρωθυπουργού και καγκελαρίου, ας υπήρχε μια μίνιμουμ ανοχή, παρά τις διαφορές, που υπάρχουν στα δύο κόμματα και να μην αναλίσκονταν σε ύβρεις χαμηλού επιπέδου. Ο κ. Τσίπρας να λέει τον κ. Σαμαρά “αξιοθρήνητο” και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να χαρακτηρίζει τον κ. Τσίπρα “φθηνό”.
Σε τέτοιες συγκυρίες από οποιονδήποτε αναπτύσσεται πρωτοβουλία στο εξωτερικό για εθνικά θέματα επί διεθνούς επιπέδου, ο αντίπαλος ας μην αντιπαρατίθεται, πριν δει τα αποτελέσματα, ανεξαρτήτως αν υπάρχουν πολιτικές ασυμφωνίες στο εσωτερικό.