Αυτονόητο νούμερο ένα: ότι κάποιες φορές, βγάζοντας για βόλτα το σκυλάκι μου, θα έχω τη δυνατότητα να περιπλανιέμαι στους γραφικούς δρόμους και τα στενάκια της πόλης μου, να θαυμάζω τα όμορφα ιστορικά αρχιτεκτονήματά της και να προσδοκώ ότι κάποια στιγμή θα μου δοθεί η δυνατότητα να τα επισκεφτώ, ακόμα και αν επί του παρόντος παραμένουν ερμητικά κλειστά και αχρησιμοποίητα!
Αυτονόητο νούμερο δύο: ότι θα εξακολουθώ να έχω την πολυτέλεια του χρόνου και φυσικά την καλή διάθεση να βγάζω μακρινές και νωχελικές βόλτες το εν λόγω κατοικίδιο.
Αυτονόητο νούμερο τρία: ότι θα ζω για πάντα σε μια πόλη μοναδική, φωτεινή, λουσμένη από ήλιο και θάλασσα.
Αυτονόητο νούμερο τέσσερα: ότι θα συνεχίσω να αισθάνομαι ασφάλεια και ανεμελιά, κυκλοφορώντας στους δρόμους της πόλης μου, χωρίς να φοβάμαι, για παράδειγμα, ότι θα πέσω ανυποψίαστο ή και υποψιασμένο, θύμα κάποιου αποφασισμένου ακροβολιστή ή μίας απροσδόκητης έκρηξης.
Αυτονόητο νούμερο πέντε: ότι θα έχω την σωματική ακεραιότητα, τα δύο πόδια, που αυτόματα και απρόσκοπτα, το ένα θα μπαίνει μπροστά από το άλλο, επιτρέποντας μου να βαδίζω και να πηγαίνω στις προαναφερθείσες βόλτες.
Συμπέρασμα; Προφανώς, ότι τελικά, αν το καλοσκεφτούμε, το μόνο αυτονόητο στην ζωή μας – και ας μου επιτραπεί η σωκρατική αντίφαση- είναι ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο και ότι χρειάζεται κάποια απώλεια, οποιουδήποτε είδους, υλική, συναισθηματική, ανθρώπινη ή άλλη, για να μας κάνει να το συνειδητοποιήσουμε ακόμα πιο έντονα. Ή μήπως όχι; Όπως και να έχει, δεν μπορώ παρά να ελπίζω, αφελώς ενδεχομένως, ότι, εκεί που παλιά υπήρχε κάτι όμορφο και τώρα αποκαΐδια, στο μέλλον, κάποια στιγμή, μπορεί να υπάρξει και πάλι κάτι ίσως, ακόμα ομορφότερο…
*Η Γιούλα Κανιτσάκη είναι φιλόλογος
