ΣΕ ΜΙΑ πολιτεία δικαίου και ισονομίας, δεν ρίχνεις τα φορολογικά βάρη μόνο σε μια ομάδα πολιτών: την πάντα περιζήτητη, δηλαδή τη “μεσαία τάξη” (μισθωτοί και συνταξιούχοι). Αν θέλεις να κυβερνήσεις σωστά, διευρύνεις τη φορολογική βάση, ώστε να φορολογούνται -κατά τη φοροδοτική τους ικανότητα- όλοι.
ΟΥΤΕ παρέχεις φορολογικές ελαφρύνσεις μόνο σε ορισμένους, στο όνομα της δήθεν προσδοκώμενης ανάπτυξης, με τις επενδύσεις. Εδώ βλέπεουμε πως αντί να διευρυνθεί η φορολογική βάση, αυξάνονται οι φορολογικοί συντελεστές στην ήδη υπάρχουσα φορολογία.
ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ (έτος 2018) δείχνουν πως ο ένας στους οκτώ φορολογουμένους πληρώνει τα εννέα από τα δέκα ευρώ φόρου εισοδήματος. Δηλαδή, περίπου 1.000.000 φορολογούμενοι πληρώνουν το 92% των κρατικών εσόδων από τον φόρο εισοδήματος, περίπου 2.600.000 πληρώνουν το υπόλοιπο 8% των εσόδων από τον φόρο εισοδήματος, ενώ 5.100.000 φορολογούμενοι δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ.
ΚΑΤΑ τη μνημονιακή περίοδο (με εξαίρεση το 2010), με τις άγριες και παράνομες περικοπές μισθών και συντάξεων, αυξήθηκε κατά πολύ η συμμετοχή μισθωτών και συνταξιούχων στη συγκέντρωση των ετήσιων φόρων φυσικών προσώπων: από τα 34,3 ευρώ που πλήρωσαν για τα εισοδήματα του 2010, το 2018 πλήρωσαν 42 ευρώ. Σήμερα;
ΕΤΣΙ, η πολυσήμαντη και πολυπόθητη για τις ψήφους της μεσαία τάξη αποτελεί μεν το πιο ελκυστικό κοινό για τους αγώνες των ελληνικών κομμάτων ώστε να κερδίσουν την εξουσία, αλλά και το κατ΄επανάλειψη και αδίκως φορολογούμενο τμήμα. Η μεσαία τάξη (που “λάτρευε” ο ευρωπαϊκός σοσιαλισμός στις δόξες του), αν και διεθνώς σήμερα βρίσκεται σε κάμψη, για πολλούς αναλυτές αποτελεί ακόμα το πιο δυναμικό στρώμα της κοινωνίας: είναι η “τάξη” που εν πολλοίς καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις μιας χώρας.
