Αξίζει συγχαρητήρια ο επιστηµονικός φορέας που διοργάνωσε τις εκδηλώσεις για τη νησίδα Θοδωρού και την προβολή και ανάδειξη της, ως και η δασική υπηρεσία για τις εκδηλώσεις πάνω στη νησίδα και το θαυµαστό κέρασµα εκεί.
Θα είναι κάποιες δεκαετίες, που έχοντας φίλο τον τότε φύλακα Καραγιαννάκη, µε φιλοξένησε στο φυλάκιο και µου επέτρεψε να περπατήσω το νησί. Το περπάτησα αρκετές ώρες, αλλά δεν σκέφτηκα να το… εξερευνήσω. Πέρασα κάτω από το κάστρο χωρίς να ανέβω ως αυτό, και η µόνη ανακάλυψη ήταν δύο λάκκοι στο έδαφος, όπου βρίσκονταν σκελετοί αγριµιών, που προφανώς έπεσαν εκεί και δεν µπορούσαν να ανέβουν και ψόφησαν.
Έτσι µου ήλθε η ιδέα να προτείνω, µε την έγκριση και τη συνεργασία φυσικά της δασικής, δυο-τρεις πεζοπόροι από ορειβατικό και δασική, να οδοιπορήσουν συστηµατικά σε κάθε σηµείο του νησιού, επισηµαίνοντας κάθε ενδιαφέρον σηµείο του και κυρίως να εισέλθουν στα δύο κάστρα. Να φωτογραφήσουν εναέρια και εσωτερικά τα ενδιαφέροντα σηµεία, ίσως και να αποτυπώσουν. Σε µια επιφανειακή έρευνα να αναζητήσουν υπάρχοντα, ίσως µαρµάρινα λιοντάρια του Αγίου Μάρκου και επιγραφές και ό,τι άλλο αντικείµενο διασώζεται στην επιφάνεια, το οποίο θα συλλέξει µετά η αρµόδια υπηρεσία.
Στη συνέχεια αντιγράφω κείµενο από το βιβλίο µου “Το Αγρίµι της Κρήτης”, 264 σελίδων και 200 φωτογραφιών µε σχέδια και χάρτες καθώς 199 τίτλους βιβλιογραφίας. Το µοναδικό πλήρες γι’ αυτό το θαυµαστό ζώο, µε έκδοση το 2001. Σε αυτό αναφέρονται και όλοι οι ερευνητές από αρχές του 19ου αιώνα και οι απορίες τους, όπως του άγγλου FARMAR από το 1950, του γερµανού WESTRUM από το 1958 και του Αµερικανού HUSBAND από το 1963 και που το 1997 ήλθε πάλι µε εκπαιδευόµενους φοιτητές µε πρόγραµµα 50 ηµερών.
«Ευρίσκεται στο Νοµό Χανίων και έναντι του χωριού Πλατανιάς και σε απόσταση περίπου 800 µέτρων από την παραλία του.
Έχει έκταση 697 στρεµµάτων και υψόµετρο περίπου 180 µέτρων και περίµετρο 3.900 µέτρα. Στην αρχαιότητα ονοµαζόταν Ακοίτιον ή Άκοιτος, τόπος δηλαδή ακατάλληλος για κατοικία, επί Ενετοκρατίας δε την ονόµαζαν Turluru.
Στη νησίδα ευρισκόταν ερειπωµένη εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων που ανοικοδοµήθηκε εκ νέου µε πρωτοβουλία του Κυνηγετικού Συλλόγου Χανίων και εγκαινιάσθηκε πανηγυρικά την 6/7/1952.
Στη νότια ακτή του νησιού υπάρχει µικρή, όµορφη αµµουδιά, η Βλυχάδα, όπου και πρόχειρη προβλήτα για αποβίβαση. Από τις άλλες πλευρές οι ακτές είναι απόκρηµνες, εις δε τη δυτική ακτή διακρίνουµε το άνοιγµα του Γεροντόσπηλιου. Σ’ αυτό το σπήλιο ο αρχαιολόγος Μαρινάτος ευρήκε το 1927 το πρώτο δείγµα της Μινωικής εποχής στο Νοµό Χανίων, ένα µινωικό κολιέ.
Κατά έναν παλαιό θρύλο οι ψαράδες κάτοικοι της περιοχής ξύπνησαν ένα βράδυ από έναν φοβερό θόρυβο και κατέβηκαν στην παραλία όπου είδαν νάρχεται από τη µεριά του πελάγους ένα φοβερό θηρίο, αφρίζοντας και σηκώνοντας το κύµα, και το ακολουθούσε το µικρό του (ο βράχος πίσω από τα Θοδωρού).
Κατάλαβαν τότε ότι ερχόταν να τους κατασπαράξει και γονάτισαν στην παραλία και παρακάλεσαν την Παναγία να τους σώσει, πράγµα που έγινε αφού το θηρίο πέτρωσε εκεί που βρισκόταν πριν να φτάσει σ’ αυτούς.
Τον Απρίλιο του 1935 ο Θόδωρος Ρούσσου Βίγλης έπιασε ένα αρσενικό αγρίµι και το µετέφερε στα Χανιά και αργότερα στο χωριό Κουφός. Τον Σεπτέµβρη του ίδιου έτους το δώρισε στο ∆ασαρχείο, για να το µεταφέρουν στο νησάκι των Αγίων Θεοδώρων (µιας και αυτός είχε το όνοµα αυτό). Μαζί µε αυτό άφησαν και δυο σανάδες που τη µια δώρισε ο αδελφός του Σταύρος και την άλλη ο εξάδελφός του και µετέπειτα φύλακας του ∆ρυµού, Βαγγέλης. Ο Θ. Βίγλης είχε δώσει στο αγριµάκι αυτό το όνοµα ‘‘Λευκορίτης’’ ως ένδειξη αγάπης του για τα Λευκά Όρη.
Έτσι άρχισε η νησίδα να χρησιµοποιείται σαν εκτροφείο του Κρητικού Αιγάγρου.
Προπολεµικά το Υπουργείο Γεωργίας, µε ενέργειες του Κυνηγετικού Συλλόγου Χανίων, είχε κηρύξει αναδασωτέο το νησάκι και ο Σύλλογος µε το ∆ασαρχείο φύτεψαν αρκετά δένδρα, κυρίως πεύκα.
Ο Σύλλογος επίσης πρώτος επισκεύασε τις παλιές στέρνες στα Θοδωρού για να πίνουν τ’ αγρίµια και να ποτίζονται τα δένδρα και στην αρχή είχε δικό του φύλακα στο νησί.
Τον Αύγουστο του 1976 η νησίδα Θοδωρού δια προεδρικού διατάγµατος ανεκηρύχθη και ως εκτροφείο θηραµάτων (λαγός – πέρδικα κ.λπ.) και το 1978 εξαγοράσθηκε παρά του υπουργείου Γεωργίας από την Κοινότητα Αγίας Μαρίνας εις την οποίαν ανήκε.
Στο νησί υπάρχουν ακόµη αρκετοί λαγοί και ποντικοί και στα γκρεµνά πολλά γλαρόπουλα.
Τον χειµώνα, όταν το κύµα και ο βοριάς δέρνουν το νησί, τ’ αγρίµια µαζεύονται στα δυτικά, στο µεγάλο σπήλιο ή σε άλλες τρύπες.
Με το υπ’ αριθ. 9040/7-2-47 διάταγµα της Γεν. ∆ιοικήσεως Κρήτης το νησάκι Θοδωρού ανακηρύχθηκε αναδασωτέα περιοχή.
Το 1984 η κοινότητα Αγίας Μαρίνας άρχισε µια προσπάθεια για να της παραχωρηθεί το νησάκι και να το αξιοποιήσει τουριστικά. Το Νοµαρχιακό Συµβούλιο Χανίων όµως µε απόφασή του τη 18/4/84 αποφάσισε να παραµείνει η νησίδα σαν τόπος του αγριµιού και καταφύγιο άλλων ειδών της πανίδας (λαγοί, πέρδικες, φαλκόνια) κ.λπ.
Σύµφωνα µε έρευνα του 1995 η χλωρίδα του νησιού η κατάλληλη για τροφή ζώων µπορεί να «αντέξει» µέχρι 170 αγρίµια.
Ο Westrum αναφέρει για τα Θοδωρού: «Περίπου 8 χλµ. µακριά από τα Χανιά βρίσκεται το νησάκι Θεοδωρού (70 στρέµµατα), στο οποίο τοποθετήθηκαν τα Αγρίµια της περιοχής της Σαµαριάς – γύρω στο 1928 (1 ζευγάρι), 1934 µε 1936 (1 µε 2 ζευγάρια) και 1946 (2 ζευγάρια). Στο νησί ζούσαν, αρχές του 1963 περίπου 55 ζώα (Πολυχρονόπουλος, µε γράµµα του, το Μάρτιο 1963). Όλα ήταν καθαρόαιµα. Ένα ζευγάρι χαρίστηκε το 1961 στον ζωολογικό Κήπο Hellebrunn στο Μόναχο.
Από το νησί Θεοδωρού, η ∆ασική Υπηρεσία των Χανίων µετέφερε αγρίµια και σε άλλα εκτροφεία. Για να συλληφθούν τα ζώα κτίσθηκαν µικρές ξύλινες καλύβες.
