Τα ανθρωπάκια της εύφορης κοιλάδας

Πλέον ο δρόμος μακρύς και χωρίς προορισμό. Τα “ανθρωπάκια” μέσα στην κοινωνία επιλέγουν το ψέμα και το φόβο για συνοδοιπόρους τους. Επιλέγουν να μη μιλούν, μονάχα να φωνάζουν.
Μάχονται να ισορροπούν όλα εκείνα τα στοιχεία και τις καταστάσεις, οι οποίες διατηρούν αυτού του είδους τη στασιμότητα. Επιθυμίες πολλές, παλιές, με ποικίλα πρόσωπα και χαρακτηριστικά που απλά δεν εκφράζονται. έντονα είναι πλέον τα στοιχεία, που πνίγουν κάθε μορφής ανάγκη για ζωή με ποιότητα και ουσία. Θύτες και βασικοί ηθικοί αυτουργοί, οι εκπροσωπούντες της πολιτικής ζωής γενικότερα. όλοι μαζί επιλέγουν να παρουσιάζονται ως τα μεγαλύτερα θύματα της ιστορίας. Εκείνοι που κατά καιρούς κρατώντας τις τύχες των λαών στα χέρια τους, επιδιώκουν να συγκινήσουν με την αυτοθυσία τους. Τα εθνικά θέματα και οι παγκόσμιες προκλήσεις χαρακτηρίζονται ως οι «καυτές πατάτες» σε ένα γενικότερο φαγοπότι, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια αφήνει πάντα πεινασμένους και διψασμένους τους λαούς.
Κατά καιρούς οι λαοί καλούνται να σηκώσουν το βάρος και να πληρώσουν το κόστος των πολιτικών ενεργειών και αποφάσεων ενός παγκόσμιου συστήματος, που αρέσκεται στο να κουνά τα νήματα στις πολιτικές του μαριονέτες. Μαριονέτες εύκαμπτες, πρόθυμες να αποχρωματιστούν και να χρωματιστούν με οποιονδήποτε χρωματικό συνδυασμό και αν κριθεί αναγκαίο. Πρόκειται για μια «πολιτική ανωμαλία», που έχει αναπτύξει βαθιά τις ρίζες της μέσα στο χρόνο και η οποία συνθέτει κατά καιρούς θλιβερά πολιτικά σκηνικά. Σκηνικά, που τροφοδοτούνται από μια μεγάλη μερίδα ακαδημαϊκών, πολιτικών, δημοσιογραφικών, επιχειρηματικών και κοινωνικών ελίτ, οι οποίες σαν άλλοι «αρχιτέκτονες» χτίζουν και γκρεμίζουν μέσα στη λάσπη τα όνειρα των πολιτών, αποσκοπώντας μονάχα στο ατομικό τους συμφέρον.
Η παγκόσμια ελίτ υπηρετεί με διάφορα μέσα και τρόπους την παρασιτική της τέχνη, ενώ προσκολλάται για τα καλά στους ξενιστές της. Αναπτύσσει όλες τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε η συμβίωσή τους να μπορέσει να αποδώσει τα απαιτούμενα, λαμβάνοντας ταυτόχρονα όλα τα απαραίτητα από αυτούς στοιχεία. Η παθογόνα φύση της, όπως είναι φυσικό, αδιαφορεί για τις βλαβερές συνέπειες αυτού του κυκλικού μοντέλου. Αρέσκεται στο να ατροφεί σταδιακά τους φορείς της παθογένειάς της, μετατρέποντάς τους σε σύγχρονα «νευρόσπαστα» που είναι έτοιμα για παιχνίδι. Δυστυχώς, αυτού του είδους τα παιχνίδια δεν μοιάζουν με τα συνηθισμένα, διότι δεν έχουν κανόνες, δεν έχουν καν συγκεκριμένο περιεχόμενο. Στήνονται για να προωθούν τον εθισμό προς την φαιδρότητα, την αβελτηρία και την μωρία.
Στο λογοτεχνικό του έργο με τίτλο «Σημειώσεις από το Υπόγειο», ο Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι (1821-1881) εκφράζει τις ανησυχίες του βαθιά σκεπτόμενου ανθρώπου. Είναι αυτός ο άνθρωπος, που κουβαλά πάνω του την αρρώστια, μια πραγματική ασθένεια. Δεν μοιάζει στο ελάχιστο με εκείνον που σκέφτεται περιμετρικά του εαυτού του. Αυτός αντίθετα δεν οριοθετεί τη σκέψη του,
την αφήνει εκτεθειμένη μέσα στην κοινωνία με κάθε κόστος. Διότι η κοινωνία πάντοτε υποφέρει και πάντοτε κατακλύζεται από δεινά κάθε τύπου. Οι κίνδυνοι πολλοί, οι προκλήσεις ακόμη περισσότερες και ο «μηρυκασμός» σε περίοπτη θέση. Γνωστική διαδικασία, η οποία γίνεται εργαλείο στα χέρια των πολιτικών παλιάτσων. Η διαχρονικότητα αυτών των προσώπων μέσα στην κοινωνία, τους διέθεσε όπως είναι λογικό, αριθμό πλεονεκτημάτων και ικανοτήτων. Κυρίως όμως τους μετέτρεψε από θεατές στο ίδιο το θέαμα. Ωστόσο έχουν και αυτοί την χρησιμότητά τους μέσα στο σύστημα. Ειδικά πιο έντονα τώρα μέσα στο παγκοσμιοποιημένο πολιτικό περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί. Ποιο στοιχείο όμως είναι αυτό που οδηγεί στην κατάλυση της τάξης και της ευταξίας; Συμπαρασύρουν ο ένας τον άλλο σε έναν φαύλο κύκλο νόησης και ανοησίας καταδεικνύοντας την ιδιότητα του άλλου. Το θέμα αυτό σαφώς και αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν διαπιστώνεις πως πολιτικά πρόσωπα, που εκλέχθηκαν με δημοκρατικό τρόπο, εκφέρουν την γνώμη τους σχολιάζοντας με τρόπο βλακώδη σοβαρά και κρίσιμα γεγονότα ή σχολιάζοντας απλά και μονάχα μια αντίθετη πολιτική τοποθέτηση.
Ζούμε σε μια «παγκόσμια φάρμα», όπου όλα τα μέλη της είναι ίσα, ενώ παράλληλα ισχύει το παράδοξο πως κάποια άλλα μέλη είναι πιο ίσα από τα υπόλοιπα. Συχνά γινόμαστε μάρτυρες ενός είδους «πολιτικού κανιβαλισμού», μέσα στο αστικό μας περιβάλλον, με πρωταγωνιστές τους «πλαστογράφους» του σύγχρονου παγκόσμιου δράματος. Οι φαντασιακές κοινωνίες δημιουργούν αποστάσεις, διότι σε αυτές τις κοινότητες τα μέλη τους ποτέ δεν γνωρίζονται πραγματικά μεταξύ τους. Οφείλουν απλά να έχουν την αίσθηση ότι ανήκουν σε ένα συμπαγές σώμα, κάτι το οποίο διαφαίνεται εξίσου και από μικρές καθημερινές ενέργειες, που λειτουργούν ως συνδετικοί κρίκοι.
Παλιά τους παλιάτσους τους κοροϊδεύαμε, τους σατιρίζαμε, τώρα πλέον φαίνεται ξεκάθαρα πως τους ψηφίζουμε. Πρόκειται ίσως για σωστή πορεία των πραγμάτων, που έτσι θα κατέληγε μετά από αιώνες ή μήπως το στοιχείο της μωρίας μέσα τους, αποτελεί κύριο λίθο στα θεμέλια αυτού του οικοδομήματος, που καταρρέει; Η κατάρρευση αυτή επέρχεται μέσω της διαδικασίας της αποσύνθεσης, που σταδιακά εξελίσσεται μπροστά μας. Ωμή πραγματικότητα, η οποία ευκαιριακά δημιουργεί νέα και μικρά «οικοσυστήματα» που αναπτύσσονται πάνω σε «άψυχα» σώματα ζωντανών ανθρώπων, άμεσα αποδεκτών. Η νεκρική τους ακαμψία περιορίζει τις κινήσεις και την όποια δυνατότητα αντίδρασής τους. Η πνευματική τους σήψη απλά μονόδρομος.