Τα ανθρώπινα δικαιώματα

Το πόρισμα για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου που ανέτρεψε τις μέχρι χθες “εικασίες”, ήρθε, συγχρόνως, να αναδείξει ένα χρόνιο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, των διωκτικών αρχών, αλλά και μερίδας των ΜΜΕ: την ευκολία με την οποία γινόμαστε δικαστές και βγάζουμε ετυμηγορία, πριν αποφανθούν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι και πριν από τα πορίσματα που μπορεί να ανατρέψουν την αστυνομική εκδοχή και τις πληροφορίες που… διαρρέουν για γεγονότα που έχουν συμβεί. Εδώ, όμως, έρχεται ο πραγματικός ρόλος των υπηρετούντων την ενημέρωση του πολίτη που είναι η σωστή και υπεύθυνη ενημέρωση με ψυχραιμία και χωρίς υπερβολές αλλά και της πολιτείας που οφείλει να υπηρετεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, μακριά από την αλαζονεία της όποιας εξουσίας.
Και τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν όλους και προπαντός τους πιο αδύναμους κρίκους αυτού του Κόσμου. Τους ανθρώπους που μπορεί να εμφανίζονται, ενιότε, ως θύτες αλλά να είναι θύματα. Εκείνους που δεν έχουν δημόσιο λόγο και “φωνή”. Τότε, όπως μου έλεγε και ένας παλιός δάσκαλος της δημοσιογραφίας, ο δημοσιογράφος θα πρέπει να είναι η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή.
Εν τέλει, αν κάτι πρέπει σαν κόρην οφθαλμού να διαφυλάξουμε μέσα σε αυτή την αβέβαιη… εποχή, είναι τα ίδια τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτά που καθορίζονται από διεθνείς συνθήκες αλλά όχι σπάνια καταπατούνται από λογής εξουσίες. Και αυτό είναι πρωτίστως ζήτημα ελευθερίας και Δημοκρατίας.