Ο κόσμος όλος, μιά γουλιά καφές. Ο κόσμος όλος, παλιοί φίλοι, που ‘κάναν μάζωξη στο νου.
Όμορφη είναι η ζήση. Κι όπως όλες οι όμορφες, ναζάκια κάνει. Μη δίνεις πολύ σημασία.
Μείνε στην ομορφιά. Η ανοιχτή θάλασσα, έχει και τις τρικυμίες της. Ιδιαίτερα όταν κάνει παρέα με όλους τους ανέμους. Όμως… τι ομορφιά. Το δικό σου ανοιχτό πανί. Που σε ταξιδεύει στην απεραντοσύνη της. Γυρεύουν τ’ άστρη απάγγειο. Στο δικό σου βλέμμα. Κάτι σκοτάδια έρχονται και φεύγουν όπως ήρθαν. Έτσι είναι τα σκοτάδια. Πολύ τ’ αγάπησα. Μα πιο πολύ αγάπησα, την αυγή που πάντα φέρνουν.
Ναι. Είναι κακοτράχαλες οι εποχές. Κι οι καιροί παράξενοι. Όμως και πότε δεν ήταν. Κι όπως πάντα, όλες οι ομίχλες χάνονται. Στου νου το αντιφέγγισμα. Θα πεις, οι ιστορίες είναι δύσκολες όταν τις ζεις. Έτσι είναι πάντα οι ιστορίες. Ξέρεις. Αυτές που διαβάζεις στα μάτια των γερόντων. Είναι οι ρυτίδες των καιρών. Που περνούν, σαν το νερό στο ρυάκι. Ναι είναι δύσκολες οι μέρες μας. Μα όπως λένε οι παλιοί, στην τρικυμία ο καπετάνιος φαίνεται. Μιά γουλιά καφές κι ακόμα δεν ξημέρωσε. Ότι και να φέρει η μέρα, εσύ, καπετάνιος να ‘σαι.
Μίκρυναν οι μέρες. Μα το φως δε μικραίνει. Κι αν μεγάλωσε το σκοτάδι, το φως δε μικραίνει. Έχε εμπισοσύνη στο φως σου. Θα μου πεις, μα πως. Με τόσα που συμβαίνουν.
Κοίτα. Ο καλός χορευτής, στην άγρια μουσική φαίνεται. Κι όσο πιο άγρια και πιο γρήγορη είναι η μουσική, εκεί θα φανεί η τέχνη του. Γιατί είναι τέχνη να μην χάνεις τα βήματα. Γιατί είναι τέχνη να λες, εγώ θα σε ξαναχτίσω ουρανέ. Γιατί το βλέμμα σου χτίζει τον ουρανό σου.
Μη χάσεις το βλέμμα που σου δώθηκε από το φως. Ναι ξέρω. Θα ‘ρθουνε κρύα. Πάντα έρχονται. Μα εμείς θα ζεσταθούμε από το τραγούδι της ρίζας. Γιατί πάντα έτσι κάνουμε εμείς. Ακόμα και το δάκρυ, τραγούδι το κάνουμε. Όμορφη είναι η ζήση. Κι όπως όλες οι όμορφες, ναζάκια κάνει. Μα στο τέλος πάντα υποκύπτει. Σ’ αυτούς που τρελλά την ερωτεύονται.
