Τα Χανιά μαδούν τη μαργαρίτα…

Από ψηλά, από τον λόφο Καστέλι παρατηρώ τα Χανιά. Ίσαμε εκεί που φτάνει το μάτι μου.
Το λιμάνι “πιάτο”, ο ήλιος, οι όμορφοι άνθρωποι.
Μετά περπατώ. Συναντώ την αισθητική ανορθογραφία της Δημοτικής Αγοράς, ένα πεζοδρόμιο σε κακά χάλια και φτάνω μέχρι τον Δημοτικό Κήπο.
Φαίνεται πως το φαινόμενο δεν ενοχλεί τους τοπικούς εξουσιούχους. Συνήθισαν να ζουν υπό τη μετριότητα.
Πάω πιο πάνω. Στο κτήριο του παλιού ΙΚΑ. Οι “ευεργεσίες” της Δημοτικής Αρχής.
Λέτε να τα καταφέρω να φθάσω μέχρι τα γραφεία της ΔΕΥΑΧ, μετά την αποπομπή της προέδρου;
Στα μικρά μας οικοδομικά τετράγωνα, η ίντριγκα τους περίσσευε, ξεχείλωσε σαν τα βοθρολύματα της οδού Μπουνιαλή.
Η ίντριγκα στα Χανιά έχει μια πυργοειδή απόληξη.
Στην κορυφή κάποιος κελαηδά και μαδά τη μαργαρίτα· «Μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά;»
Ασφυκτιώ.