Όσο πιο σοβαρά είναι τα ερωτήματα για το μέλλον της πόλης των Χανίων, τόσο πιο επικίνδυνες γίνονται οι απλοϊκές απαντήσεις. Αυτό το καταθέτω στον δημόσιο διάλογο της πόλης για να τεκμηριώσω αφενός, τη λειτουργική απραξία των τοπικών αρχόντων, αλλά και μια ανιαρή υπεραπλούστευση των απαντήσεων που δείχνει προσώρας ότι έχουν περάσει στην διακεκαυμένη ζώση του πανικού. Τελευταίο παράδειγμα για αυτό, τα τοξικά αέρια που εισέπνεαν από τις καύσεις επικίνδυνων υλικών για ημέρες, οι κάτοικοι της κοινότητας Χορδακίου στο Ακρωτήρι. Όπως δήλωνε τότε σε απόγνωση αναγνώστρια της εφημερίδας, αναγκάζονται να πάρουν τα παιδιά τους και να πάνε να ζήσουν στα Κουνουπιδιανά γιατί έκαναν όλοι εμετό. Η απάντηση που δόθηκε την πρώτη ημέρα από τη ΔΕ.ΔΙ.ΣΑ ήταν στα όρια του “πεθαίνοντας στα γέλια” για τη δημόσια υγεία στο Ακρωτήρι. Είναι πράγματι τα πράγματα πολύ σοβαρά όταν πηδούν από τοπική κρίση σε κρίση, όταν αποτυγχάνουν ακόμη και στα αυτονόητα και όταν στρουθοκαμηλίζουν οι τοπικοί εξουσιούχοι.
Η αίσθηση που είχε η τοπική κοινωνία των Χανίων ήταν ότι το θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων είχε κλείσει, αφού πληρώσαμε έναν σκασμό λεφτά. Αυτονόητο; Κάναμε λάθος.
Συνεπώς οι μεταβλητές της σοβαρότητας στην πόλη αλλάζουν διαρκώς. Πάμε παρακάτω.
Παρακολούθησα ακροθιγώς (για να μη ταραχτούν τα νεύρα μου) την τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Ήλθε προς συζήτηση το θέμα του ελλειμματικού αποθεματικού του Δήμου, μετά την εύστοχη δημόσια παρέμβαση του κ. Αλεξανδράκη Νεκτάριου.
Στην αρχή ο κ. δήμαρχος συνοφρυωμένος είπε: «Αυτά είναι γελοιότητες».
Τώρα είναι σοβαροί αυτοί οι άνθρωποι; Τι νομίζουν ότι κάνουν με το να παίρνουν το υποδεκάμετρο του λαϊκισμού; Ούτε καν μια λογιστική αλχημεία της προκοπής, δεν μπορούν να κάνουν στον προϋπολογισμό. Με τα καουμποϊλίκια θα πάει μπροστά ο τόπος;
