Τα Χανιά της διπλανής πόρτας

Πάντοτε είχα μία μοναδική αίσθηση ελευθερίας στα Χανιά. Η ίδια η αγάπη προς την πόλη καθοδηγεί αυτό το αίσθημα της ανυπέρβλητης ελευθερίας.
Η πόλη σε προσδιορίζει και την προσδιορίζεις και εσύ μέσα από την ίδια τη στάση σου στις καθημερινές συναναστροφές και στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Λίγοι άνθρωποι έχουν την καθαρή τύχη να αισθάνονται ότι προσδιορίζονται από την οντότητα της πόλης. Τα Χανιά πάντα επιμέριζαν τις ευκαιρίες για να αισθανθείς ότι ζεις σε μια ανοιχτή πόλη των ελεύθερων ανθρώπων.
«Με τις ξόβεργες μπορείς να πιάσεις τα πουλιά, όχι το κελάηδισμά τους». Θα μου πεις ωραίες αμπελοφιλοσοφίες αυτές μέσα σε ένα αποπνικτικό οικονομικό περιβάλλον. Μα η πόλη, παραμένει πόλη!
Εχει κάτι αρωματικό στο λιμάνι, στη Χαλέπα, στη Νέα Χώρα, κάτι απροσδιόριστα μαγικό που “σπεπάζει” ακόμη και τη λογιστική αμνησία του κ. Στουρνάρα και τις “κορδελίτσες” των τηλεοπτικών σταρ.
Η πόλη είναι πόλη!
Είναι ολάκερη μια ευκαιρία, μια σύναξη “ποιητάδων αλλοτινών καιρών”, ένα ζεστό φιλί στο στόμα.
Η πόλη είναι πόλη!
Είναι ό,τι ξεχνάς και ό,τι θυμάσαι…
Είναι μια μνήμη ανακατεμένη με τις προθέσεις μας, μια ωραία κυρία με μία ωραία ομπρέλα.
Είναι μία κυρία με τας καμελίας…