Την αποκάλεσαν “Βενετία της ανατολής” τούτη την πόλη. Στέκει όρθια για πάνω από 5.000 χρόνια παραδίδοντας μαθήματα ιστορίας στα πέρατα της οικουμένης. Ξεχείλισαν σελίδες με ύμνους στο όνομα της ομορφιάς της. Τη διεκδίκησαν λαοί και αλλόθρησκοι και την έκαναν δικιά τους, στα βάθη των αιώνων. Τη στόλισαν με θυρώματα και οικόσημα, φουρούσια και πλουμιά, ναούς και μνημεία, ως ένδειξη πολιτισμού. Κι ας ήρθαν ως κατακτητές. Τη σεβάστηκε ο χρόνος και υποκλίθηκε μπροστά της, αρνούμενος να απλώσει χέρι και να σβήσει την πρεπιά της.
Και τώρα οι νεοέλληνες, μπήγουν βαθιά το καρφί στα σωθικά της. Παράγουν τον δικό τους πολιτισμό, υπογράφοντας συμβόλαιο παράδοσης στις επόμενες γενιές παρουσία πολλών μαρτύρων και με την ανοχή της νέας τάξης αρχιτεκτονημάτων.
Μα το νεοκλασικό στην οδό Αφεντούλιεφ, στέκει αγέρωχο, περήφανο, κουβαλώντας μνήμες και αρχοντιά από εποχές που χάνονται ανεπιστρεπτί. Και οι ανάσες αυτής της πόλης πνίγονται στα στενά σοκάκια της και στα Βενετσιάνικα καλντερίμια, στραγγαλισμένες από τα πολυώροφα και άχαρα κτήρια, δείγματα μιας ανάπτυξης της στρογγυλής τράπεζας και των παχυλών χρηματοδοτήσεων.
