Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Εξακολουθούν να έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά των Χανιωτακιών, “Τα Χανιωτάκια”, το μαθητικό περιοδικό του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. του Νομού μας, που διανύει ήδη το 36ο(!) έτος της ηλικίας του. Ύστερα απ’ την εμπεριστατωμένη περιδιάβαση στις 64 μεγάλου σχήματος, ιδιαίτερα επιμελημένες, σελίδες του τελευταίου, με αριθμό 79 (Χειμώνας – Άνοιξη 2018), τεύχος του η διαπίστωση. Εκ των ων ουκ άνευ ότι καταχάρηκα! Και γιατί ήμουν ένας απ’ τους βασικούς εμπνευστές και δημιουργούς των (νονός του τίτλου ο γνωστός δάσκαλος – λαογράφος Σταμάτης Αποστολάκης) τον Φλεβάρη του 1982, όντας γενικός γραμματέας του Συλλόγου Δασκάλων Ν. Χανίων. Κυρίως, όμως, γιατί “δεν αποπαίδισεν ο κλάδος”… Ο,τι καλύτερο να διαπιστώνεις πως τα “πατήματα” των χθεσινών, στους οποίους εσύ ανήκεις, αποτελούν “γεφύρια” για τους σημερινούς! Γεφύρια που θα γίνουν με τη σειρά τους πατήματα για νέα γεφύρια… Από καρδιάς τα συγχαρητήρια μου στα μέλη της συντακτικής επιτροπής, στη Στέλλα Σουχλάκη και στην Χαριτίνη Ιορδανίδου, που είχαν και την ευθύνη της επιμέλειας, όπως και στις Μαριλένα Αγγελάκη, Χρύσα Γασπαρίδου, Αννα Δαβράδου, Κωνσταντίνα Κληρονόμου, Βέρα Κοντού και στον Αντώνη Φουντουλάκη… Και βέβαια, στα Χανιωτάκια, τα καλά φιλαράκια… συγγραφείς και ζωγράφους των “Χανιωτακιών”. Και σ’ αυτά που δεν χώρεσαν οι εργασίες των…
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος
Περιεχόμενα
Πρόλογος………………………………….1
Ματιές στους δρόμους……………2
Κόκκινη κλωστή………………………..3
Του κόσμου τα περίεργα………….8
Δραστηριότητες σχολείων………..9
Μαντινάδες – Ποιήματα…………..25
Εικαστικές προτάσεις ………………29
Ξενόγλωσσα……………………………….37
Συνταγές……………………………………..39
Μικρός αθλητής…………………………42
Κόμικς………………………………………….44
Ελάτε να παίξουμε …………………….46
Λίστες…………………………………………..62
Χανιωτάκια μας αγαπημένα…
Να ‘μαστε και πάλι μαζί στο περιοδικό της φετινής μας χρονιάς!!! Ενα τεύχος διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα, μια και τα θέματά του δεν προτάθηκαν από τη συντακτική επιτροπή, αλλά ήταν ανοιχτά και επιλέχθηκαν από όλους εσάς. Σας ευχαριστούμε για τις πρωτότυπες και πολύχρωμες εργασίες που μας στείλατε!!!
Για την προετοιμασία του τεύχους αυτού καθώς και της πρόσκλησης που λάβατε στην αρχή της χρονιάς, συνεργάστηκαν μαθητές και μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου Γερανίου. Αυτοί αποτέλεσαν τη συντακτική επιτροπή των παιδιών αυτού του τεύχους και μας φιλοξένησαν στο σχολείο τους. Τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα!!!
Γενικότερα, όλοι οι μαθητές και οι μαθήτριες που απέστειλαν εργασίες και συνέβαλαν έτσι στη δημιουργία του νέου τεύχους ήταν πραγματικά υπέροχοι για άλλη μια φορά!!!
Με αγάπη, δημιουργικότητα και φαντασία συνεχίζουμε να δίνουμε ζωή και όραμα στο περιοδικό μας, με μόνη μας επιθυμία να έχει για πάντα μια θέση στην καρδιά σας!!!
Με όλη μας την αγάπη,
Καλή Ανάγνωση!
Η Συντακτική Επιτροπή των Δασκάλων
Τα παιδιά του Αρίωνα
Την προηγούμενη Κυριακή πήγα να παρακολουθήσω τους αθλητικούς αγώνες που έκανε ένας σύλλογος με παιδιά με αναπηρία.
Ήταν η πρώτη μου φορά που θα ερχόμουν τόσο κοντά με αυτά τα παιδιά.
Στην αρχή τα παιδιά έπαιζαν μεταξύ τους. Το παιχνίδι έμοιαζε με μπόουλινγκ όπου τα παιδιά έπρεπε να ρίχνουν μια μπάλα, όσο πιο κοντά μπορούν στην μπάλα στόχο. Κάθε παιδί την έριχνε με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με την αναπηρία του. Αφού έπαιξαν μόνα τους μας κάλεσαν να παίξουμε και εμείς μαζί τους. Στην αρχή ήμουν λίγο αγχωμένη και αμήχανη. Ομως είδα ότι αυτά τα παιδιά με βοήθησαν να ξεπεράσω την αμηχανία μου. Κατάλαβα ότι δεν πρέπει να τα παρατάμε ό,τι και αν συβαίνει στη ζωή μας.
Ηταν μια ωραία εμπειρία για εμένα και με βοήθησε να καταλάβω ότι στη ζωή οι δυσκολίες είναι για τις ξεπερνάμε.
Αντωνία Παπαηλιάκη
Ε’, 2ο Δ.Σ. Κουνουπιδιανών
Κόκκινη κλωστή
Μια νύχτα ξύπνησα ξαφνικά από έναν θόρυβο. Εξω από το παράθυρό μου ήταν ένας όμορφος άσπρος Πήγασος με κέρατο και με πολύχρωμα μαλλιά που έβγαζαν χρυσόσκονη. Βγήκα έξω και μου μίλησε. Τρόμαξα λίγο όταν είπε: «Ελα μαζί μου, αλλά μάζεψε τα πράγματά σου…». Εγώ τον άκουσα και άρχισα να μαζεύω όλα τα πράγματα μου σε μία μαγική βαλίτσα που χωρούσε τα πάντα. Μετά βγήκα έξω και με πήρε γρήγορα και έφυγε σαν σφαίρα σε ένα ουράνιο τόξο. Εκλεισα τα μάτια μου. Οταν άνοιξα τα μάτια μου είδα πως ήμουν σε έναν κόσμο από τεράστια λουλούδια και ουράνια τόξα. Το χώμα ήτανε γεμάτο με γλυκά, τα σύννεφα ήτανε από μαλλί της γριάς. Ο Πήγασος με κατέβασε σε ένα τεράστιο παλάτι από σύννεφα.
Μπήκα μέσα στο παλάτι και είδα τη βασίλισσα των μονόκερων. Με κοίταξε και έφυγε αφού είπε στους φρουρούς: «Να έρθει να φάει μετά μαζί μας». Εγώ καθόμουν εκεί σε έναν καναπέ από πούπουλα, όταν με ρώτησαν οι φρουροί, άμα θέλω να πάω να φάω. Εγώ δέχτηκα και πήγα να φάω. Το τραπέζι ήταν γεμάτο γλυκά και τσάι. Ηπια το τσάι πριν αρχίσω το φαγητό! ΜΠΑΜ! Κοιμήθηκα. Οταν ξύπνησα ο Πήγασος που με πήρε, άρχισε να χοροπηδάει. Τον ρώτησα τι έπαθε και μου είπε: «Κοίτα στον καθρέπτη». Οταν κοίταξα ήμουν ένας άσπρος Πήγασος με ξανθά μαλλιά που έβγαζαν χρυσόσκονη… Ακούσαμε έναν ήχο από έξω και κάποιον να φωνάζει. Βγήκαμε έξω και είδαμε τον Πινόκιο να τον κυνηγάει ένα λιοντάρι από λουλούδια.
Αρχίσαμε να γελάμε, αφού το λιοντάρι ήταν ένα μικρό λιονταράκι που ήθελε να παίξει. Εγώ προσπάθησα να πετάξω για να του πω πως δεν δαγκώνει, αλλά έπεσα, αφού δεν ήξερα να πετάω και όλοι άρχισαν να γελάνε.
Ξαφνικά, άκουσα μια φωνή να φωνάζει το όνομά μου πολύ δυνατά. Ανοιξα τα μάτια μου και κατάλαβα πως ήταν ένα όνειρο. Ηταν η μάνα μου, που φώναζε να ξυπνήσω.
Αναστασία Σβίζη, Ε’ Δ.Σ. Γερανίου
Ματιές στους δρόμους
Κάθε μέρα η μαμά, αφού πάρουμε το πρωινό μας και πλύνουμε τα δόντια μας, μας πηγαίνει στο σχολείο και το μεσημέρι, όταν τελειώσουμε τα μαθήματα του σχολείου, έρχεται με το αυτοκίνητό της και μας επιστρέφει στο σπίτι κάνοντας το δρομολόγιο αυτό μέρες – μήνες – χρόνια! Ολα μου φαίνονται ίδια στη διαδρομή αυτή (σπίτι – σχολείο). Προχθές που ήταν καλή μέρα και είχε καλό ήλιο ο μπαμπάς ήθρε το μεσημέρι στο σχολείο για να μας πάρει και να γυρίσουμε στο σπίτι. Βγαίνοντας από την πόρτα του σχολείου και βλέποντας του μπαμπά, δεν είδαμε πουθενά το αυτοκίνητό μας. Τότε ρώτησα τον μπαμπά μου: «Μπαμπά πως θα επιστρέψουμε στο σπίτι μας;» και αυτός μας απάντησε: «Με τα πόδια. Καιρός να ανακαλύψουμε τη γειτονιά μας (το σπίτι μας είναι κοντά στο σχολείο)». Ξεκινώντας με τα πόδια για το σπίτι περάσαμε από το σπίτι της κυρίας Μαρίας, στο οποίο η αυλή ήταν γεμάτη με γλάστρες με πολλά είδη λουλουδιών.
Παρατηρώντας τα, γεύτηκα μια όμορφη εικόνα από χρώματα και μυρωδιές, αναστατώθηκα, σχεδόν ταράχτηκα τότε. Δε φανταζόμουν ότι υπήρχε ένας μικρός θησαυρός δίπλα στο σχολείο μου.
Προχωρώντας πιο κάτω είδαμε τον φούρνο του κυρίου Παντελή, άλλες ομορφιές εκεί. Μυρίζοντας το φρεσκοψημένο ψωμί μου ήρθε μια μεγάλη επιθυμία για φαγητό. Ηταν πολύ όμορφες οι μυρωδιές αυτές. Λίγο πιο κάτω που ήταν το σπίτι μας, ο μπαμπάς συνάντησε τον γείτονά μας, τον κύριο Μιχάλη, που και εκείνος επέστρεφε με τα παιδιά του από το σχολείο. Σταμάτησαν και οι δύο για λίγο και αντάλλαξαν λέξεις από αυτές που λένε οι μεγάλοι άνθρωποι μεταξύ τους. Τα πρόσωπά τους ήταν χαρούμενα και γελαστά. Φαίνονταν και οι δύο χαρούμενοι. Μετά αποχαιρετιστήκανε και συνεχίσαμε για το σπίτι. Ανεβαίνοντας τη σκάλα του σπιτιού μας προβληματίστηκα και σκεπτόμουν πόσο όμορφα πράγματα μπορεί κανείς να συναντήσει στη γειτονιά του περπατώντας γύρω από αυτήν…
Παναγιώτης Μαυρίδης Ε2’
1ο Δ.Σ. Μουρνιών
