Τα χανουμάκια του “Πασά”

» Τον παππού μου τον Αντώνη -υπασπιστή του Βενιζέλου- τον θυμούμαι πάντα με τα στιβάνια κι ένα μαύρο παλτό στην αυλή του σπιτιού μας.
Τα λόγια ήταν λίγα, βαριά και πάντα είχανε σημείο αναφοράς την Κρήτη.
«Tους αγάδες, μου έλεγε, δεν τους προσκυνήσαμε ποτέ… Ετσι να κάνετε και εσείς».
Ο παππούς πολέμησε για 10 ολάκερα χρόνια στη Μικρά Ασία, τραυματίστηκε, γύρισε, μα δεν υποκλίθηκε στους σουλτανίσκους ούτε μια φορά.
Στόμα με στόμα, από σπίτι σε σπίτι και από οικογένεια σε οικογένεια οι διδαχές της γενιάς του Αντώνη φτάσανε ως τα σήμερα (τούτους τους πονηρούς καιρούς που η Κρήτη εμφανίζεται στην Google σαν κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας).
Και εκεί λίγο πιο πάνω απ’ το Καστέλι μεσ’ στην ερημιά της κρητικής γης και στο όλον της ψυχής μας, ο Αντώνης, η Κλεάνθη και τα παιδιά τους γνωρίζουν το χνώτο της ιστορίας, τον προορισμό της Κρήτης, το υπέρτατο καθήκον που φυτρώνει σαν το κρητικό θυμάρι.
Και έτσι σε κάθε ρούγα, σε κάθε γειτονιά από το ένα άκρο της Κρήτης ως το άλλο, η ιστορία και οι άνθρωποί της γινήκανε μπουνιά και λεπίδι που καίει.
Ετσι απλά…