Είχαν πραγματικά ενδιαφέρον οι πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού. Μάλλον ήταν αποτέλεσμα της σύγκρουσης μεταξύ αυτού και ενός πανίσχυρου οικονομικού παράγοντα. Άφησε να εννοηθεί ότι αυτή η ρήξη προήλθε γιατί δεν έγινε κάποιο μεγάλο χατίρι στον επιχειρηματία.
Οι ισχυροί επιχειρηματίες, είπε ο πρωθυπουργός, εκβιάζουν, για να τους γίνονται τα χατίρια. Βέβαια, δεν μπορεί να πιστέψει κανείς ότι τέτοιες ρήξεις με θόρυβο είναι αποτέλεσμα πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών. Σιγά να υπήρχε διαφωνία για την… κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης!
Όταν η διακυβέρνηση έχει «θεοποιήσει» τον καπιταλισμό, τότε οι εκπρόσωποι του θα επιχειρήσουν να «καπελώσουν» τους πολιτικούς και την πολιτική. Τότε οι εκπρόσωποι του γίνονται οι γνήσιοι εκφραστές του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος και δεν υπολογίζουν ούτε τους θεσμούς ούτε τους εκπροσώπους τους. Και μάλιστα, φθάνουν στο σημείο, εντελώς αβασάνιστα, να χαρακτηρίζουν το γραφείο του πρωθυπουργού «εγκληματική οργάνωση»!
Θεωρούν ότι η ισχύς τους ξεπερνά ακόμα και τη δύναμη ενός πρωθυπουργού. Αυτό συμβαίνει γιατί, δυστυχώς, στο ακραίο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα η ισχύς των πολιτών μετριέται με τη δύναμη του πλούτου που διαθέτουν. Ας μη διαμαρτύρονται, λοιπόν, στην κυβερνητική παράταξη. Αυτή η σύγκρουση μεταξύ πρωθυπουργού και ολιγάρχη, μάλλον εξέπληξε τον Λαό μας!
Είναι γνωστή η στήριξη του μεγαλοεπιχειρηματία προς το κυβερνητικό κόμμα και μάλιστα απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικό Λαό και μετά τους πολιτικούς αρχηγούς στις εκλογές του 2019. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο σημαίνει και προοίμιο ενός «Μπερλουσκονισμού» στην Ελλάδα!
Δεν υπάρχουν, λοιπόν, πολιτικοί λόγοι γι’ αυτή την ρήξη. Σιγά να μην προβληματίζεται ο ισχυρός επιχειρηματίας, γιατί το πολιτικό σύστημα περνά βαθιά πολιτική κρίση εξαιτίας των υποκλοπών και της ανήθικης επαγγελματικής δραστηριότητας ενός κυβερνητικού βουλευτή. Σιγά να μη θυσίαζε ο πρωθυπουργός μια τέτοια σχέση και μάλιστα σχεδόν προεκλογικά, για «ψύλλου πήδημα!»
Μια ρήξη με έναν οικονομικό παράγοντα, κάτοχο της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής ομάδας και ενός ισχυρού εκδοτικού και ραδιοτηλεοπτικού συγκροτήματος.
Μάλλον το χατίρι που υπήρχε στη μέση, θα είναι μεγάλο και ίσως να είναι αποτέλεσμα της ανταγωνιστικότητας μεταξύ ισχυρών οικονομικών παραγόντων.
Καλό θα είναι για το πολιτικό σύστημα να γνωρίζει ο Λαός μας μέχρι που μπορούν να φθάσουν τα χατίρια των ισχυρών του καπιταλιστικού συστήματος και ανάγκασαν ένα πολιτικό που πιστεύει σ’ αυτό το σύστημα, να κάνει καταγγελίες ότι δεν είναι κάτι και τόσο… ηθικό!
Υπάρχουν εκβιασμοί από τους εκπροσώπους του, μας είπε ο πρωθυπουργός. Σιγά να μη στηρίζουν μια κυβέρνηση με όλα τα μέσα που διαθέτουν χωρίς… ανταλλάγματα!
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ
Είναι, λοιπόν, γεγονός ότι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα έχουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία του πολιτικού συστήματος. Τόσο μεγάλο ρόλο που η πολιτική ακυρώνεται όταν αυτά έχουν το «πάνω χέρι». Οι σκληροί οικονομικοί παράγοντες αποκτούν πολιτική δύναμη ιδιαίτερα όταν αποκτήσουν τα μέσα εκείνα που μπορούν να επηρεάσουν τις λαϊκές μάζες. Γι’ αυτό τον λόγο αγοράζουν μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες και κατέχουν ισχυρά μέσα επικοινωνίας.
Δεν γίνονται ξαφνικά λάτρεις του αθλητισμού και «υπηρέτες» της ενημέρωσης. Τη δουλειά τους και τα οικονομικά τους συμφέροντα θέλουν να εξυπηρετήσουν. Έτσι, λοιπόν, αποκτούν μέσα που επηρεάζουν τον Λαό και διά μέσου αυτής της επιρροής, μπορούν να κάνουν τις… δουλειές τους!
Για να τους γίνονται τα χατίρια, όπως είπε ο πρωθυπουργός. Έτσι, λοιπόν, δεν μπορεί να μοιραστεί η οικονομική «πίτα» χωρίς τη συναίνεση των ολιγαρχών. Δεν μπορεί να μοιραστεί το πακέτο του ταμείου ανάκαμψης, χωρίς τη συμμετοχή της οικονομικής ολιγαρχίας.
Και είναι πολλά τα λεφτά!
Τα χρήματα που έχουν προγραμματιστεί για μια κοινωνική πολιτική είναι ελάχιστα. Στην Πορτογαλία π.χ. έχουν δοθεί 2,5 δισ. ευρώ για το πρόγραμμα της λαϊκής κατοικίας και στην Ελλάδα μόνο 1,2 εκατ. ευρώ!
Και μάλιστα σε μια περίοδο που τα “κοράκια” ετοιμάζονται να ξεσπιτώσουν τους Έλληνες. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, τι μεγάλα χατίρια δημιουργεί αυτό το περίφημο πακέτο ανάκαμψης! Όλα, όμως, αυτά τα τερτίπια ενός ακραίου καπιταλιστικού συστήματος ξεσπούν στη δημοκρατική πορεία της χώρας. Η Δημοκρατία υποφέρει. Μεγαλώνει η διαρθρωτική κρίση του πολιτικού συστήματος, γιατί βρίσκεται μέσα στη δίνη μεγάλων αντικρουόμενων οικονομικών συμφερόντων. Αυτή η κρίση δεν βάλλει μόνο εναντίον των θεσμών, αλλά επηρεάζει και τη στάση του Λαού μας. Οι πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους στους εκπροσώπους τους και μάλιστα τώρα που το εθνικό φρόνημα πρέπει να ‘ναι αρκετά υψηλό. Όταν ο Λαός μας λιμοκτονεί και συγχρόνως βλέπει να ‘χει στηθεί γλέντι είτε από τους επιχειρηματίες του μεγάλου κεφαλαίου, είτε από τους πολιτικούς (περίπτωση Πάτση), τότε ο Λαός μας γίνεται αδιάφορος. Και δεν μπορεί μια χώρα να προχωρήσει στο μέλλον, όταν κυριαρχεί η αμηχανία του παρόντος.
Οι πολιτικοί έχουν ιστορική ευθύνη. Δυστυχώς, πολλοί απ’ αυτούς έχουν εξαρτήσει την πορεία τους στη δύναμη του πλούτου και όχι στη δύναμη του Λαού. Η μοναδική στέρεη βάση για έναν πολιτικό είναι η αγάπη του Λαού και όχι οι ιδιοτελείς σχέσεις με την οικονομική ολιγαρχία.
Δεν αποτελεί λοιπόν στέρεη βάση για έναν πολιτικό, οι σχέσεις του με έναν ισχυρό οικονομικό παράγοντα.
Οι ισχυροί του πλούτου δεν ψηφίζουν την Κυριακή μαζί με τον Λαό. Ψηφίζουν τη Δευτέρα, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.
ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Τα οικονομικά συμφέροντα εκμεταλλεύτηκαν τις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος. Έγιναν όμως πανίσχυροι, όταν απέκτησαν το όπλο της προπαγάνδας με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Δυστυχώς, φέρουν ευθύνη όλες οι πολιτικές δυνάμεις, γιατί παραχώρησαν την ιδιωτική τηλεόραση σε ολιγάρχες, χωρίς να τεθούν όρια και κανόνες για το έργο της επικοινωνίας τους. Κανένα νομοθετικό μέτρο δεν καθόρισε τα όρια της δραστηριότητας τους.
Έτσι, λοιπόν, αυτά τα μέσα περισσότερο επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις και λιγότερο υπηρετούν τη σωστή ενημέρωση. Αυτά τα μέσα από τέταρτη εξουσία έγιναν πρώτη. Έγιναν μια πανίσχυρη εξουσία με μια προπαγάνδα που στηρίζεται στις επιλεκτικές ειδήσεις, στις επιλεκτικές καταγγελίες, στην απόκρυψη σοβαρών πολιτικών γεγονότων, στην κομματική προπαγάνδα, στις ψυχολογικές πιέσεις, στην κατάχρηση εξουσίας, στον δεσποτισμό.
Ένα νοσηρό σύστημα που δεν σέβεται ούτε θεσμούς ούτε την ιδεολογία του πολίτη, αλλά ούτε τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος.
Έχουν δημιουργήσει αυτά τα μέσα προπαγάνδας ένα εξουσιαστικό σύστημα, που έριξε την ποιότητα της ενημέρωσης του Λαού και του δημόσιου βίου.
Με μια τέτοια, λοιπόν, πολιτική δύναμη είναι δυνατό οι κάτοχοι της να μη ζητούν χατίρια από το πολιτικό σύστημα; Αλλά δεν είναι μόνο κακό ο προπαγανδιστικός ρόλος τους. Δημιουργήθηκε ένας οικονομικός λογαριασμός που τον πληρώνει ο Λαός μας. Η διαπραγμάτευση του πολιτικού συστήματος με τα συγκεκριμένα ΜΜΕ, γίνεται με ανταλλάγματα. Δεν γίνεται με το αζημίωτο.
Οι κατάλληλες αποφάσεις για την εξυπηρέτηση χατιριών, δημιούργησαν το λεγόμενο πολιτικό χρήμα. Οι οικονομικές διευκολύνσεις των ιδιοκτητών γίνονται σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.
Αναστατώθηκε η πολιτική ζωή της χώρας, όταν κλήθηκαν αυτά τα μέσα να πληρώσουν το Δημόσιο, όπως κάνουν όλες οι επιχειρήσεις όταν κάνουν χρήση της δημόσιας περιουσίας. Τελικά τους έγινε το… χατίρι!
Το πρόβλημα, λοιπόν, για τον τόπο δεν λύνεται με το να καταγγέλλει το πολιτικό σύστημα το φαινόμενο της διαπλοκής, αλλά να θεσπίσει νόμους αντιδιαπλοκής, για να ηρεμήσει το σύστημα και να αναπνεύσει η Δημοκρατία.
Κάτι επιχείρησε να κάνει ο νεότερος Καραμανλής, αλλά δεν τον άφησαν να ολοκληρώσει. Έτσι, εκπορεύθηκε και ο χαρακτηρισμός «νταβατζήδες» απ’ αυτόν, γι’ αυτούς!
Η διαπλοκή όμως διαθέτει και ένα πανίσχυρο όπλο εκβιασμού. Έχει την ικανότητα να υπηρετεί τις πολιτικές αλλαγές, γιατί αυτό συμβάλλει στο να κρατά σε ομηρία τους πολιτικούς και τις πολιτικές δυνάμεις.
Αν δεν μου κάνεις τα χατίρια, πάω αλλού!
Ένας εκβιασμός που κατευθύνεται από συνωμοτικές και αδιαφανείς μεθόδους και οι επιπτώσεις στο πολιτικό σύστημα είναι καταφανείς.
Το πολιτικό σύστημα περνά μια κρίση σήμερα. Ηθική και οικονομική. Και ευτυχώς που η Δημοκρατία αντέχει ακόμη, για να κρατά τους κραδασμούς απ’ αυτό το νοσηρό πολιτικό κλίμα. Η κρίση αυτή δείχνει ότι κλυδωνίζεται η πολιτική ομαλότητα. Δεν υπάρχει σταθερότητα όταν ο δημόσιος βίος κυριαρχείται από σκάνδαλα και σκανδαλολογίες. Αλλά και από τους πρωτοφανείς βαρείς χαρακτηρισμούς ενός εκπροσώπου επιχειρηματικών συμφερόντων προς την πολιτική ηγεσία! Στέλνει το μήνυμα ότι αντιμετωπίζει τον πρωθυπουργικό αλογάριαστα.
Μάλλον έχουμε μια σταθερότητα στη συμπεριφορά των ολιγαρχών που τους δίνει η ισχύς του πλούτου και το καπιταλιστικό σύστημα. Όσο, λοιπόν, κυριαρχεί αυτό το εξουσιαστικό σύστημα, η πολιτική και οι πολιτικοί δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον δρόμο της αυτονόμησης τους.
Αν δεν εκλείψουν οι αρμοί που συνδέουν την εξουσία με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να εκσυγχρονιστεί. Τα συμφέροντα της διαπλοκής δεν ενδιαφέρονται για το πολιτικό κόστος των πολιτικών δυνάμεων, αλλά μετρούν μόνο το επιχειρηματικό και οικονομικό τους κόστος. Και συμπεριφέρονται αναλόγως!
Οι περισσότεροι ισχυροί επιχειρηματίες έχουν φίλο μόνο τα οικονομικά τους συμφέροντα. Οι πολιτικοί είναι φίλοι γι’ αυτούς όσο διάστημα εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους.
Υπήρξα συνεργάτης του Κ. Καραμανλή στα θέματα αθλητισμού πριν από περίπου 40 χρόνια και άκουσα να λέει:
«Δεν πήγα ποτέ σε συνεστιάσεις και τραπέζια που με καλούσαν οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές. Για να μην τους δώσω το δικαίωμα να μου ζητούν εξυπηρετήσεις την άλλη μέρα».
Δεν ήθελε να μπερδέψει την πολιτική με τους επιχειρηματίες.
*Ο Βασίλης Πεντάρης
είναι π. βουλευτής Χανίων
