Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ
Ευαγγελίζου γη χαρά, χαρά πολλά μεγάλη,
Ευάγγελος τση ποίησης μπένα βαστά και πάλι.
Με τσ’ άνοιξης τα σύνεργα και ποίησης τα φρόνια
του μοναχού ψηλόρανα πετούν τα χελιδόνια.
Για τα ελέη του Θεού,το νέικο της χάκι
η ποίηση κανοναρχεί Βαγγέλη Κακατσάκη.
Τελάλης ποίησης ψηλά στα διάπαντα μηνά το
πως Καπετάνιος τη βαστά τη μπένα τω γραμμάτω.
Οι στίχοι του δυναμεροί για τ’ οχτωήχι ψάλτες
του χρόνου ολοχρόνιως βλογούνε τσι περάτες.
Σπουργίτια της χειμωνικής κι άνοιξης χελιδόνια.
του χινοπώρου κοτσυφοί και θέρους τ’ αηδόνια.
Χαίρεται τριανταφυλλιές να τσι δροσοποτίζει
και στιχοτριαντάφυλλα θωριάς να χαλαλίζει.
Αρχονταρίκι ποίησης έχει το διαρμισμένο
με το κρυγιό του το νερό λουκουμομελωμένο.
Ξετρέχει τσ’ ανοιξης γιορτή και ζήσης πανεμίδι
κι απάνω ‘πό την κεφαλή του στίχου κεραμίδι.
Ορθρου βαθέος αρχινά να δίδει καλημέρες
και πίσω ξαναπαίρνει τσι ακριβοθυγατέρες.
Δίδει στο γερο-κότσυφα να βάλει πετραχήλι
Θεός να πει ευλογητός κι άφτει ψυχής καντήλι.
Με μελωδίες ουρανού και επί γης ειρήνη
στη χορωδία των πτηνών χοράρχες είν’ οι σπίνοι.
Στη λειτρουγιά τση μπένας του σα θα λειτρουηθούμε
είδομεν φως αληθινόν μυριόστομο θα πούμε.
Στην εκκλησία του εμείς είναι η προσευχή του
μ’ ελέη του Θεού πολλά που ‘ν’ εξ’ αδιανεμήτου.
Με τ’άρωμα τ’ αροσμαρή τσι ροδαρές δα σάσει
κι όσοι πιστοί προσέλθετε, μπείτε στο χοροστάσι.
Στον ασκιανό τση γέρικης ελιάς προσκυνητήρι
βασιλικοί με τ’ αρωμα βαστούν το θυμιατήρι.
Τα χελιδόνια μοναχού Αμήν! Φτεροκοπούνε,
εν μέσω κορονοϊού έαρ γλυκύ μηνούνε.
Τα χελιδόνια μοναχού μετρούνε κομποσκοίνι
και του Κυρίου δέονται και της ψυχής ειρήνη.
Τα χελιδόνια μοναχού καλούν και σιγαρδέλι
στον Κακατσάκη κηλαηδούν ευκές για το Βαγγέλη:
Στην Παναγία επιστροφής το τάμα ντου να κάμει
έκτο και κακατσάκειο ν’ αθίσει το ροδάμι.
