» ΕΝΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ
Τη θρησκευτική παράδοση του τόπου του, όπως στάλα-στάλα κάθισε στην ψυχή του, έτσι σίκλο σίκλο (κουβά κουβά) και την ανεβάζει, γήινη, καθάρια, άτρεπτη, και δροσίζει την ποίηση και τους αναγνώστες της, ο Βαγγέλης Κακατσάκης στα “Χελιδόνια του Μοναχού”. Και το κατορθώνει χωρίς να… κατηχίζει τους πιστούς και εύπιστους, ούτε να προκαλεί τους ολιγόπιστους ή τους άπιστους. Όλοι στα «Χελιδόνια του Μοναχού» βρίσκουν αυτό που έγιναν και είναι και θέλουν να ξανακούσουν: Τις ιερές τελετουργίες οι πρώτοι, τις άσβεστες αναμνήσεις τους οι δεύτεροι, -«στην άλλη τάσσω ένα κερί σ’ εσένα την καρδιά μου.»
Κανένας δε λησμονεί ούτε αρνείται. Ως και οι άμεσοι λειτουργοί του θείου (συν)ντάσσονται και συλλειτουργούν με τα χελιδόνια των τρούλων. Ως και οι «ανώνυμοι» συντοπίτες του άγιοι, που δεν τους αφιερώνουν ούτε μια λέξη τα Συναξάρια, κατεβαίνουν με τα βοσκοράβδια τους στις λειτουργίες, αόρατοι κι αόριστοι, κι αποχωρούν με την «απόλυση», χωρίς να μαθαίνουμε αν γεύτηκαν αντίδωρο. (Με τι αγάπη και ευγένεια τους ανεβάζει στην ποίηση!)
Η σύζευξη που πέτυχε, χωρίς να πέσει στην ευπώλητη τυπολατρεία του ζηλωτή, ούτε να κάνει τον έξυπνο με τη σοφία του, είναι ένα ευλογημένο κατόρθωμα, που ίσως το οφείλει στην -που άσκησε και ασκήθηκε- μεσότητα της ποίησης, που και αρμονία καλείται. Στίχος κοντός, λιγόλογος, αμέσως κατανοητός, γλώσσα ρυθμική, στρωτή, λαϊκή, δηλαδή άμεση, αφήνει το νόημα με τις απαραίτητες λέξεις να λειτουργεί μέσα μας. Δεν υπάρχουν εδώ, ούτε επιδιώκονται, αχλύ ονείρου, τάχα απομάγευση του κόσμου, εκφραστική μαγεία (προς τι;) αποδομήσεις και παραποιήσεις και τελικά σκόπιμες ακατανοησίες και… επαγγελματικές μεταφορικές εκφράσεις. όλα αυτά που εξασφαλίζουν (συν τις παρέες, τις εκδοτικές συμπαιγνίες και πληρωμένες διαφημίσεις) βραβεύσεις.
Τα ποιήματα της συλλογής επιδιώκουν εξαρχής τη διήγηση και αναδιήγηση μικρών μονοσήμαντων περιστατικών και συμπυκνώνουν το νόημα και την ποιητική υπονόηση (ή συμβολισμό) με τη δεσπόζουσα, ή βασίλισσα λέξη ή φράση που συνήθως βρίσκεται στο τέλος. (Παραδείγματα: «λαμπρυνθώμεν», σελ, 15, «λευκό ράσο», σελ. 29, «η ονομαστική», σελ. 32, «άλληλα» σελ. 36, «χαμομήλι-φωνή», σελ. 37 κλ.π.
“Τα Χελιδόνια του Μοναχού” είναι εντέλει ένα βιβλίο ειλικρινές, συνεπές στο στόχο του και χτίζεται με σεβασμό, ευγένεια και πλήρη συνέπεια και με κανένα τρόπο και λόγο τάχα καταγγελτικό και επαναστατικό. Το εκτιμώ πολύ γι’ αυτό που είναι και το επαινώ. Επαινώ και τον δημιουργό του που μας έδωσε (ισχυρίζομαι!) ένα ευγενικό κατόρθωμα, περνώντας μέσα από συμπληγάδες αντιθέσεων, χωρίς να χάσει ούτε φτερό από την πτητική αρματωσιά του.
*Δάσκαλος – ποιητής
Αγαπητέ μας κ. Κώστα Καλαπανίδη, δεν βρίσκω λόγια να σε συγχαρώ και σ’ ευχαριστήσω για το σπάνιο δοκίμιο – άρθρο σου της 8 Δεκεμβρίου 2020 στα “Χ.Ν.” και αφορά την ποιητική Συλλογή του φίλου Ευάγγελου Κακατσάκη “ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ”. Και μπορεί να αγαπώ την υψηλή ή καλή Λογοτεχνία, αλλά δεν είμαι ούτε λογοτέχνης ούτε ειδικός για θέματα λογοτεχνίας: ΩΣΤΟΣΟ, την καταλαβαίνω την ποίηση κι αγαπώ πολύ και τους ποιητές, γιατί αυτοί δεν γράφουν παρά τραγουδούν και δοξολογούν την όντως ζωή, βυθισμένοι στη φυσική ομορφιά του πλανήτη μας.
ΑΛΗΘΕΙΑ, πόσο αληθινό και σημαντικό είναι αυτό το επίγραμμα “ΕΝΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ” όταν αναφέρεσαι τόσο απλά, λιτά κι όμορφα για “ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ” του εκλεκτού Β. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ, γιατί περί αυτού πρόκειται: και δεν μπορούσε να ήταν διαφορετικά για τον Ευάγγελο Κακατσάκη, που από γεννησιμιού του βυθίστηκε στην πανέμορφη φύση του Αποκόρωνα Χανίων, βίωσε την άγια συλλογικότητα της απλής αγροτικής οικογενείας του, πάντα, μέσα στην αγαπητική Κοινωνία της Εκκλησίας του Χριστού. Συνακόλουθα, αγαπητέ Κώστα Καλαπανίδη, σού είμαι κι ευγνώμων από πάνω, γιατί με τον ασύγκριτα όμορφο τρόπο της γραφής σου , όπως έκαναν κι άλλοι εκλεκτοί συνάνθρωποί μας για το ποιητικό έργο του εκλεκτού φίλου μας -τεχνίτες και δημιουργοί κι αυτοί υψηλών συναισθημάτων και του ωραίου λόγου- νιώθω ασυνήθιστη συγκίνηση και πληρότητα γνώσης για την απλησίαστη ποιητική δημιουργία του Ευάγγελου και του αληθινού ανθρώπινου προσώπου του. Πάντα, όταν έχω τη χαρά και την ευλογία του Θεάνθρωπου Χριστού να διαβάζω τόσο όμορφα και περιεκτικά κείμενα όπως το δικό σου πανέμορφο δοκίμιο για “ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ”, ψάχνω να βρω και να γνωρίσω το πρόσωπο του δημιουργού. Δυστυχώς -είμαι και άσχετος με τη χρήση του κομπιούτερ- δυσκολεύομαι στο να βρίσκω κάποιες πληροφορίες για τους πνευματικούς δημιουργούς που μού είναι πολύ χρήσιμες να εμβαθύνω στα κείμενά τους και στον βαθύ ψυχισμό τους, όχι μόνο για την λεγόμενη αναγνωστική αίσθηση και ικανοποίηση, γιατί πιστεύω πολύ στα βιώματα που τα θεωρώ και την απαραίτητη βάση ή ουσία της καλής λογοτεχνίας. Έτσι, όντας και κάποιας ηλικίας της ηρωϊκής δεκαετίας 1940, διατηρώ κι έχω κάποιες διαφορετικές απόψεις για την καλή ή υψηλή λογοτεχνία. Τα κατάφερα, αγαπητέ Κώστα και βρήκα -να’ ναι καλά το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο – ένα απλό αλλά πανέμορφο μικρό ποίημά σου με τον τίτλο “Η γιορτή τού “Όχι”. Τρείς απλοί στίχοι, όμως φορτωμένοι ως απάνω με τα αληθινά βιώματα μιας αλλοτινής εποχής -ελπίζω όχι τόσο μακρινής- που, ωστόσο, αυτή χάνεται οσημέραι και φοβάμαι πως δύσκολα θα μεταβολιστεί στη σημερινή κοινωνική πολυπλοκότητα. Και μακάρι, να είσαι και Ποντιακής καταγωγής [η μάνα μου ήταν από τον Πόντο], όμως δεν ξεχωρίζω κι αγαπώ όλους τους συνανθρώπους μας, ανεξαρτήτως των όποιων διαφορετικών τους υπαγωγών – καταβολών. Δοξάζω τον Θεό που συνυπάρχουμε και συμβιώνουμε με τόσο σημαντικούς κι αληθινούς συνανθρώπους μας να έχεις καλή υγεία με την οικογένειά σου και να χαιρόμαστε με τα όμορφα κι αξιόλογα πονήματά σου. Με εξαιρετική εκτίμηση και φιλική αγάπη Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ.