Του Βαγγέλη Θ. Κακατσάκη
Δεν αρκέστηκε ο ταλαντούχος Βαγγέλης Κακατσάκης στην πολυετή του υπηρεσιακή προσφορά, σαν δάσκαλος και διευθυντής στη δημοτική εκπαίδευση κι ούτε κουράστηκε, από τσοι επιτυχημένες πολλαπλές δημοσιογραφικές του συνεργασίες με την έγκριτη εφημερίδα, τα “Χανιώτικα νεα”.
Aλλά ακόμη και τσ’ ώρες του εφησυχασμού, άπου από κάποιο παραθύρι γή κάποια οβγοράδα σοντηρά την όμορφη παρθένα φύση του τόπου ντου, άπου όπως προκύπτει από τα δικά ντου γραφόμενα, ξεπερνά τα όρια του θαυμασμού γι’ αυτή και φτάνει στσοι χώρους τση λατρείας. Κι αυτές λοιπόν τσ’ ώρες του ρεμβασμού και τση περιπλάνησης τση σκέψης στα πολλά και διάφορα μονοπάθια απού οδηγούνε στσοι δεξαμενές των γνώσεων του, αντλεί ερεθίσματα και βγάνει συμπεράσματα και ταιριάζει με τσοι συλλογισμούς του ποιήματα με τσοι συνηθισμένες βέβαια λέξεις τση καθημερινότητας, αλλά ο λόγος του είναι πάντα γεμάτος υπαινιγμούς. Κι ούλη ντου η προσπάθεια περιστρέφεται και ψάλλει τσοι πεποιθήσεις και τα βιώματα ντου, τσοι θρησκευτικές επετείους, τσ’ ηρωικές μορφές του εικοσιένα κι από την παραδοσιακή ζωή του τόπου μας και τσ’ ευέλικτες παρατηρήσεις του από τον περιβάλλοντα χώρο.
Καρπός τούτονα των αποδράσεω και των πνευματικώ περιπλανήσεων πρέπει να είναι κι η ποιητική συλλογή του ακούραστου Β. Κακατσάκη “Τα χελιδόνια του μοναχού”. Απού μου έκαμε την εξαιρετική τιμή να μου το μπέψει με τον συγκινητικό αγαπητικό χαιρετισμό ντου, γι’ αυτό κ. Βαγγέλη και σου εκφράζω κι εγώ τη μεγάλη μου ευγνωμοσύνη και σου απευθύνω παράλληλα τσ’ εγκάρδιες ευχές μου να είσαι πάντα άξιος και υγιής, να δημιουργείς και να προσφέρεις τσ’ αξιόλογες πνευματικές σου εργασίες. Κι οι γ’ ευχές μου συνοδεύονται και από τα πολλά πολλά μου ευχαριστώ άπου αξίωσε αυτής της εξαιρετικής τιμής να το προσφέρεις στη ταπεινότητα μου. Απού δε σου κρύβω κ. Βαγγέλη πως εκτός από τη μεγάλη μου ευχαρίστηση γι’ αυτή σου την ευγενική χειρονομία, ο τίτλος και μόνο τση ποιητικής σου συλλογής “Τα χελιδόνια του Μοναχού” μ’ αντιγάηρε κάμποσες δεκαετίες τα ίσια πίσω και ξαναβρέθηκα στα κοπελάτα μου, απού τσ’ ώρες από Ήλιος έγερνε όθε τη δύση. Κι οι γ’ αποδυναμωμένες ακτίνες του εστολίξανε τη γύρω φύση, και τον ορίζοντα, με τσοι πολύχρωμες κι απαλές ανταύγες τωνε. Εγώ καθισμένος απέναντι από τον παλιό καφενέ, με τα ντόπια κεραμίδια, εσοντήρουνα τούτανα τα χαρισματικά πουλιά, με περίσσιο ενδιαφέρον, κι ιδιαίτερη προσοχή. Με συγκινούσανε με τα χαρούμενα χελιδονίσματα ντωνε και τα τιτιβίσματα των νεοσσών ντωνε, και μ’ αφήνανε άφωνο με τσοι χαρισματικές κι ευέλικτες κινήσεις τωνε. Εικόνες απαράμιλλου κάλλους, ανεξίτηλες, απού δεν τέρπουν μόνο, αλλά δασκαλεύουνε κιόλας αιώνιες αλήθειες, και Θεάρεστες παρακαταθήκες απού προκαλούνε συλλογισμούς προς διερεύνηση.
Στ’ αλήθεια ετσά δε κάνει κι ο μοναχός;
Όσο γνωρίζω τα πλάσματα του Θεού
τόσο τα αγαπώ
κι όσο τα αγαπώ
τόσο γνωρίζω τον Θεό.
Μα κι ο ίδιος ο πάνσοφος λαός μας με παρόμοιες περιπλανήσεις τση σκέψης του, πρέπει ν’ αποκρυπτογράφησε το μυστήριο τσ’ ύπαρξης του Θεού, και κατάληξε στο συμπέρασμα «πώς με το νου εβρέθηκε η Θεότης». Κι ετσά συνεχίζει ο ποιητής, και λογοτέχνης, ο δάσκαλος και δημοσιογράφος να συνθέτει και να ταιριάζει και τα επόμενα ποιήματα ντου, απού περιέχονται σε τούτηνε την συλλογή του. Πότε με το ήπιο ύφος του, και πότε με τον άκρατο ενθουσιασμό απού του επιβάλουνε, τα πατριωτικά, εθνικά, και θρησκευτικά αιστήματα κι η γ’ αγάπη του, κι ο σεβασμός του στα πιστεύω ντου και την παράδοση. Και συνεχίζει με το ποίημα «ο Ευαγγελισμός Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην»,/ ο δεξιός χορός, με στεντόρεια φωνή/ σε ήχο γήινο.
Αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν/ ο αριστερός χορός,
γλυκυτάτη τη φωνή/ στο χρώμα του χώματος.
Στ’ αλήθεια! Και πώς αλλιώς να εκφραστεί ο γήινος άνθρωπος; Για την υπέρμετρη μεγάλη χαρά τση προσφοράς τσ’ ενανθρωπίσεως με τον Ευαγγελισμό τση Θεοτόκου;
«δι ης εις ύψος ήρθημε» και γιάντα η γλυκιά μα χωμάτινη φωνή των ευεργετηθέντων να μη ξεσηκώσει τη σύμπασα κτίση να επαινέσουμε ατενίζοντας με δέος τον ουράνιο Θόλο, τη δόξα του Θεού; Και συνεχίζει στο ποίημα του αυτό για το δεύτερο σκέλος τούτησας τση διπλής γιορτής τσ’ ενανθρωπίσεως και τσ’ εξεγέρσεως απού οι καπετάνιοι των Αρμάτων και των Γραμμάτω ξεσηκωθήκανε υπό την κραταιά σκέπη τσ’ υπεραγίας Θεοτόκου, κι ακούστηκε «η ταραχή των όπλω…», «για του Χριστού τη Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία».
Κι ακλουθούνε τα υπόλοιπα ποιήματα τση συλλογής απού ενδεικτικά αναφέρω μερικά με συντομία, όπως την ευθύνη, απού αναφέρεται στη σύνθεση του αυτή για κοινωνική υπευθυνότητα, την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια, εντιμότητα και δικαιοσύνη και στη συνέχεια την Αγγελία, απού αναζητείται σ’ αυτήν η γ’ ανάγκη για την κατάλληλη πνευματική ηγεσία.
Και μ’ αυτές τσοι σκέψεις και τα συμπεράσματα εκαλοδέχτηκα την αξιόλογη ποιητική συλλογή του ανύστακτου και ακάματου δημιουργού της κ. Ευάγγελου Κακατσάκη. Και κλείνοντας εδά την αναφορά μου γι αυτήν την υπέροχη ποιητική συλλογή του να εκφράσω τον θαυμασμό μου στον άξιο πνευματικό δημιουργό για τσ’ όμορφες σκέψεις απού μας προσφέρει και να του απευθύνω και πάλι τα πολλά πολλά μου ευχαριστώ. Και τσ’ εγκάρδιες ευχές μου για καλή υγεία, αντοχή, δύναμη, προσωπική και οικογενειακή ευτυχία. Για να μπορεί απερίσπαστος να συνεχίζει και να προσφέρει τα πνευματικά ντου δημιουργήματα απού ζωντανεύει με τα ποιήματα ντου και με την αξιοσύνη ντου, αιώνιες, αληθείς, και φωτίζει λαμπρά θρησκευτικά και ιστορικά γεγονότα και θυμίζει ακόμη την αναγκαιότητα των ηθικών αξιών και άλλα πολλά.
