» Ενα ποιητικό προσευχητάρι σε ήχο γήινο
Είναι η πέμπτη ποιητική συλλογή του εκλεκτού φίλου -ποιητή -μέλους της ΕΕΛ, Β. Κακατσάκη. Πολλά χρόνια σπουδάζει τον άνθρωπο -ο ποιητής- και όλη την κοινωνική του παρουσία και πραμάτεια του στη ζωή, όταν η “πύλη της μετάνοιας” περνάει μεσ΄ από τις συμπληγάδες της ζωής, με πνεύμα ταπεινότητας και αγιοσύνης “μόνος-γυμνός και ανυπόδητος”, όπως γράφει. Οι θρησκευτικές νύξεις και αφιερώσεις του βιβλίου, έχουν την απόλυτη αίσθηση του ωραίου της ζωής, με σύνδεση στη παράδοση και στις ιστορικές μας μνήμες. Το βιβλίο συνολικά, είναι ένα ποιητικό προσευχητάρι “σε ήχο γήινο” σελ. 12, και σαν “όρθρος πτηνών αναστάσιμος” σελ. 15. Στις ευλαβικές του αφιερώσεις, ο άνθρωπος είναι “μετέωρος // μεταξύ ουρανού και γης // εσαεί”, σελ. 60, γιατί η ευδόκιμη παρουσία του στη ζωή, εμπεριέχει την “περιπέτεια του χρόνου”, έτσι ο ποιητής ενδύεται την ιεροσύνη μ’ ένα πνεύμα λυρικής κατάνυξης, ευπροσήγορης αντιμετώπισης των πραγμάτων, με οίστρο “φωταγωγημένης” αύρας και ανάτασης, που σε ξαφνιάζει η αίσθηση της ψυχικής ευφορίας, της πνευματικής εγρήγορσης, της θρησκευτικής και διέξοδης αντιμετώπισης των πραγμάτων, πάντα μέσα στη χαρά της φυσικής ανανέωσης, της φυσιολατρικής τοποθέτησης και της εύψυχης και καλόκαρδης προοπτικής της ζωής. Γράφει σελ, 24, «Την άλλη μέρα λίαν πρωί// επέστρεψαν επί τα ίδια// ο καθείς στο μαγκανοπήγαδό του// με γεύση ουρανού // στον ουρανίσκο».
Έτσι το θρησκευτικό και λυρικό στοιχείο του βιβλίου, αρμοδένεται τα καθημερινά μας με ρεαλισμό ψυχικής επικοινωνίας και ευδαιμονίας, με την αισθητική, της ψυχικής Ανοιξης του ατόμου, αφού τα χελιδόνια [εδώ οι άνθρωποι] είναι το ευλογημένο συναπάντημα της ζωής, με πολλά στοιχεία κοινωνικής προσέγγισης, όπως «το μοναστήρι των γλάρων // που λειτουργεί μόνο τα βράδια // [ είναι ] σαν χώρος κοινής προσευχής». Έτσι “Τα Χελιδόνια του Μοναχού”, του κάθε συνοδοιπόρου, είναι οι “μόνοι μάρτυρες” της Άνοιξης, δηλ, της αναγέννησης της ζωής, της συνειδητής επιλογής των γεγονότων, της ουσίας και της σοφίας των πραγμάτων, που περικλείουν την ανθρώπινη προσωπικότητα, σ’ ένα χώρο κοινωνικής “ορθοπραξίας”, ευπρέπειας και ατομικής ευθύνης.
