Τα χελιδόνια του μοναχού

Το τελευταίο πόνημα του Κακατσοβαγγέλη
φέρνει στο νου το προϊόν που βγαίν’ απ’ τη κυψέλη.
Τα χελιδόνια (του) μοναχού, γι’ αυτά γίνεται λόγος
εκπέμπουν ένα άρωμα κι αρέσουνε ευλόγως.
Σαν και τα προηγούμενα, ποιήματα του ίδιου
έτσι πορεύεται κι αυτό στα χνάρια του πιτήδειου.
Θρησκευτικές αναφορές μα κι άλλες προσεγγίσεις
με πολλαπλά μηνύματα σ’ αυτό θα συναντήσεις.
Που θα σε φέρουν πιο κοντά μ’ ένα καινούριο τρόπο
εις τις αλήθειες τση ζωής του γένους των ανθρώπω.
Με τρόπο επιδέξιο χειρίζεται την πένα
και κατορθώνει εύκολα να πείσει τον καθένα.
Τον Άγιο Γεώργιο σε ποίημα θα βάλει
που στη γιορτή του έρχεται κάθε χρονιά να ψάλλει.
Του Διάκου το χαμόγελο που σούβλισαν οι Τούρκοι
και τραγουδώντας πέθανε περνώντας ένα λούκι.
Μα κάπου ‘κει ευρίσκεται κι ο Τριανταφυλλώνας
του μοναχού που φύτευε λουλούδια στους αιώνας.
Σ’ ελάχιστ’ αναφέρθηκα, από τα πλείστα όσα
ποιήματα π’ ακολουθούν σαν τα πουλιά την κλώσα.
Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς Βαγγέλη Κακατσάκη
που μου ‘στειλες το πόνημα μ’ ένα… χελιδονάκι.