(Σε αναμονή της έντυπης έκδοσης, όπου θα ψαύσουμε την υφή του σαμουά χαρτιού της ποίησης και θα εμπνευστούμε από τη μυρωδιά της ευλογημένης τυπογραφικής μελάνης)
Μέσα στην κατήφεια των περασμένων μηνών · τα ομαδικά κάτασπρα σάβανα· τον σχεδόν μεταφυσικό φόβο, που μας έφερε ο αόρατος κι άγνωστος ιός με τη κορώνα· το μαρτύριο του εγκλεισμού μες στα σπίτια μας- ούτε ένα δάκρυ δεν μπορείς να σκουπίσεις στα μάτια σου- ο επικίνδυνος εισβολέας εξακολουθεί να εφορμά και να μολύνει τη ζωή μας.
Καθηλωμένοι στο νιπτήρα και προς δόξα μάσκας, γαντιών, απολυμαντικών, οινοπνεύματος και κάθε λογής σαπουνιού, πλένουμε και ξαναπλένουμε, τρίβουμε σχολαστικά- και με απόλυτη υπακοή στα καινούρια κελεύσματα -το σαπούνι και μετράμε – είκοσι έξη ως τριάντα τα δευτερόλεπτα- παλάμες, ράχες, επισταμένως ανάμεσα στα δάχτυλα, ύπουλος ο ιός παραμονεύει να κολλήσει στο δέρμα μας, να τρυπώσει στο στόμα μας, να χωθεί στα ρουθούνια μας, να μας υποβάλλει σε πύρινα μαρτύρια που θυμίζουν Αποκάλυψη, να κλέψει την ανάσα και να μας πνίξει.
Σωτήρια και στην ώρα της ,ήρθε η ποίηση να μας θυμίσει ότι «και στην κόλαση ανθίζουν λουλουδάκια». (Λόγια του Ηρακλή Αποστολίδη ,που ανέφερε συχνά στις κουβέντες του ο γιος του, Ρένος. )
Καταμόναχο, ψηφιακό, άκρως επίκαιρο κι απαραίτητο, ξέφυγε απ’ τα χέρια του Βαγγέλη Κακατσάκη ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ και πέταξε στην κλειστοφοβική μας καθημερινότητα, στο μετέωρο και μεταίχμιο των ημερών του ιού.
Ηρθε να παραβιάσει κλειστές πόρτες, ν’ ανοίξει και ν’ αερίσει φοβισμένες κουβέντες και σφιγμένες καρδιές. Να επαναφέρει τα πράγματα στις γνωστές διαστάσεις. Να ημερέψει τους φόβους και να αποκοιμίσει ανησυχίες.
Μας τύλιξε στην ανοιξιάτικη αύρα του άναψε κερί στην απορία της αλειτούργητης Αειπαρθένου. Παιάνισε στους άδειους δρόμους την ματαιωμένη παρέλαση. Έψαλε το Χριστός Ανέστη σ’ ερημοκκλήσια και κλειστές Μητροπόλεις. Τραγούδησε τον Άγιο, Τροπαιοφόρο Γεώργιο. Καλημέρισε την ξεστρατισμένη άνοιξη. Παρηγόρησε τον Αθανάσιο Διάκο στην Αλαμάνα. Φύτεψε και μοίρασε τριαντάφυλλα κι άνοιξε τις Πύλες της Πίστης, της Αγάπης της Μετάνοιας και της Ελπίδας. Αγκάλιασε καταφυγές και φόβους. Καλωσόρισε και στέγασε το γυμνό, τον ανυπόδητο, τα πουλιά του παλιού ελαιώνα, τη γεύση τ’ ουρανού στον ουρανίσκο, την άστεγη σταγόνα ζωής, στα σπασμένα κεραμίδια του καιρού μας.
Κάλεσε πιστούς, λιγότερο πιστούς και άπιστους, μοναχούς και περιστέρια, σε ετήσια συνάντηση με το θεό τους.
«Απάντων πνευμάτων και πλασμάτων»
από τον ποιητή για το χειμαζόμενο άνθρωπο.
σε ήχο ευθύ και γήινο, όρθρος ποιημάτων αναστάσιμος.
