Ένα… “Μικρό Ιερατικό”!
Στην κυριολεξία, δηλαδή.
Ένα μικρό “ευαγγέλιο” με την έννοια των αναγόμενων κειμένων, των αναγόμενων στίχων, στο Θείον!
Εξήντα (60!) ποιήματα, εν είδει… “εδαφίων” αναδεικνύουν ένα “Θρησκευτικόν Όλον” θαυμαστό, ως να έχει αντληθεί από το σεμνό συναξάρι των Αγίων της Χριστιανοσύνης!
Παραλληλιζόμενο, και ευθέως και δοκίμως, με την “Αγιότητα” των βασανισμένων του κόσμου μας…
…Πολύ ωραία ποιήματα! Πάντα ο Βαγγέλης ο δικός μας Βαγγέλης ο Κακατσάκης, σ’ όλες του τις Συλλογές, σε μέρη ή μέρος έστω, των ποιημάτων του, αφήνει να φτερουγίζει και η άμεση Ιερότητα! Το γνωρίζω πολύ καλά, αφού μ’ έχει τιμήσει να παρουσιάσω βιβλία του, αλλά και ν’ αποδώσω στίχους του.
Τούτο όμως νομίζω, το νέο βιβλίο του, συνιστά μιαν “εξειδικευμένη” να το πω έτσι, περίπτωση, στην οποία μπορεί να ανατρέξει ο καθείς, για ν’ ανταμωθεί με πολλά άγνωστα στοιχεία για πολλούς, που εκπλήττουν και συγκινούν!
Όπως ας πούμε, λεπτομέρειες από την Ζωή των τεσσάρων Κρητών Αγίων, που, ως φίλοι, αδερφοχτοί και χωριανοί, ήρωες με την Κρητική βράκα, και τ’ όπλο, τιμούν το Ρέθεμνος.
Αλλά κι εκδυόμενοι το συμβολικό ντύμα της Νήσος, μαρτυρούν για τον Χριστό και τη Λεβεντογέννα! Γυμνοί, στην ΘΥΣΙΑ!
… Τέσσερις γενικοί τίτλοι, λυρικότατοι, “ανοίγουν” τα ποιήματα δομημένα… Θέλω να παραθέσω κάτι, αλλα δυσκολεύομαι να διαλέξω. Βρήκα όμως την χρυσή τομή! Θα επιλέξω μικρά, από την ενότητα,
“Προσδοκία Ανάστασης
στων νέων κορυδαλλών τα πετάγματα”
Χριστούγεννα; (σελ. 66).
Ούτε αγραυλούντες ποιμένες,
ούτε απαστράπτοντες άγγελοι,
ούτε μάγοι με δώρα.
Αδιαπέραστο το σκοτάδι
στη γέννηση του νέου παιδιού.
Μια προσφυγοπούλα η μάνα του.
Καρπός συνεύρεσης σε μια παλιόβαρκα
-η αμοιβή για τα μεταφορικά από την κόλαση στον παράδεισο-
το τεχθέν βρέφος.
Ξημέρωναν Χριστούγεννα.
Με τρόπο συγκλονιστικό απόγνωση κι ελπίδα, μειγνύουν ποιητικά με τους ψαλμούς των Αγγέλων που δοξαστικά υποδέχονται τη Θεία Γέννα!
Αλλά και:
Άρωμα αρυσμαρή (σελ. 78)
στον Γιάννη Εμμ. Γαρεδάκη
Μυρίζουν οι βασιλικοί, μυρίζουν κι οι βαρσάμοι, μα τ’ άρωμα τ’ αροσμαρή είναι που ξεχωρίζει, μυρίζει αιωνιότητα.
Το τραγούδι του κορυδαλλού
π’ ολονυχτίς του χρόνου
τ’ αρέσει στον αροσμαρή να έχει τη φωλιά του.
Εκεί κι αν νοιώθει άρχοντας.
Της Σταυροπροσκύνησης
και άρωμα ροσμαρή.
Προσδοκία Ανάστασης
στων νέων κορυδαλλών τα πετάγματα.
Η “ριζίτικη φιλοσοφία” λανθάνει για το μύρισμα, το ηθικό μύρισμα, του φρόνιμου ανδρός….
Ο αροσμαρής, λοιπόν, το αρισμαρί, το διοσμαρίνι, το ροσμαρί, το “λασμαρίν” – όπως τον είπαν στην Λεμεσό τον δενδρολίβανο- που το κρύβουν στις ολόλευκες λινές διπλωσιές της προίκας, να μυρωδίσει η ζωή του ζευγαριού…
…Βαγγέλη μου σου εύχομαι πάντα να φτεροκοπά η έμπνευσή σου φτιάχοντας τη φωλίτσα της στου αροσμαρή τα κλώνια… Τ’ αγαπημένα της Παναγίας, που ακούμπισε το “σεπτό ένδυμά” Της, κι ο θάμνος άνθισε. Τα θαλάσσια λουλουδάκια της δεντρολιβανιάς!
Καλοτάξιδα τ’ αποδημητικά σου! Θα ξανάρθουν!
