“Τα χελιδόνια του μοναχού” στο σπίτι της πίστης

Ακούραστος εργάτης του πνεύματος και της παιδείας ο αγαπητός φίλος και συνάδελφος, λαμπρός αγωνιστής και συναγωνιστής σε κοινούς συνδικαλιστικούς αγώνες για τη Δημόσια Εκπαίδευση και για Παιδεία ανοιχτών οριζόντων προς όφελος του λαού και του τόπου Βαγγέλης Κακατσάκης.

Γενναιόδωρη προσφορά και μεγάλη τιμή για μένα η αποστολή της νέας ποιητικής συλλογής του “Τα χελιδόνια του μοναχού”. Και επειδή η χάρη θέλει αντίχαρη και πάλι χάρη μένει, από εσωτερική ανάγκη παρωθούμαι να του αφιερώσω λίγα ταπεινά κριτικά λόγια μια και δεν έχω την πολυτέλεια μιας εκ του σύνεγγυς ευρύτερης κουβέντας.

ΒΑΓΓΕΛΗ, μάζεψες το άρωμα του αροσμαρή και του βασιλικού της αυλής σου, ιχνηλάτησες απ’ άκρου σ’ άκρο τις ρίζες της λαϊκής παράδοσης της πατρίδας σου, δροσίστηκες από τα νάματα πολιτιστικής κληρονομιάς χιλιετηρίδων και πέτυχες Χριστιανοσύνη να μοσχοβολήσουν τα “χελιδόνια” σου και να στείλουν μήνυμα λυτρωτικό για την ψυχή του πολυποίκιλα δοκιμαζόμενου σύγχρονου ανθρώπου.

Με λόγο απλό, ταπεινό, λιτό, πυκνό – επιγραμματικό, θα έλεγα – συμπύκνωσες με τα ολιγόστιχα ” χελιδόνια” σου φιλοσοφικές και κοινωνιολογικές αναζητήσεις χιλιάδων σελίδων επιφανών στοχαστών:

* Με επιτυχία αποπειράθηκες να προσγειώσεις το ΘΕΙΟ, ως συμπαντική μυστηριακή δύναμη, στα γήινα μέτρα και σταθμά, για να απογειώσεις τον άνθρωπο στη σφαίρα των υψηλών αναζητήσεων που το ΕΠΕΚΕΙΝΑ “απαιτεί”.

*Το φτερούγισμα των χελιδονιών σου προαναγγέλλει αέρα ελπίδας, αισιοδοξίας, στάσης ζωής που κατοχυρώνει ” εύρυθμον” και “ευάρμοστον” βίον.
(ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: «Πας ο βίος του ανθρώπου ευρυθμίας τε και ευαρμοστίας δείται», “Ηθικά Νικομάχεια”).

*Σηματοδοτείς δρόμο λύτρωσης της ψυχής και απαντάς στο εναγώνιο ερώτημα του ΚΙΡΚΕΓΚΩΡ ο οποίος, ενώ ένοιωθε να είναι ” ενοφθαλμισμένος” στη θεότητα εντούτοις αναζητούσε την αλήθεια για την οποία ήταν έτοιμος να ζήσει ‘η να πεθάνει! (ΚΙΡΚΕΓΚΩΡ: “Η έννοια της Αγωνίας”).

* Απαντώντας στην άποψη του ΚΑΡΛ. ΓΙΑΣΠΕΡΣ ότι η ζωή είναι οδός προς θάνατον, με το ΛΑΜΠΡΥΝΘΩΜΕΝ, αντιπαραθέτεις την οδό του αναστάσιμου θανάτου! (Κ. ΓΙΑΣΠΕΡΣ: “Εισαγωγή στη Φιλοσοφία”).

*Αναζητάς “βοσκούς, μαέστρους, κηπουρούς” για να βάλεις σε τάξη τους “ατάκτως ερριμμένους πλίνθους και κεράμους” της ψυχής μας! Θέτεις το κορυφαίο ζήτημα της ατομικής και, κυρίως, της συλλογικής ευθύνης με τις συνέπειές τους για την πορεία του ατόμου και των συλλογικοτήτων, ως υποκειμένων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.

*Διάπλατα κρατάς ανοιχτή την θύραν της μετανοίας στον κάθε ΣΙΜΩΝΑ ο οποίος «ουκ ίσχυσε μίαν ώρα γρηγορήσαι»!!

* Αλλά και στον ΕΝΘΕΟ “ΑΘΕΟ” συντοπίτη σου, ο οποίος, ενώ έβλεπε τη μυγδαλιά να ανθίζει, όταν της ζητούσε να μιλήσει για το θεό, εντούτοις, ολημερίς κι ολονυχτίς πάλευε με τις δυο “μερωμένες καμήλες του” -την καρδιά και την ψυχή του- που οδηγούσαν “ντογρού στο θεό” αλλά μέσα από τους ήρωες των έργων του πότε τις κέρδιζε και πότε τις έχανε, αν ήσουν συνομήλικος του δε θα δίσταζες να του θυμίσεις το “σπίτι της πίστης” ως λυτρωτικό καθαρτήριο ψυχής. Το σπίτι της δικής του πίστης, το σπίτι του γέροντα της Σαρακίνας!
Και όταν καλείς στο “σπίτι της πίστης” κάποιον απόλυτα ελεύθερο στοχαστή, θέλει μεγάλο “τσαγανό”! Το διαθέτουν μόνον οι ταπεινοί…

Πάντα δραστήριος και δημιουργικός, ΒΑΓΓΕΛΗ, φίλε εκλεκτέ κι ανεκτίμητε συνάδελφε!