Στον πατέρα μου, Ηρακλή Γ. Ορφανό
Τα χρόνια που έρχονται, όπως λένε πολλοί συγκαιρινοί μας, η ζωή των ανθρώπων γίνεται καλύτερη έναντι παλαιοτέρων εποχών.
Προσωπικά νομίζω ότι γεμίζουν τους ανθρώπους με πολλές και διάφορες και περισσότερες και διαφορετικές από το παρελθόν γνώσεις και συχνά τους ωθούν – δίχως να χάνουν τον αυθορμητισμό της νιότης- να ψάχνουν με τη σύνεση και την καρδιά οδηγούς όσα θα μπορούσαν να τους κάνουν καλύτερους και την καθημερινή ζωή ομορφότερη χωρίς αρχομανή αφεντικά και ξερόλες αυθεντίες να εκμεταλλεύονται, έκνομα και ανήθικα, τον ιδρώτα των συνανθρώπων μας και να τον στραγγίζουν προς ίδιον συμφέρον.
Η ζυγαριά της, δημόσιας και ιδιωτικής, ζωής έχει λύπες και χαρές από τη μια κι από την άλλη πλευρά και μόνο η πραγματική αγάπη βοηθά τους ανθρώπους όλα αυτά τα πολυποίκιλα δύσκολα χρόνια να μη μοιάζουν στον αλαζόνα Φαέθοντα στις χαρές και να μην πέφτουν στα έγκατα της γης από τις λύπες, αλλά να αντιμετωπίζουν, συν Θεώ, καθετί με σύνεση και με το μέτρο.
Πολλά επίσης θα μπορούσαν, με ορθάνοιχτα τα αισθητήριά τους όργανα, μάτια και αφτιά της ψυχής και του σώματος, να διδάσκονται οι άνθρωποι της εποχής μας καθημερινά κι από τους γονείς και από συγγενείς ή δασκάλους και φίλους, από ανθρώπους που έχουν φύγει και “φύγει” από τη ζωή τους. Εννοώ ότι και οι ιδέες, ο ψυχικός κόσμος, το ήθος και ο τρόπος που οι αλλοτινοί ζουν ή ζούσαν θα μπορούσαν να στέκονται δυνατά και ακατάλυτα παραδείγματα προς μίμηση από τους νεότερους.
Και σε ό,τι με αφορά, να το ξέρετε, διαρκώς, σαν ασίγαστη φλόγα και σαν ομιλώσα φωνούλα, μέσα μου έχω τούτο που με συμβουλεύει ο πατέρας μου, “Εάν θες να αλλάξει ο κόσμος, άλλαξε ψυχοπνευματικά εσύ πρώτος, πλησίασε όσο πιο πολύ μπορείς τον Δημιουργό σου και πρόσφερε, άδολα και ανιδιοτελώς, το χέρι σου στον συνάνθρωπό σου να του συμπαρίστασαι κάθε στιγμή!”…
