«Άσπρο σαρίκι, κεφαλομάντηλο,/ στην κεφαλή του γέρο-βράχου/ του κρητικόβραχου, που αντιστέκεται/ πεισματικά, στο φάγωμα του χρόνου./ Φαρδιόπλατα στον βοριά/ αγκαλιάζεις σαν μάνα στοργική/ και κάμπο και πέλαγο και Νότο και Δύση./ Κεφάλι πελαργού το Καμπαναριό σου/ χαϊδεύει με την ματιά σου,/ το σμίξιμο του Λιβυκού με το Ιόνιο./ Στην κορυφή Σου, αλεξικέραυνο/ ο Αφέντης Χριστός κατεβάζει τον Θεό./ Όχι σαν κεραυνό αλλά σαν αγάπη./ Κι όλη η αγριάδα του κακοτράχαλου / περίγυρου, κουβερτώνεται και ημερεύει/ με τη μελωδική γυναικεία και Πανάγια φωνή/ της καμπάνας σου, Χρυσοσκαλίτισσα!» το ποίημα “Παναγία Χρυσοσκαλίτισσα” του δασκάλου Μανόλη Κ. Κογχυλάκη. Από το βιβλίο του “Η Μονή Χρυσοσκαλίτισσας” – ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί για το μοναδικής ομορφιάς αυτό μοναστήρι που βρίσκεται στην νοτιοδυτική άκρη της Κρήτης και σαν βιγλάτορας του Λιβυκού και του Ιονίου Πελάγου.
Παναγία η Χρυσοσκαλίτισσα… Το αγαπημένο μου μοναστήρι! Μεγάλη ευλογία για μένα ότι το “γνώρισα” και το έζησα για πρώτη φορά πριν από 52 ολόκληρα χρόνια, το τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου του 1971. Δούλευα στην αλωνιστική μηχανή Σελίνου εκείνο το καλοκαίρι -άλλη μεγάλη ιστορία αυτή- κι έμεινα σ’ ένα απ’ τα κελιά του για λίγες μέρες γιατί ο δυνατός αέρας που φυσούσε μας “απαγόρευε” ν’ αλωνεύουμε. Κι αν έχω να θυμάμαι για όλα όσα έζησα, και προπάντων για τα της γνωριμίας μου με τον για χρόνια πολλά μόνο μοναχό της Μονής τον π. Νεκτάριο Παπαδάκη και τη μόνη μοναχή γερ. Θεοδότη. Δάσκαλο των Αχέρω (άχερα=άχυρα) με αποκαλούσε ο π. Νεκτάριος από τότε, όταν συναντιόμαστε ή επικοινωνούσαμε τηλεφωνικά κι έτσι με σύστηνε. Σε φιλία ζωής είχε εξελιχθεί η γνωριμία μας. Στο πιο φωτεινό δωμάτιο της μνήμης οι αναμνήσεις μου, οι κουβέντες που κάναμε και γενικότερα οι επισκέψεις μου, τις περισσότερες φορές με άλλους. Την Πρωτομαγιά του 1999 η τελευταία μου επίσκεψη… «Ένας ξώμαχος απαγγέλει με μεγάλη φωνή και με άκρα ευλάβεια το “Πιστεύω” και το “Πάτερ ημών”. Ο π. Νεκτάριος ενδεδυμένος στολή λευκή ανασύρει τη μυρωδιά του χωμάτου και της αρμύρας και τη μετουσιώνει σε ικεσία! Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου». Τα που έγραψα μεταξύ των άλλων στο κεφ. “Εν ώρα λειτουργίας” στο κείμενό μου με τίτλο “Σαββατοκύριακο στη Χρυσοσκαλίτισσα (2)” στο δισέλιδο που είχαμε τότε με την Ευδοκία στα “Χ.ν.” με τίτλο “Αυτός ο τόπος ο μικρός ο μέγας”…
Ούτε ένα τετρασέλιδο δεν θα με έφτανε για να γράψω τα που θα ήθελα, ύστερα απ’ την “απρόβλεπτη” δίωρη περίπου επίσκεψή μου το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής, 23 Ιουλίου στη Χρυσοσκαλίτισσα, ευκαιρίας δοθείσης, μιας που βρέθηκα το πρωί στις αγαπημένες μου Στροβλές, στο χωριό που ξεκίνησα τη δασκαλική μου διαδρομή, σ’ ένα μνημόσυνο. Για τούτο, για τ’ άλλο και το παράλλο… Για τη νέα εποχή που διανύει εδώ και μια δεκαετία το μοναστήρι, που μετρά 4 μοναχούς, με ηγούμενο τον μοναχό Αγαθάγγελο. Για την κουβέντα που έκανα με τον μοναχό Ευμένιο απ’ την οποία, μεταξύ των άλλων, επιβεβαίωσα αυτό που είχα ακούσει, ότι ο π. Νεκτάριος βρίσκεται εδώ και πολύν καιρό, σε άσχημη κατάσταση, σ’ έναν οίκο ευγηρίας, στο Ηράκλειο. Κι ότι μου φάνηκαν “χρυσά” και τα 98 σκαλιά του Μοναστηριού ενώ τα ανέβαινα, γιατί τ’ ανέβαινα -πίστευα- μαζί με τον π. Νεκτάριο, θα έγραφα. Κι ας λέει ο θρύλος ότι απ’ τα 98 μόνο το ένα είναι χρυσό, αλλά κι αυτό, κανείς δεν το βλέπει…
Και… στα πεταχτά
Πανελλήνιο πένθος για τους δύο χειριστές του πυροσβεστικού αεροσκάφους, τον αποκορωνιώτικης καταγωγής Χρήστο Μουλά και τον Περικλή Στεφανίδη που βρήκαν τραγικό θάνατο στην Κάρυστο, στη μάχη με τις φλογές. Για να σώσουν τους άλλους!… Πάνδημη η κηδεία του πρώτου στο Γαβαλοχώρι σήμερα!… Αθάνατοι!
Πιστεύω τω φίλω – Πιστεύω τη φίλη… Παγκόσμια ημέρα φιλίας μεθαύριο 30 Ιουλίου και η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη δεν το ξεχνά. «Τον φίλο (τη φίλη) σαν τον αδελφό(-ή) να έχεις στην καρδιά σου/ γιατί ανήκει και αυτός(ή) στην οικογένειά σου», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα. Για να συμπληρώσει στη δεύτερη: «Οι φίλοι(ες) οι αληθινοί(ες) στις μέρες μας σπανίζουν/ που της φιλίας το δεντρί μ’ αγάπη το ποτίζουν». Ένα απ’ τα ζητούμενα των ημερών μας και η φιλία;
