Τα δάκρυα δεν ταιριάζουν στη ΔΗΜ.ΑΡ.

Οι δραματικές κορώνες, οι μεγαλοστομίες και τα δάκρυα δεν ταιριάζουν στη ΔΗΜ.ΑΡ.
Γιατί η ΔΗΜΑΡ, κατά τη γνώμη μου,  έπραξε το καθήκον της απέναντι στη χώρα και όσοι κάνουν το καθήκον τους πικραίνονται, αλλά δεν πτοούνται ούτε από ήττες, ούτε από ταπεινώσεις.
Συνέβαλε καθοριστικά στο να βγει η χώρα από το αδιέξοδο την πιο κρίσιμη στιγμή και “έκρουσε τον κώδωνα”, ως όφειλε, αφού διαπίστωσε και εκ των έσω,  ότι οι αντιλήψεις και οι πρακτικές των κομμάτων που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, είναι ακόμη εδώ, παρούσες και δεν μπορούν να δημιουργήσουν την Ελλάδα του αύριο.
Η Δημοκρατική Αριστερά στην περίοδο που πέρασε πήρε δύο πάρα πολύ σημαντικές και δύσκολες αποφάσεις.                                                                                                                                                                           Ηταν η μόνη νηφάλια και λογική δύναμη, που ιεράρχησε, την κρίσιμη στιγμή, το μείζον και το έλασσον. Πήρε το ρίσκο, τη στιγμή του αδιεξόδου μιας άγονης τρίτης εκλογικής αναμέτρησης, τον Ιούνιο του 2012, να συμμετάσχει σε μία κυβέρνηση, παρά τις επιφυλάξεις της για τους εταίρους, για να μην χρεοκοπήσει άτακτα η χώρα.
Εδειξε μεγάλη ανοχή απέναντι στους εταίρους, οι οποίοι, αν και έφεραν ακέραιη την ευθύνη για το γονάτισμα  της χώρας, συμπεριφέρονταν (και συμπεριφέρονται δυστυχώς) σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα και σαν να ήταν μόνοι τους στην κυβέρνηση.
Καταπατούσαν συμφωνίες που έθεταν φραγμούς στη διαχείριση της κρίσης σε βάρος των ασθενέστερων και στο πελατειακό σύστημα, έδιναν συνειδητά παραπλανητικές απαντήσεις για φλέγοντα ζητήματα, για τα οποία η ΔΗΜ.ΑΡ. ενημερωνόταν από τα Μ.Μ.Ε., δημιουργούσαν συνεχώς προβλήματα στην ψήφιση κρίσιμων νομοσχεδίων. Ακύρωναν δηλαδή στην πράξη κάθε έννοια συνεργασίας και προγραμματικής συμφωνίας. Η αλαζονεία, ο αυταρχισμός, η αυθαιρεσία και η, πέρα  από κάθε φαντασία προχειρότητα,  έφτασαν στο απόγειό τους με το Μαύρο της ΕΡΤ. Συμβολικό μαύρο, με πολλές αναγνώσεις.
Αυτή ήταν η σταγόνα που, κατά τη γνώμη μου, ξεχείλισε το ποτήρι γιατί ένοιωσα κι εγώ ως πολίτης το ίδιο απέναντι σε μια κυβέρνηση που μας εμπαίζει και μας περιφρονεί. Η ΔΗΜ.ΑΡ., εκτιμώ ότι, αφού εξάντλησε τα όρια της αντοχής και της ανοχής της , θέλησε να καταδείξει  με τον πιο εμφαντικό τρόπο ότι τα κόμματα που δημιούργησαν την κρίση,  των οποίων τις πρακτικές και το ήθος στην άσκηση της εξουσίας γνώρισε πια και εκ των έσω, δεν θέλουν (και ίσως δεν μπορούν) να αλλάξουν.
Η απόφαση αυτή ήταν επίσης δύσκολη για τη ΔΗΜ.ΑΡ., γιατί ήταν μια πολιτική πράξη που σίγουρα θα μεταφραζόταν  από το κυρίαρχο σύστημα, ως αντίφαση και αναίρεση της προηγούμενης πολιτικής της. Δεν ήταν όμως έτσι. Ο κίνδυνος είχε περάσει και θα ήταν ανέντιμο εκ μέρους της ΔΗΜΑΡ, απέναντι στους πολίτες και απέναντι στον εαυτό της, να παραμείνει σε μια κυβέρνηση με εταίρους που απέδειξαν ότι, μόλις ένοιωσαν “ισχυροί”,  ήθελαν απλώς να τη χρησιμοποιούν ως άλλοθι.
Δεν γνωρίζω αν η αποχώρηση μπορούσε να γίνει με άλλο τρόπο, ή άλλη στιγμή, όπως υποστηρίζουν ορισμένα στελέχη της. Σημασία έχει για τον πολίτη, που βλέπει τη μεγάλη εικόνα, ότι η απόφαση που πάρθηκε ήταν η σωστή.
Νομίζω ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. είχε πλήρη επίγνωση από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε να στηρίξει την κυβέρνηση του 2012, ότι κινδύνευε από συρρίκνωση των ποσοστών της. Ηταν μια υπέρβαση που έκανε γνωρίζοντας ότι θα την  “πληρώσει”.
Ομως ο κόσμος της ανανεωτικής αριστεράς δεν είναι αμάθητος από ήττες.  ΚΚΕ εσωτερικού (1981, 1985),  Συμμαχία (1977), Συνασπισμός (1993) είναι λίγες μόνο από τις φορές που ηττήθηκε αυτός ο χώρος ή οι συνασπισμοί στους οποίους μετείχε, αλλά δεν εξαφανίστηκε, δεν συνετρίβη, δεν εξαερώθηκε, όπως πολλοί απολαμβάνουν να λένε με, δήθεν, περίλυπο ύφος.
Κατανοώ τα νεώτερα στελέχη, που δεν γνωρίζουν ότι μια έντιμη ήττα πολλές φορές είναι πολύ χρησιμότερη από μια “τεχνητή” νίκη, αλλά δεν κατανοώ και θλίβομαι πραγματικά όταν  παλιά  στελέχη  αδικούν τον εαυτό τους και τον χώρο τους, συμπεριφερόμενα χωρίς νηφαλιότητα.
Αυτή η διχογνωμία πιστεύω  ότι  δεν επέτρεψε στη ΔΗΜ.ΑΡ. να υποστηρίξει με εμπιστοσύνη στον εαυτό της και με αυτοπεποίθηση την ορθότητα και την εντιμότητα της πολιτικής της.
Βεβαίως και έγιναν λάθη σε όλη αυτή την πορεία, και είμαι σίγουρη ότι θα διερευνηθούν όλα τα ποιοτικά στοιχεία του εκλογικού αποτελέσματος και όλα  τα ανοικτά θέματα με ειλικρίνεια.
Αρκεί η ΔΗΜ.ΑΡ. να μην απαρνηθεί τον εαυτό της και να μην υποπέσει στην παγίδα του ετεροπροσδιορισμού. Τώρα το μείζον δεν είναι με ποιόν θα συνεργαστεί η ΔΗΜ.ΑΡ., αλλά  αξιολογώντας την τραυματική εμπειρία της χώρας, να διαμορφώσει ένα νέο  όραμα για την Ελλάδα  κι ένα νέο σχέδιο για μια σύγχρονη, δημοκρατική, ανανεωτική  αριστερά που θα μπορεί να το υπηρετήσει. Και ως αυτόνομος χώρος, με τη δική του φυσιογνωμία, να  αναζητήσει βεβαίως  μετά συμμαχίες και συνεργασία με όμορους χώρους, σε ισότιμη όμως βάση και πάνω σε συγκεκριμένο  πρόγραμμα. Οι συνεργασίες δεν είναι “πλαγκτόν” και η επιδεικνυόμενη βιασύνη δεν πρόκειται σε βάθος χρόνου να τις ωφελήσει.
Εάν  μέλημα της ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν να “προσδεθεί” σε ένα μεγαλύτερο πολιτικό σχηματισμό για να εκλέγει κάποιους βουλευτές, δεν υπήρχε λόγος να  φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν το ΠΑΣΟΚ, υπό τον κ. Βενιζέλο, που δημιούργησε την ΕΛΙΑ είχε διάθεση έντιμης συνεργασίας θα το είχε αποδείξει και όταν η ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν στην κυβέρνηση.
Η συζήτηση για τις συνεργασίες που είναι πρόωρη και την τροφοδοτούν τα ΜΜΕ, μεταθέτοντας συστηματικά το κέντρο του ενδιαφέροντος από τα ουσιώδη της πολιτικής  στα ασήμαντα της παραπολιτικής, (στάση για την οποία πρέπει κάποτε και τα Μ.Μ.Ε. να κριθούν και να αξιολογηθούν), μόνο γόνιμη δεν είναι.
Η ΔΗΜ.ΑΡ. ως εξέλιξη του ΚΚΕ εσωτερικού και της ΕΑΡ είναι παραδοσιακά ένας αριστερός, πολιτικός χώρος που χαρακτηρίζεται από ανεκτικότητα, αναζητά συνθέσεις αλλά θέτει και όρια. Είναι ένας  χώρος λογικής, ευπρέπειας και ήθους και κυρίως ένα φυτώριο νέων ιδεών, οι οποίες είναι αναγκαίο να υπάρξουν, γιατί τις έχει, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ανάγκη η χώρα. Αυτόν τον χαρακτήρα της, ο οποίος είχε χαθεί το προηγούμενο διάστημα,  πρέπει να αναδείξει ξανά η Δημοκρατική Αριστερά, “ακούγοντας” με ιδιαίτερη προσοχή  και σεβασμό το μήνυμα που ήθελαν να της στείλουν οι ψηφοφόροι της ψηφίζοντας άλλα κόμματα.
Τελειώνοντας, διευκρινίζω ότι  ένοιωσα την ανάγκη να καταθέσω την προσωπική μου άποψη ως μια φίλη του χώρου, γιατί θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή η ΔΗΜ.ΑΡ. και αδικείται και δοκιμάζεται. Εύχομαι να κρατηθεί όρθια, γιατί εκτός από τα δάκρυα, η εικόνα των πολιτικών σχηματισμών που περιμένουν στη γωνία να διαμοιραστούν τα ιμάτιά της δεν ταιριάζει στη ΔΗΜ.ΑΡ.