«Αυτός που δεν είναι ευχαριστηµένος µε αυτό που έχει δεν θα είναι …..ούτε και µε ότι θα ήθελε να έχει.»
Σωκράτης
Οι δεδοµένοι και τα δεδοµένα φεύγουν χωρίς προειδοποίηση.- Η κοινότυπη φράση “τίποτα δεν είναι δεδοµένο στη ζωή µας” µπορεί µέσα από την κατανόηση της να βάλει γερά θεµέλια στην ύπαρξη µας. Ξεκινώντας από αυτό όλα αποκτούν ένα εντελώς διαφορετικό νόηµα.
Τα µικρά και λίγο ασήµαντα γίνονται µεγάλα και σηµαντικά, ενώ τα µεγάλα και σπουδαία ξαφνικά µετατρέπονται σε θαύµατα.
Υπάρχουµε σε ένα κόσµο που οποιαδήποτε στιγµή όλα µπορούν να αλλάξουν η να χαθούν. Αυτό σηµαίνει ότι οτιδήποτε έχουµε στη ζωή µας, είτε το αγαπάµε είτε το ανεχόµαστε, είναι κάτι που σε µια στιγµή µπορεί να εξαφανιστεί. Έτσι, η αγάπη µεγαλώνει και η ανοχή το ξανασκέφτεται.
Τι είναι αυτό που έχουµε και που πραγµατικά το εκτιµούµε; Τι είναι αυτό που θεωρούµε ότι θα το έχουµε για πάντα και ζούµε την κάθε µέρα παίρνοντάς το για δεδοµένο; Σχεδόν όλα. Τους φίλους µας, την οικογένεια µας, τα παιδιά µας, το σύντροφο µας, την υγεία µας, για να µην αναφερθούν τα υλικά πράγµατα εξαιτίας των οποίων όλα τα παραπάνω έρχονται σε δεύτερη µοίρα. Κι έτσι κυλά η ζωή µας τρέχοντας να φτάσουµε κάπου, µη συνειδητοποιώντας ότι είµαστε ήδη εκεί και έρχεται µια στιγµή που δεν προλάβαµε να σκεφτούµε πόση σηµασία είχε για µας µια µέρα ηρεµίας, ένας περίπατος χωρίς σκοπό, ένα ηλιοβασίλεµα που χάσαµε, η ευτυχία του να είσαι υγιής, ένας άνθρωπος που δεν προλάβαµε να του εκφράσουµε αυτό που πραγµατικά νιώθουµε γιατί έτσι απλά θεωρήσαµε ότι και αύριο θα είµαστε µαζί.
Γιατί έτσι απλά σκεφτήκαµε ότι το επόµενο πρωί θα υπάρχουµε µε τον ίδιο τρόπο που υπάρχουµε και σήµερα. Με αυτό τον τρόπο η πλάνη συνεχίζεται και όσο πιο πολύ δεν το συνειδητοποιούµε τόσο πιο σκληρή θα είναι η απόδειξη. Στιγµές που πέρασαν χωρίς να τις αξιολογήσουµε, χωρίς να τις εκτιµήσουµε, χωρίς να τις νιώσουµε, γιατί είχαµε τη βεβαιότητα ότι θα υπάρχουν κι άλλες πολλές ίδιες ή έστω παρόµοιες, γιατί τις αναβάλαµε για αργότερα. Εµείς οι ίδιοι που αναλωθήκαµε σε ασήµαντα πράγµατα γιατί νοµίζαµε ότι η σιγουριά του εαυτού µας θα είναι παντοτινή.
Τότε είναι που χτυπά την πόρτα το απροσδόκητο, τότε είναι που µας αναζητά η λεγόµενη µοίρα, όχι για να µας εκδικηθεί ή για να µας τιµωρήσει, αλλά για να µας υπενθυµίσει αυτά που µε µεγάλη ευκολία ξεχάσαµε.
Όλα αυτά που χωρίς δεύτερη σκέψη θεωρήσαµε δεδοµένα. Όλα αυτά που βάλαµε στην άκρη για να τα νιώσουµε αύριο, για να τα κάνουµε αύριο, για να τα αποφασίσουµε αύριο. Και το αύριο µακραίνει τόσο που δεν έρχεται ποτέ. Πάντα κάτι
λείπει, πάντα κάτι περισσότερο επιθυµούµε, πάντα κάτι άλλο µας αναζητά. Κι εµείς προχωρούµε σε µια διαδροµή που δεν έχει θέση αυτό το πραγµατικό, το δικό µας, το δεδοµένο µας. Απλά στέκει εκεί και µας παρακολουθεί σα να είναι υποχρεωµένο να το κάνει. Και ξαφνικά όλα αποκτούν αξία. Γιατί πρέπει να µάθουµε να λέµε ευχαριστώ και να εκτιµούµε όσα έχουµε τώρα, σε µια ζωή που τίποτα δεν είναι δεδοµένο.
