«Αυτός που δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που έχει δεν θα είναι… ούτε και με ό,τι θα ήθελε να έχει»
Σωκράτης
Οι δεδομένοι και τα δεδομένα φεύγουν χωρίς προειδοποίηση.-
Η κοινότυπη φράση “τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή μας” μπορεί μέσα από την κατανόηση της να βάλει γερά θεμέλια στην ύπαρξη μας. Ξεκινώντας από αυτό όλα αποκτούν ένα εντελώς διαφορετικό νόημα. Τα μικρά και λίγο ασήμαντα γίνονται μεγάλα και σημαντικά, ενώ τα μεγάλα και σπουδαία ξαφνικά μετατρέπονται σε θαύματα. Υπάρχουμε σε ένα κόσμο που οποιαδήποτε στιγμή όλα μπορούν να αλλάξουν η να χαθούν. Αυτό σημαίνει ότι οτιδήποτε έχουμε στη ζωή μας, είτε το αγαπάμε είτε το ανεχόμαστε, είναι κάτι που σε μια στιγμή μπορεί να εξαφανιστεί. Έτσι, η αγάπη μεγαλώνει και η ανοχή το ξανασκέφτεται. Τι είναι αυτό που έχουμε και που πραγματικά το εκτιμούμε; Τι είναι αυτό που θεωρούμε ότι θα το έχουμε για πάντα και ζούμε την κάθε μέρα παίρνοντάς το για δεδομένο; Σχεδόν όλα. Τους φίλους μας, την οικογένεια μας , τα παιδιά μας, το σύντροφο μας, την υγεία μας, για να μην αναφερθούν τα υλικά πράγματα εξαιτίας των οποίων όλα τα παραπάνω έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Κι έτσι κυλά η ζωή μας τρέχοντας να φτάσουμε κάπου, μη συνειδητοποιώντας ότι είμαστε ήδη εκεί και έρχεται μια στιγμή που δεν προλάβαμε να σκεφτούμε πόση σημασία είχε για μας μια μέρα ηρεμίας, ένας περίπατος χωρίς σκοπό, ένα ηλιοβασίλεμα που χάσαμε, η ευτυχία του να είσαι υγιής, ένας άνθρωπος που δεν προλάβαμε να του εκφράσουμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε γιατί έτσι απλά θεωρήσαμε ότι και αύριο θα είμαστε μαζί. Γιατί έτσι απλά σκεφτήκαμε ότι το επόμενο πρωί θα υπάρχουμε με τον ίδιο τρόπο που υπάρχουμε και σήμερα. Με αυτό τον τρόπο η πλάνη συνεχίζεται και όσο πιο πολύ δεν το συνειδητοποιούμε τόσο πιο σκληρή θα είναι η απόδειξη. Στιγμές που πέρασαν χωρίς να τις αξιολογήσουμε, χωρίς να τις εκτιμήσουμε, χωρίς να τις νιώσουμε, γιατί είχαμε τη βεβαιότητα ότι θα υπάρχουν κι άλλες πολλές ίδιες ή έστω παρόμοιες, γιατί τις αναβάλαμε για αργότερα. Εμείς οι ίδιοι που αναλωθήκαμε σε ασήμαντα πράγματα γιατί νομίζαμε ότι η σιγουριά του εαυτού μας θα είναι παντοτινή. Τότε είναι που χτυπά την πόρτα το απροσδόκητο, τότε είναι που μας αναζητά η λεγόμενη μοίρα, όχι για να μας εκδικηθεί ή για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας υπενθυμίσει αυτά που με μεγάλη ευκολία ξεχάσαμε. Όλα αυτά που χωρίς δεύτερη σκέψη θεωρήσαμε δεδομένα. Όλα αυτά που βάλαμε στην άκρη για να τα νιώσουμε αύριο, για να τα κάνουμε αύριο, για να τα αποφασίσουμε αύριο. Και το αύριο μακραίνει τόσο που δεν έρχεται ποτέ.
Πάντα κάτι λείπει, πάντα κάτι περισσότερο επιθυμούμε, πάντα κάτι άλλο μας αναζητά. Κι εμείς προχωρούμε σε μια διαδρομή που δεν έχει θέση αυτό το πραγματικό, το δικό μας, το δεδομένο μας. Απλά στέκει εκεί και μας παρακολουθεί σα να είναι υποχρεωμένο να το κάνει. Και ξαφνικά όλα αποκτούν αξία. Γιατί πρέπει να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ και να εκτιμούμε όσα έχουμε τώρα, σε μια ζωή που τίποτα δεν είναι δεδομένο.
