Είναι οικολογικό παραμύθι για αναγνώστες, μικρούς και μεγάλους;
Μνήμες παιδιού που έχει βαθιά ριζωμένους μέσα του τους θρύλους και τ’ ακούσματα του τόπου όπου μεγάλωσε;
Αισώπειος λόγος;
Αλληγορία μήπως;
Ή το καταστάλαγμα σοφίας και σκέψης φιλοσοφημένης ενός καλού λογοτέχνη, αλλά και ανθρώπου που σπούδασε τη γη και τις ανάγκες της, δίδαξε σε Πανεπιστήμια πως να την τιμούμε, και ζει με τον μόνιμο προβληματισμό της επιβίωσης, αλλά και της βελτίωσης του ανθρώπινου είδους και όσων το περιβάλλουν, πανίδας και χλωρίδας;
Λίγο απ΄ όλα θα έλεγα!
Για να μην πω πως όταν έκλεισα το βιβλίο ήθελα πολύ να το ανοίξω ξανά και ξανά, για να σταθώ περισσότερο και ν’ αποθαυμάσω κομμάτια, όπως το δείγμα γραφής της σελίδας 14-15, που ακολουθεί: «…Τα πλάσματα του δάσους, του λιβαδιού και των γύρω λόγγων, αγρίμια και πουλιά, ζουζούνια κι ερπετά, κούρνιασαν στις φωλιές τους σαν άρχισε εκείνη η πρωινή νεροποντή να λυσσομανά και να σφυροκοπά τα γύρω. Τα δένδρα άπλωναν όσο μπορούσαν τα κλαδιά για να τα καθαρίσουν από τη σκόνη που ακάλεστη είχε θρονιαστεί απάνω τους και δεν επίτρεπε στη φυλλωσιά τους να πάρει ανάσα, μήτε να κάνει διαπνοή να ανακουφίσει το ξυλένιο τους κορμί, μα μήτε και να εργαστεί στη ζωοδότρα φωτοσύνθεση. Οι ρίζες τους κάτω στο χώμα ξεμούδιαζαν από τον κάματο του ανελέητου ψαξίματος για λίγο απόθεμα νερού, κι άρχισαν να ρουφούν με απληστία τούτη την πρωινή κι απρόσμενη νεροδροσιά. Ως και οι θάμνοι δέχτηκαν τη νερολουσιά μ’ ευχαρίστηση και διέταξαν τις ρίζες να κινήσουν πιο βαθιά ν’ αδράξουν το νερό, να ξεδιψάσει και να αναπάρει το κορμί, την ίδια ώρα που στοργικά παρείχαν καταφύγιο σ’ κείνο τον ασβό τον τρομαγμένο, στη σαύρα και σε κάποια ερπετά…»
Μιλάμε βέβαια για το τελευταίο βιβλίο του φίλου Γιάννη Θ. Πολυράκη με τίτλο «ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ», μια κατάθεση ψυχής όλων όσων αγάπησε, όσων τον προβλημάτισαν, όσων του έδωσαν το έναυσμα να μελετήσει, να αναλύσει, να καταλήξει σε συμπεράσματα και να μοιραστεί!
Η υπόθεση του βιβλίου αφορά τη πάλη μεταξύ των κακών και μοχθηρών πλασμάτων, που όσο προχωρεί ο πόλεμος με τους καλούς της ιστορίας μας, γίνονται ακόμα πιο πείσμωνες και άδικοι. Σε κάθε σελίδα του η αγάπη και το μίσος, το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, η αθωότητα και η σκληρότητα, η δύναμη κι η αδυναμία βρίσκονται σε μια συνεχή αντιπαράθεση, που θα μας οδηγήσει στη τελική νίκη του καλού!
Πρωταγωνιστές του φυτά και ζώα που μιλούν και συμπεριφέρονται ανθρώπινα, χωρίς να χάνουν τις ιδιαιτερότητες της φύσης τους. Τα πουλιά πετούν κι εποπτεύουν, τα σκουλήκια σκάβουν όπου χρειάζεται, οι μέλισσες συνδράμουν στις αψιμαχίες σε σμήνος, η αράχνη θα φτιάξει γερό ιστό για ν’ αποκλείσει την είσοδο, φιλικός ο δυνατός πύθωνας θα βγάλει ό,τι καλύτερο έχει μέσα του, η αρκούδα θα χρησιμοποιήσει τη φυσική της δύναμη για το καλό της ομάδας, η μικρή νεραϊδούλα με τα φίνα φτερά να μην λείπει από πουθενά, η πιο δυνατές νεράιδες να συνδράμουν με κάθε τρόπο. Στο επίκεντρο της μεγάλης τους παρέας ένας νάνος, και δυο ιτιές που επιθυμούν εναγωνίως να βρεθούν δίπλα-δίπλα σαν ζευγάρι, πράγμα για το οποίο θ’ αγωνισθούν όλοι οι καλοί τους φίλοι. Υπάρχει κι ο ουράνιος θόλος με τους δικούς του συμμάχους: Η κυρία Σελήνη, η κοντινή Αφροδίτη με τις φωτεινές ακτίνες τους, και βεβαίως το άρμα του Ήλιου με τον λαμπερό του αναβάτη που έρχεται και φεύγει, προσφέροντας μια ανάπαυλα στους δυο αντίπαλους και λίγο χρόνο για να καταστρώνουν τα σχέδια τους.
Ο όμορφος κόσμος μας, του «γαλαζόθωρου» πλανήτη, αλλά κι ο κόσμος της φαντασίας, των αρχαίων μύθων και της λαϊκής μούσας του τόπου. Απ’ αυτή τη πλευρά, μας έρχονται και οι περισσότεροι ραδιούργοι της ιστορίας μας: ‘Ύπουλες μάγισσες, μαύρα πουλιά που χρησιμοποιούνται σαν αγγελιοφόροι και κατάσκοποι, δολεροί γίγαντες που αυτοκαταστρέφονται με τις εμμονές τους, τελώνια που μεταμορφώνονται σε όμορφες κοπέλες, απόκοσμα τέρατα ενός άλλου κόσμου με παντελή έλλειψη σεβασμού στα ζωντανά γύρω τους. που δύσκολα πολεμάς, μα μ’ επιμονή και θάρρος μπορείς να νικήσεις…
Συμβολικά τα ονόματα των ηρώων της μυθοπλασίας παραπέμπουν σε οικεία ακούσματα και προειδοποιούν τον αναγνώστη για το τι να περιμένει από τον καθένα: Ο συγγραφέας ονομάζει την σοφή κουκουβάγια «Αθηνά», τις πεταλούδες «Φαίδρα» και «Ψυχή», τη μικροσκοπική νεράιδα «Καλή», την κακιά «Κασσάνδρα», τον σκληρό γίγαντα ξυλοκόπο «Έρπη», το σκουλήκι είναι ο «Γαιοτρύπης», το αηδόνι ο «Εύλαλος», «Αργόλαλος» ο κούκος, «Άνθεμη» η φεγγαραχτίδα, «Αερόπη» η αστεραχτίδα….
Παραμυθένιες οι εικόνες, εμπνευσμένη η γραφή, πλούσιος, περιεκτικός ο λόγος, παρούσα και η έμπνευση που κινεί τα πάντα, θα συνταιριάσουν και θα συνενώσουν μ’ επιτυχία όλα όσα επέλεξε να μας καταθέσει στο εκλεκτό αυτό βιβλίο ο καλός μας φίλος Γιάννης Πολυράκης, που στα χρόνια που πέρασαν έχει δώσει σημαντικό λογοτεχνικό, όπως και επιστημονικό έργο.
Ένα ταξίδι σ’ έναν κόσμο φανταστικό -αλλά και τόσο αληθινό!- είναι το τελευταίο αυτό βιβλίο του, αφιερωμένο με αγάπη στον συνονόματο εγγονό!
Μπορώ να τους φανταστώ μερικά χρόνια μετά, παππού και εγγονό καθισμένους δίπλα-δίπλα στον καναπέ, τον άξιο συγγραφέα να διαβάζει στο εγγόνι του το δικό του παραμύθι, να εξηγεί και να διδάσκει…
Θα γίνει κι αυτό! Στο μεταξύ να τον συγχαρούμε και να του ευχηθούμε «Και στο άλλο με το καλό!»
