Αυτός είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του Γιάννη Πολυράκη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ο καταξιωμένος συγγραφέας και φίλος Γιάννης Πολυράκης, μετά τα επιστημονικά βιβλία που έχει εκδόσει και τις βιωματικές ιστορίες του τώρα με διάθεση να διηγηθεί ένα παραμύθι, ισορροπεί ανάμεσα στη φαντασία και τους μύθους.
Ξεκινάει ήρεμα, απλά, ρομαντικά μπορώ να πω, με όμορφες εικόνες και λέξεις, που αγαπά να χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, όπως νεροχορός, φεγγαραχτίδες, αστεράχτιδες, μολυβένιες νεφοκουρτίνες κ.α.
Μια μυθοπλασία που εκτυλίσσεται σε ένα παράξενο, όσον αφορά τους κατοίκους του, δάσος.
Τα ζώα παίρνουν χαρακτήρα με τους ρόλους τους μέσα στο παραμύθι.
Αλλά ξεδιπλω΄νουν την κακία τους και την πονηριά τους και άλλα ενώνονται με φίλους στηρίζοντας ο ένας τον άλλον και κάνουντα αδύνατα δυνατά να ξεφύγουν από το κακό.
Αρχή της ιστορίας είναι η ανάγκη της ιτιάς (Οναρ) που είναι ο κεντρικός ήρωας, να βρει ταίρι.
Ομως, όπως σε όλες τις κοινωνίες υπάρχουν κακεντρεχείς, ζηλόφθονοι, εχθρικοί.
Στον αντίποδα, κάποιοι τάσσονται με το δίκιο και τον αδύναμο.
Με αυτοθυσία πολεμούν, έστω και αν πρόκειται για μια απλή ιτιά ή για μια αγάπη.
Ετσι, ο κόσμος του δάσους, του παράξενου δάσους,ξεχωρίζει σε δύο στρατόπεδα.
Στους καλούς και στους κακούς.
Ή καλύτερα στο καλό και στο κακό.
Μια αέναη πάλη ανά τους αιώνες!
Παραθέτω μια πρόταση, λίγο πριν αρχίσει η κανονική πλοκή του παραμυθιού.
“… Ο Αίολος που λυσσομανούσε όλη τη νύχτα και τάραζε και αντάριαζε και άφριζε ως πέρα τα πελάγη, ρουθούνιζε καθώς ξεχύνονταν στις λαγκαδιές και τσάκιζε τα παΐδια των δέντρων στα ξέκορφα”.
