Τα δεσμά

Θυμούμ’ αχνά μιαν εποχή
που την ελέγαν κατοχή
και θέριζε η πείνα,
σε βάση καθημερινή
άκουγες κόσμο να θρηνεί,
προ πάντων στην Αθήνα.
Υπό κατοχικόν ζυγόν
τελούσαμε και των πληγών
ψάχναμε θεραπεία,
μα δεν υπήρχε γιατρεμός
γιατί γινόταν ο χαμός
σε όλα τα τοπία.
Ολα ’χανε διαλυθεί
κι η ανθρωπιά είχε χαθεί
κι από δεινούς φασίστες
κι από δωσίλογους εδώ
που τσίπα χάσανε κι αιδώ
και μπήκανε σε λίστες.
Ελληνες να προδίδουνε
και να τους παραδίδουνε
στου Χίτλερ τις αγκάλες
κι ύστερα σε στρατόπεδα
να μπαίνουν λεβεντόπαιδα,
απώλειες μεγάλες.
Κι όμως αντισταθήκανε
οι Ελληνες και μπήκανε
σ’ τσ’ αντίστασης το χώρο
και κάμανε τσοι Γερμανούς
κι όλου του κόσμου τσοι τρανούς
να αποδώσουν φόρο.
Φόρο τιμής σ’ ένα λαό
που ’χει τη λευτεριά ναό
όπως την είχε πάντα,
σε κάθε δύσκολη στιγμή
για της πατρίδας την τιμή
μοσχοβολά λεβάντα.
Τα δεδομέν’ αλλάξανε
κι Ελληνες διδάξανε
πως δίδονται οι μάχες,
απέναντι σε τακτικό,
στρατό και πυροβολικό,
σε κάμπους και σε ράχες.
Μα στη δική μας εποχή
είν’ άλλου είδους κατοχή
κι αν νέοι φεύγουν πάλι…
δεν φταίνε μόνο Γερμανοί
εμείς περνούμε το σκοινί
κάτ’ απ’ την αμασκάλη.