Τα διδάγματα μιας τραγωδίας

Λίγες δεκάδες χιλιόμετρα από το κέντρο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί και κατά τη γνώριμη ελληνική συνήθεια, στο άψε – σβήσε στήθηκαν δύο “στρατόπεδα” στον δημόσιο διάλογο.
Από τη μια, η φθηνή πολιτική σπέκουλα πάνω στις στάχτες και τα θύματα. Μια προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η λίστα των νεκρών ως προεκλογικός αγώνας. Λόγος αντιπολιτευτικός, κενός περιεχομένου, αυτοκριτικής και επιστημονικής προσέγγισης της πυρκαγιάς.
Από την άλλη, το χυδαίο “κατηγορώ” κατά των ίδιων των ανθρώπων που χάθηκαν, επειδή ήταν θύτες οικοδομικών παραβάσεων.
Το κράτος, ξέρουμε καλά ότι έχει συνέχεια σε μια ευνομούμενη Πολιτεία. Όταν αναλαμβάνει μια κυβέρνηση, γνωρίζει πολύ καλά τι θα διαχειριστεί. Συνυφασμένη, δυστυχώς, η ιστορία της νεότερης Ελλάδας με φαινόμενα όπως η καταπάτηση εκτάσεων και η αυθαίρετη δόμηση.
Δεν μπορεί κανείς, λοιπόν, από τη σημερινή κυβέρνηση να ψελλίζει έστω τη δικαιολογία των εγκλημάτων του παρελθόντος. Αντίθετα, οφείλει ο νέος να διορθώνει τα λάθη του παλιού. Κι αν γνωρίζει τους υπευθύνους παρανομιών να τους οδηγεί στον εισαγγελέα και όχι να ασκεί κριτική κατόπιν εορτής.
Στο διά ταύτα, το σίριαλ της απόδοσης ευθυνών στην Ελλάδα είναι χιλιοπαιγμένο. Μετά από κάθε τραγωδία, οι “εξουσιάζοντες” προσπαθούν να αποποιηθούν το φταίξιμο και οι “δελφίνοι” σπεύδουν να δείξουν ενόχους. Τα χρόνια περνούν και η παράσταση ξαναβγαίνει με άλλους πρωταγωνιστές αλλά με το ίδιο μακάβριο σενάριο.
Από τις φονικές πυρκαγιές του 2007, μέχρι την πρόσφατη καταστροφή στην Αττική, έχουν μεσολαβήσει έντεκα χρόνια. Το διάστημα αυτό, έγιναν αναλύσεις επί αναλύσεων και άπειροι τηλεοπτικοί καυγάδες, εν μέσω άλλων λιγότερο τραγικών πυρκαγιών.
Μόνα τους τίθενται τα ερωτήματα και αβίαστα: Τι μάθαμε στο διάστημα αυτό των έντεκα ετών; Πώς εκσυγχρονίσαμε τη δασοπυρόσβεση και την πολιτική προστασία; Τι εφόδια και τεχνογνωσία δώσαμε στους πυροσβέστες και στους διασώστες; Ποια τεχνολογία αναβαθμίσαμε, ώστε να προστατεύσουμε ανθρώπινες ζωές και περιβάλλον;
Αυτά πρέπει να απασχολήσουν τη δημόσια συζήτηση πέρα από τις εκατέρωθεν μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Διαφορετικά, η μία τραγωδία θα διαδέχεται την άλλη.