Δυο ζωές γεννιούνται ταυτόχρονα, με διαφορά ολίγων λεπτών ίσως, και από τότε γίνονται αχώριστες.
O ένας συμπληρώνει τον άλλον. Οταν ο ένας θυμώνει ο άλλος σιωπά καρτερικά, όταν βιάζεται ο ένας ο άλλος καθυστερεί, όταν πονά και υποφέρει ο ένας, ο άλλος συμμετέχει βουβά στην οδύνη.
Συνήθως ο ένας είναι ο αρχηγός, ο προστάτης κι ο άλλος ο αδύναμος, ο άξιος προσοχής. Συνήθως ο δεύτερος είναι πιο ευαίσθητος και πιο οξυδερκής, αυτός που μαθαίνει πιο εύκολα. Μάταια όμως, συνέχεια σκοντάφτει και πέφτει, κι ο πιo αργός, ο πιo υπομονετικός, τον σηκώνει τείνοντας χείρα βοηθείας. Οι ρόλοι δόθηκαν από μικρή ηλικία, οι γονείς ευθύνονται γι’ αυτό, και έδωσαν στον πρωτότοκο τον ρόλο του προστάτη, του δυνατού.
Όσο περνάει ο χρόνος όλοι επιζητούν ανεξαρτησία, ελευθερία κινήσεων και αποκόλληση απ’ αυτό το δίπολο σύμπλεγμα. Πώς όμως να το επιτύχουν; Τα πιο σημαντικά πράγματα, τις πιο ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες στιγμές της ζωής ενός ατόμου, έχουν μάθει να τις περνούν μαζί, να τις μοιράζονται. Μαζί γιορτάζουν κάθε χρόνο τα γενέθλια, μαζί προετοιμάζονται για τις εξετάσεις στο σχολείο, καμιά φορά μαζί τελούν τους γάμους με τους εκλεκτούς συντρόφους τους. Μα αλίμονο αν λείψει ο ένας, το κενό είναι δυσαναπλήρωτο, χάνεται το νόημα τού μαζί, του μοιράζομαι. Οπως και να ‘χει, τα δίδυμα είναι σύντροφοι για μια ζωή. Αγαπιούνται, θυμώνουν το ένα με το άλλο, γνωρίζονται τέλεια μεταξύ τους. Αυτό το ζευγάρι υπερισχύει των ερωτικών σχέσεων. Τι είναι ο σύζυγος μπροστά στο δίδυμο αδελφό; Και σα δίδυμα φεγγάρια πλεονάζουν στο ίδιο στερέωμα.
* Ο Αριστείδης Γ. Αρχοντάκης είναι Συγγραφέας, φυσικός
