Τα δικά μου “θέλω” και μπορώ

Τα παραπάνω ισχύουν για τον καθένα μας στον περίγυρό μας. Τα θέλω και τα πρέπει, προσπαθούμε να συνυπάρχουν στον καθένα μας. Οι γνώσεις βοηθούν από καλύτερη θέση να πορευόμαστε στη ζωή. Ο δρόμος, που οδηγεί σε πηγές γνώσεων, ενθαρρύνει και απογοητεύει. Ενθαρρύνει γιατί εντοπίζει τις πηγές, απογοητεύει γιατί δυσκολεύεσαι να φτάσεις. Οι πρώτες γνώσεις βοηθούν να κατανοήσεις την ανάγκη της συνέχειας. Τα θέλω συνδέονται με τον εαυτό μας. Τα πρέπει υποχρεώνουν τον εαυτό μας και για τον άλλο. Οσο πιο δυνατά είναι τα θέλω, τόσο με μικρότερη κούραση απολαμβάνεις μεγάλες αξίες των γνώσεων. Η παραμονή μας, όμως, μόνο στα θέλω κινδυνεύει για το κοινωνικό μας ξεστράτισμα. Τα θέλω και τα πρέπει, όταν συμπορεύονται στις επιθυμίες και στις υποχρεώσεις, μας κάνουν καλύτερους εαυτούς και αποτελεσματικότερους στον κοινωνικό μας περίγυρο.
Ενα κοινωνικό μήνυμα βούισε στα αφτιά μου από την ανάγνωση ενός μικρού κειμένου με τίτλο “Πολύ αργά”. Μας κυνηγά το χθες για τις συμπεριφορές μας.
Το παρόν, μας βάζει μπροστά στις υποχρεώσεις μας για ένα καλύτερο μέλλον. Το μυαλό μου ταξιδεύει. Τι κάνω, τι κάνουμε, οι αναζητητές και διακινητές των γνώσεων, για την προώθηση, προς το καλύτερο της κοινωνίας που συνυπάρχουμε με συνανθρώπους, που ζουν στον σκοταδισμό, χωρίς να το διαισθάνονται; Στο νοητικό μου (μας) ταξίδι για το τι καλούμαστε να κάνουμε (οι έχοντες γνώσεις) γι’ αυτούς που στερούνται γνώσεων, κάνω μία στάση και απαντώ, κάτι παραπάνω από τους μη έχοντες γνώση. Το να ξέρεις κάτι διαπιστώνεις πόσα πρέπει να μάθεις εσύ ακόμη και αυτοί που δεν ξέρουν τίποτα, με ευθύνη αυτών που ξέρουν.
Δύσκολο, όμως εφικτό, λίγο φως στους αμαθείς, για να πάψουν να είναι απαθείς.