ΔΕΝ είναι πάντα αυτονόητα, ούτε παρέχονται αυτοδίκαια. Χρειάζονται αγώνες, ακόμη και για την απόκτηση των στοιχειωδών από αυτά.
ΚΙ ΑΣ λέει ο Rousseau (στο “Κοινωνικό Συμβόλαιό” του) πως ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος -για να προσθέσει ευθύς αμέσως- όμως παντού είναι “σιδεροδέσμιος”, εννοώντας τους περιορισμούς στους οποίους υποβάλλεται.
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ, λοιπόν, τα όσα πρόσφατα επισήμανε για τα δικαιώματα (ατομικά και συλλογικά) η ΠτΔ κα Σακελλαροπούλου (φωτ.): διέκρινε μιαν αντίστροφη πορεία υποχώρησης των ατομικών δικαιωμάτων, που έγινε με αφορμή το πρόταγμα της ασφάλειας του πολίτη απέναντι στην πανδημία. Η ασφάλεια, είπε, έναντι των τρομοκρατικών απειλών, η δημοσιονομική ασφάλεια και, τέλος, η υγειονομική ασφάλεια διέβρωσαν την ασφάλεια που εξασφαλίζουν τα δικαιώματα.
ΩΣ ΑΡΙΣΤΗ νομικός εξηγήσε πως τα δικαιώματα χάνουν την αυτάρκειά τους και εισέρχονται στην εποχή της στάθμισης, της ευελιξίας και της σχετικοποίησής τους, στο όνομα των εύλογων, πλην επίπονων, συμβιβασμών του καιρού μας. Αρκεί φυσικά να είναι προσωρινά…
ΒΕΒΑΙΑ πολλοί φοβούνται πως όταν γίνεται τέτοιας έκτασης περιστολή δικαιωμάτων, ελλοχεύει κάπου ο πειρασμός στους κυβερνώντες για επιβολή ολοκληρωτικού καθεστώτος ή κάποιας άλλης μορφής δημοκρατίας (δημοκτατορίας). Το είδαμε στην Τουρκία. Μπορεί μεν οι περιορισμοί να υπαγορεύονται από αναγκαίους και έκτακτους “συμβιβασμούς των καιρών” (όπως είπε η κα πρόεδρος), όμως υπάρχει στην πολιτική και το πασίγνωστο ρεφρέν πως «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού», όταν αυτά διαρκούν περισσότερο από το συνηθισμένο!
Στο 25ο επεισόδιο, τρώμε κατσικάκι στα κάρβουνα με τους Μινωίτες και… «ονειρευόμαστε» το εστιατόριο του ξενοδοχείου στον λόφο Καστέλι. Γιορτάζουμε τα «Merry Xmas» με τον Γιώργο Μπαμπινώτη και απαντάμε σε ερωτήσεις του Σπύρου Παπαδόπουλου με τον Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ
