Τα Δικαιώματά μας

«Πιστεύω πως ο μοναδικός τρόπος για να προστατέψω τα δικαιώματα μου είναι να προστατέψω τα δικαιώματα των άλλων».
Ν. Αιζενχάουερ

H παραγνώριση και η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου οδήγησαν σε πράξεις βαρβαρότητας, που εξεγείρουν την ανθρώπινη συνείδηση και η προοπτική ενός κόσμου, που οι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι να μιλούν και να πιστεύουν λυτρωμένοι από τον τρόμο και την αθλιότητα, έχει διακηρυχθεί ως η πιο υψηλή επιδίωξη του ανθρώπου. Έχει ουσιαστική σημασία να προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα από ένα καθεστώς δικαίου, ώστε ο άνθρωπος να μην αναγκάζεται να προσφεύγει, ως το έσχατο καταφύγιο, στην εξέγερση κατά της τυραννίας και της καταπίεσης. Ο λόγος, όμως, που δυσκολευόμαστε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας είναι γιατί θεωρώντας το “δικαίωμα” σαν κάτι μεγάλο και σπουδαίο αφήνουμε να μας καταπατήσουν τα απλά, τα μικρά και τα ασήμαντα καθημερινά δικαιώματα μας. Αυτή η έλλειψη της απαίτησης στην καθημερινότητα μας είναι που τώρα μας γύρισε την πλάτη. Κάθε φορά που κρύβουμε μια έστω και μικρή αλήθεια για να εξυπηρετήσουμε κάτι άλλο πέρα από την αλήθεια, βάζουμε ένα λιθαράκι στο τείχος της αδικίας και σε ένα κόσμο δίχως δικαιοσύνη δεν μπορείς να υπερασπιστείς κανένα δικαίωμα.

Θυσιάζοντας τα στοιχειώδη και αναμφισβήτητα δικαιώματα μας για λίγη ησυχία και για λίγη ασφάλεια δεν αξίζουμε ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια. Η αιώνια πάλη για να κατακτήσουμε μια ισότιμη ζωή, μια θέση σε ένα κόσμο που σέβεται και αγαπά όλα τα πλάσματα που τον απαρτίζουν, ξεκινά και τελειώνει σε κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Θέλουμε να έχουμε δικαιώματα, θέλουμε να έχουμε ελευθερίες, αλλά ξεχάσαμε ότι, μόνο υποστηρίζοντας την ελευθερία και το δικαίωμα των συνανθρώπων μας μπορούμε να κατακτήσουμε και τη δική μας. Αυτή την παρακαταθήκη που λάβαμε από ανθρώπους που μέσα στους αιώνες βρέθηκαν αντιμέτωποι με το δίλλημα της ευκολίας η της θυσίας και επέλεξαν δίνοντας το αίμα και την ψυχή τους να λυτρώσουν πρώτα τους συνανθρώπους τους και μετά τους εαυτούς τους εμείς το θυσιάσαμε στην ευκολία μας δίχως δεύτερη σκέψη. Δε στάθηκε έτσι καθόλου δύσκολο να χάσουμε μεγάλο μέρος της αξιοπρέπειας μας και των δικαιωμάτων μας. Εάν ακόμα και τώρα αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε με ένα ορισμένο ποσοστό ανθρώπινης αξιοπρέπειας, υπάρχει ελπίδα το μέλλον μας να είναι ανθρώπινο. Εάν κατανοήσουμε ότι η υποχρέωση μας στα δικαιώματα μας είναι ισότιμη, χωρίς να θεωρούμε τους εαυτούς μας ξεχωριστούς, θα βρεθούμε σε μια θέση διεκδίκησης και αποκατάστασης του χάους που τώρα είναι μπροστά μας.

Στην οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εγκρίθηκε επίσημα στις 10 Δεκεμβρίου 1948 προσδιορίζονται τα 30 θεμελιώδη δικαιώματα που αποτελούν τη βάση για μια δημοκρατική κοινωνία.