Το έργο “Τα δύο άλογα με μια μαϊμού σε ένα τοπίο” συγκαταλέγεται στα αινιγματικά εκείνα αριστουργήματα της παγκόσμιας τέχνης που απασχόλησαν και πρόκειται να εξακολουθούν να απασχολούν γενεές ιστορικών τέχνης με απώτερο στόχο την επίλυση του γρίφου που το συνοδεύει. Αποτελώντας κατά πάσα πιθανότητα ένα ζευγάρι με το “Πορτραίτο νεαρής γυναίκας με γαρύφαλλο” του μουσείου Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης, το έργο αποδίδεται κατά κοινή αποδοχή στο Χάνς Μέμλινγκ. Οι ίδιες διαστάσεις, η ένταξη του εκάστοτε θέματος σε ένα πανομοιότυπο αρχιτεκτονικό πλαίσιο και οι καταφανείς τεχνοτροπικές-υφολογικές ομοιότητες στην απόδοση του τοπίου μαρτυρούν το χέρι ενός κοινού δημιουργού, αν και δε θα πρέπει να αποκλειστούν παρεμβάσεις και από μέλη του εργαστηρίου του. Εχει βάσιμα υποτεθεί, ότι τα δύο έργα πιθανότατα αποτελούσαν τις εξωτερικές πτέρυγες ενός τριπτύχου με κεντρικό θέμα απεικόνισης την παράσταση της Παναγίας με το Θείο Βρέφος και τους δύο αφιερωτές – παραγγελιοδότες. Στις γαμικές – ερωτικές παραπομπές του θέματος παραπέμπουν τόσο το γαρύφαλλο που κρατά στα χέρια της η ευγενής δεσποσύνη, το ντύσιμο της οποίας υπηρετεί πιστά τις ενδυματολογικές επιταγές της αυλής της Βουργουνδίας γύρω στα 1470, όσο και η εικονολογική ερμηνεία του μοτίβου των δύο αλόγων. Στη μεσαιωνική αυλική ποίηση το άλογο αντιπροσώπευε τον ερωτευμένο άνδρα αριστοκρατικής καταγωγής.
Ενώ μία θεωρία εκφράζει την άποψη ότι το καφέ άλογο που ανασηκώνει το βλέμμα, στρέφοντάς το προς τη δεσποσύνη, θα μπορούσε να αποτελεί τη συμβολική προσωποποίηση του εκλεκτού της καρδιάς της, με τη νεαρά κοπέλα να αποδίδεται μια δεύτερη φορά αλληγορικά στο άλογο που σκύβει να πιει από την πηγή, μια έτερη ερμηνεία πριμοδοτεί την αφηρημένη διάσταση του ζεύγους των αλόγων όχι όμως ως παραπληρωματικές, αλλά ως συγκρουόμενες αυτή τη φορά δυνάμεις -το καφέ άλογο που δε σκύβει να πιει νερό ως σύμβολο αντίστασης στις σαρκικές επιθυμίες, σε αντίθεση με τον λευκό εταίρο του που παραδίδεται αμαχητί σε αυτές και με τον ιππεύοντα πίθηκο ως επιτατικό στην περίπτωση αυτή σύμβολο μωρίας- αναγνωρίζοντας καθ’ αυτόν τον τρόπο στο έργο μια ευφάνταστη “Αλληγορία του Αληθινού Ερωτα”.
