Όχι γιατί ήμασταν εμείς ηθικοί ή φυσικοί αυτουργοί, της στυγερής δολοφονίας του γιου τους. Αλλά γιατί δεν κάναμε τίποτα τόσο καιρό, να τον αποτρέψουμε. Συγγνώμη».
Είναι η τελευταία περίοδος ενός κειμένου αυτοκριτικής, που δημοσίευσε η κιτρινόμαυρη “Ορίτζιναλ 21”, σύνδεσμος της ΑΕΚ. Το αναδημοσιεύει προσυπογράφοντάς το, ο Δημήτρης Νανούρης στη στήλη του. Με ειλικρίνεια και συντριβή ψυχής, ψυχών, για τη στυγερή δολοφονία του άτυχου παιδιού, στη Σαλονίκη του Μυροβλήτη…. Της πόλης του Θερμαϊκού, της συμπρωτεύουσας, της Σαλονίκης της “φτωχομάνας”, της Λαϊκής Ζωής, και της συμβολικής αγκαλιάς των διωγμένων…
Η βία, ανόητη, αναίτια, πανάσχημη, τακτικά την επισκέπτεται και σκιάζει με τα σκοτάδια της τη φωτερή πολιτεία, συγκλονιστικά…
…Σοκαρισμένη πάλι η πατρίδα από τον «ειδεχθή φανατισμό» που φτάνει με τόση ευκολία και γρηγοράδα στο φονικό, ενός νέου παιδιού…
Στους κόλπους του δημοφιλέστερου των αθλημάτων και πεδίο εκτόνωσης, της λαϊκής πίεσης που διογκώνουν η φτώχεια, οι κρίσεις, τα αδιέξοδα και το συνειδητό περιθώριο, της ταξικής διαστρωμάτωσης των αδικημένων, αναπτύσσονται φυτώρια επιθετικότητας· που θεριεύουν ανατριχιαστικά, και φτάνουν στο άνομο αποτέλεσμα, με ακρίβεια!
Επικίνδυνα εργαλεία «μάχης» που -ξανά- βρέθηκαν στα γραφεία συνδέσμου, του κάθε συνδέσμου δηλαδή για να τα λέμε όλα, αυτό δηλώνουν. Την «αιχμηρή βεβαιότητα», που φυλάσσεται για… «εμφύλια χρήση», κατά το… «δολοφονικό δοκούν», άλλοτε ως πρόθεση, κι άλλοτε ως αλάθητο αποτέλεσμα. Το χρώμα, η ομάδα, το σύνθημα, η… ιδεολογία, η πόλη, η εθνότητα, όλα τα διαφορετικά, έτοιμοι σπινθήρες που αναφλέγουν δραματικά την έχθρα, που παίρνει διαστάσεις, αστραπιαία!
Σκοτώστε τον! Βαράτε τον, προπηλακίστε τον, στην “αθωότερη” περίπτωση.
Τόσα χρόνια αυτή η βία, που λαμβάνει μορφή και έργο εκτός χώρου αγώνων με ραντεβού λέει, ενέδρες καρτέρι στους “αντιπάλους” δεν μπόρεσε ν’ αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά από τους υπεύθυνους.
Ακόμη;;;
Μέτρα και νόμοι, που, αποσύρονται λέει μπροστά στις αντιδράσεις και το πολιτικό κόστος, αλλά και της εύρωστης οικονομικά ελίτ των παραγόντων, μεγαλοπαραγόντων του αθλήματος δηλαδή.
Ο πόνος στις ψυχές των γονιών για την απώλεια του σπλάχνου τους, ο ανίκητος, οξύς πόνος, κι ο φόβος που υφέρπει στην ελεύθερη κίνηση των νέων παιδιών, τον οποίο δηλώνουν ανοιχτά, είναι λόγοι για επανεξέταση αυστηρή, ενός φαινομένου παθογενούς, που προστίθεται σε τόσα άλλα που ταλανίζουν την κοινωνία μας…
Σάμπως και να μη φτάνει η πανδημία, οι θεομηνίες, οι… «γειτνιάζουσες οχλήσεις» κι οι κάθε λογής κρίσεις…, συλλογικές κι ατομικές.
