Τα φιλιά

Τα χείλη είν’ ευαίσθητο, σημείο του ανθρώπου,
μα ανταλλάσσουνε, φιλιά, ατάκα κι επιτόπου.
Είν’ ένας τρόπος έκφρασης, που έχ’ επικρατήσει,
ανθρώπινη, συνήθεια, που δεν την πιάνει κρίση.
Πότε φιλιά ερωτικά, πότε καημού και πόνου,
που δίνονται και παίρνονται, ολοχρονίς του χρόνου.
Φιλιά σ’ αυτόν που έρχεται, φιλιά σ’ αυτόν που φεύγει,
σ’ αυτόν που για να τα δεχτεί, σε κόλπα καταφεύγει.
Συγχαρητήρια φιλιά, βλέπομε και σε νίκες,
όπως αυτά που δέχονται, οι ολυμπιονίκες.
Τ’ ευχαριστώ, μ’ ένα φιλί, το λένε ορισμένοι,
όταν το θάρρος έχουνε κι είναι πολύ δεμένοι.
Γυναίκες όταν σμίγουνε, η μια φιλεί την άλλη,
στο δρόμο, στο περίπτερο, αλλά και στου μπακάλη.
Μα τα φιλάκια τούτανα, πάνε νομίζω στράφι,
και δεν μετράν’ ανάμεσα, σε γυναικών συνάφι.
Κι άλλα φιλιά πολλές φορές, μόνο φιλιά δεν είναι,
δίδοντ’ εξ αποστάσεως, διά το Θεαθήναι.
Στις εκκλησίες τα φιλιά, σε γάμους και βαφτίσια,
έχουνε την τιμητική και δίδονται περίσσια.
Μα και το Πάσχα βλέπουμε, με το Χριστό και Ανέστη,
να ανταλλάσσουν ασπασμούς, Χριστιανοί με Ορέστη.
Αυτά όμως που έχουνε, το πιο μεγάλο πάθος,
λογούνται τον ερωτικά, εκτός κι αν κάνω λάθος.
Εκείνα π’ ανταλλάσσουνε, σφόδρα ερωτευμένοι,
που δεν αφήνουνε στιγμή, σχεδόν να πα ‘χαμένη.
Ομως φιλιά που δίνονται, από βαμμένα χείλη,
αφήνουν αποτύπωμα, χρειάζεται… μαντήλι.
Χείλια που είναι φυσικά, άνετα θα φιλούσα,
μοντέρνος δεν γεννήθηκα, δεν θέλω τέτοια λούσα.
Γιατί να ξέρεις τα φιλιά, που δεν αφήνουν στάμπα,
αξίζουν περισσότερο, έστω κι αν είναι… τσάμπα.