Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου συνοδεύεται πάντα με ένα τεράστιο αναπάντητο “γιατί”. Μια απορία γεμάτη θλίψη, απέναντι στην οποία καμία λογική εξήγηση για την απώλεια δεν είναι επαρκής, δεν βγάζει νόημα.
Τι νόημα θα μπορούσε να βγάζει άλλωστε η δολοφονία ενός ανθρώπου γιατί υποστήριζε μια άλλη ομάδα και ποια λογική μπορεί να αντέξει στον φανατισμό που καλλιεργείται για “σώβρακα και φανέλες”; Αυτές οι συμπεριφορές αγγίζουν το φάσμα του παράλογου και το παράλογο στερείται νοήματος.
Ωστόσο, το ψυχικό και συναισθηματικό “χάος” που οπλίζει το χέρι του κάθε χούλιγκαν, καλλιεργείται κοινωνικά με πολλούς τρόπους. Από ποδοσφαιρικούς μεγαλοπαράγοντες που όταν γουστάρουν εισβάλλουν στο γήπεδο οπλισμένοι. Από υποθέσεις αιματηρών επεισοδίων που είτε μένουν ανεξιχνίαστα είτε η απονομή δικαιοσύνης σέρνεται από χρόνο σε χρόνο, όπως η υπόθεση του δολοφονημένου φιλάθλου Κατσούλη, όπου μετά από 7,5 χρόνια παραμένει ακόμα ανοιχτή.
Τα χέρια των χούλιγκαν τα οπλίζουν τα συγχωροχάρτια που δίνει κατά καιρούς η Πολιτεία απέναντι σε διάφορες καταχρεωμένες ΠΑΕ, δίνοντας ένα σήμα ότι πρόκειται για ένα προνομιακό πεδίο για τυχοδιώκτες. Τα χέρια των χούλιγκαν τα οπλίζουν σύνδεσμοι οπαδών που λειτουργούν ως “στρατοί” διάφορων μεγαλόσχημων παραγόντων της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας, αλλά και το δηλητήριο που στάζουν οι σελίδες του οπαδικού Τύπου.
Απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα -κι άλλα πολλά που θα μπορούσε κανείς να καταγράψει- η Πολιτεία δεν αδιαφορεί απλώς. Κάνει ό,τι μπορεί για να μην αλλάξει τίποτα. Κι έπειτα έρχεται η τραγική δολοφονία ενός νέου ανθρώπου για να χύσει κροκοδείλια δάκρυα. Ως πότε πια θα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές;
