Τα γιοφύρια

Φαντάζουν απρόσβλητα, ακατάβλητα, αιώνια. Και όμως, δεν είναι! Άλλοτε γκρεμίζονται κάθε βράδυ ή τρεμοπαίζουν στο άκουσμα πατήματος περαστικού διαβάτη, υπακούοντας στις επιταγές μακρινής κατάρας.
Αλλοτε, η φύσις και ο χρόνος, δυνάμεις προαιώνιες και ακατανίκητες – ας μην το ξεχνάμε- επιτελούν το έργο τους, το καταστροφικό ενίοτε. Άλλοτε πάλι, είναι η κοινή, καθημερινή, δική μας αδιαφορία για τις πληγές τους που οδηγεί στην πτώση τους…
Τα γιοφύρια ολημερίς και ολονυκτίς χτίζονται, γκρεμίζονται και πάλι ξαναθεμελιώνονται… Ναι, βέβαια! Ξανακτίζονται. Ακόμα κι’ αν αυτό απαιτεί πόνο και μόχθο, χρόνο και χρήμα, οργάνωση και συντονισμό, βούληση  και επιμονή.
Να μην ξεχνάμε μόνο να ενισχύουμε, να αναζητάμε, να χτίζουμε και τα άλλα τα γιοφύρια, αυτά που δεν φαίνονται, τα μέσα μας! Αυτά που συνδέουν το δάκρυ με το γέλιο, τα λόγια με τα έργα, το παρελθόν με το μέλλον, την απόγνωση με την ελπίδα..