Ήταν πίσω, στο μακρινό 1982. Συνέδριο της UNESCO στο Μεξικό. Μιλούσε η αείμνηστη Μελίνα κι ανάμεσα σε πολλά άλλα, μίλησε και για τα γλυπτά του Παρθενώνα, αφηγούμενη μια συγκλονιστική και συγκινητική ιστορία.
Όταν ο Έλγιν ρωτήθηκε, για ποιο λόγο αφαίρεσε τα Αρχαία Καλλιτεχνήματα, απάντησε πως το έκανε, για να τα γλυτώσει από χέρια βάρβαρα και πνεύματα αδιάφορα. Εννοώντας τους Έλληνες. Έτσι, τα έκλεψε ουσιαστικά, με την άδεια και τις ευλογίες του Τούρκου Καϊμακάμη Σεγούτ Αβδουλάχ το 1801.
Τα χρόνια πέρασαν κι άρχισε η Ελληνική Επανάσταση. Η κατοχή της Ακρόπολης εναλλασσόταν πότε από Τούρκους, πότε από Έλληνες. Σε μια πολιορκία της από Έλληνες, οι Οθωμανοί που ήταν μέσα, ξέμειναν από μολύβι για σφαίρες. Άρχισαν να πελεκούν τους κίονες για να φτιάξουν πολεμοφόδια. Τότε, οι Έλληνες αγωνιστές, τους έστειλαν φιρμάνι. “Μην χτυπάτε τα αρχαία μάρμαρα! Θα σας στείλουμε εμείς μολύβι, να συνεχίσουμε τη μάχη επί ίσοις όροις! ”
Αυτό αποφάσισαν, οι κατά τον Έλγιν, βάρβαροι κι αδιάφοροι ραγιάδες… Οι ξυπόλυτοι, ρακένδυτοι Ρωμιοί, που συνειδητοποιούν ότι η ζωή έχει αξία, μόνο αν την ζει κανείς ελεύθερος! Οι Έλληνες πρόγονοι μας, που μέσα στην αγραμματοσύνη και στην κακομοιριά της σκλαβιάς των 400 χρόνων, ένιωθαν ότι δεν ήταν κάποιοι τυχαίοι! Οι αγωνιστές, που τα όπλα δεν τους περίσσεψαν ποτέ, μα το απόθεμα της ψυχής και της αντρειοσύνης τους, ήταν ανεξάντλητο!
Τα Γλυπτά φύγανε σε ξένο τόπο, οι Ελλάδα λευτερωθηκε, ξανασκλαβώθηκε, πέρασε από σαράντα κύματα, η Ελλάδα «πήγαινε κι ερχόταν» όπως τραγούδησε η Χαρούλα, στη Μπαλάντα της Ιφιγένειας… Το καραβάκι της χώρας μας, μπήκε στο απάνεμο λιμάνι της Δημοκρατίας, το 1974. Προσπάθησε κι ακόμα προσπαθεί, να γιατρέψει τις πληγές που άφησαν στο σκαρί του τα αφρισμένα κύματα της Ιστορίας. Και ψάχνει απεγνωσμένα, Έλληνες! Καπετάνιους, μηχανικούς, ναύτες! Να το κρατήσουν στο ασφαλές λιμάνι της Προόδου, της Ελευθερίας, της Εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας!
Κι είναι όλοι αυτοί, που είτε είναι Έλληνες στην καταγωγή, είτε έκαναν την Ελλάδα πατρίδα τους και διαβάζοντας αυτή την ιστορία, θα νιώσουν την καρδιά τους να χτυπά δυνατά, ίσως τα μάτια τους να βουρκώσουν από συγκίνηση. Θα μιλήσει μια αρχέγονη φωνή μέσα τους, που θα λέει, ότι αξίζει κανείς να ζήσει κι αν χρειαστεί, να πεθάνει γι’ αυτήν την όμορφη και παράξενη πατρίδα! Γι’ αυτούς τους απάτριδες, που στις φλέβες τους, λες και δεν κυλάει αίμα, παρά μίσος για την προοπτική μιας δυνατής, ειρηνικής, σπουδαίας Ελλάδας, δεν χαλαλίζουμε ούτε τη χλεύη μας!
Τους αφήνουμε, γραφικούς και γελοίους, να ψάχνουν το σκορπιό που… τσίμπησε τη μικρή Μαρία, να διασύρουν τη χώρα που τους γέννησε, να εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα… Είναι τόσο πολύ το δηλητήριο που κρύβουν μέσα τους, που στο τέλος, θα δηλητηριαστούν οι ίδιοι!
*Η Χαρίκλεια Ντερμανάκη είναι συγγραφέας – αρθρογράφος, καθ. Φυσικής Αγωγής
