Mέτωπο Αγώνα
1) Νοέμβριος 1940
Μάνα σε φιλώ…
Είμαι καλά… Μια μικρή δύναμη ψυχής κι εγώ, στον Αγώνα. Για το χώμα. Το δικό μας χώμα…
Δυο λέξεις μάνα, κυλούν μαργαριτάρια στην εξεγερμένη καρδιά μας και δυναμώνουν τον παλμό της.
Δύο λέξεις…
Εκείνη που πήραμε, δηλαδή το “ΟΧΙ” και εκείνη που στείλαμε, τη λέξη… “ΑΕΡΑ”!!
Να μου το θυμηθείς! Αυτές οι λέξεις, θα μείνουν τιμητικά σημειογραφήματα του Γένους, για πάντα! Να μου το θυμηθείς… Μάνα, άρχισε το αίμα από τα μέλη των παλληκαριών, ν’ ανοίγει μονοπάτι, και να θέτει όρια.
“Σημάνσεις” περηφάνεια…
Γιατί προχωρούμε… κατακτούμε περιοχές… Και στα υψώματα των βουνών και του χρόνου μας, στήνουμε κάθιδροι μα θριαμβικά, τις σημαίες μας…
Το γαλανόλευκο πανί που αγίασε το εναγώνιο χνώτο των γενεών, τη χλαίνη τη ματωμένη, και της ψυχής το σθένος…
Στήνουμε τις σημαίες μας…
Να μου προσέχεις μανούλα το “Σεβάχ”. Ξέρεις αυτή την εποχή τα σκυλιά, αρρωσταίνουν εύκολα…
Σας αγαπώ όλους…
Αλέξανδρος
Μέτωπο Αιμάτων.
2) Δεκέμβριος 1940
Μάνα σε φιλώ…
Eίμαι καλά… Πολεμούμε… Προχωρούμε… Δύσκολα, αλλά προχωρούμε…
Κρύο, πείνα, ψείρα, νοσταλγία, αχταρμάς…
Πήγαινε μάνα στο Εικόνισμα της Παναγίας, ν’ αφήσεις εκείνες τις παρακλητικές μουρμούρες σου…
Ξέρεις εσύ.
Εκείνα τα προσευχητικά λόγια, που στολίζουν τη Μορφή Της αγιοκλήματα και μοσχοβολά το θείο ξύλο…
Εκείνη, η Μεγαλόχαρη, τριγυρίζει στα οράματα της αγωνίας μας, της Ελπίδας μας…
Την βλέπουμε καθαρά!
Εμφανίζεται στις εμπύρετες νύχτες μας…
Στα παραμιλητά των λαβωμένων…
Ξέρεις, ο Κωστής σκοτώθηκε…
Κι ο Ανδρέας έχασε το πόδι του…
Κι ο Πέτρος πληγώθηκε βαρειά…
Ο θάνατος μάνα, μπαίνει ανάμεσα στους συντρόφους μου κι εμένα…
Τεπελένι, Χειμάρα… Στα πρόσω, η αναμέτρηση μαζί του, είναι πολύ σκληρή…
Πήγαινε σε παρακαλώ στην εικόνα της Παναγίας…
Σας αγαπώ όλους…
Αλέξανδρος
Μέτωπο θανάτων
3) Ιανουάριος 1941
ΕΠΕΣΕΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
Ο Αλέξανδρος Ζ…. έπεσεν υπέρ Πατρίδος!
Το χιτώνιον του στρατιώτη, κοσμεί το αίμα της θυσίας του, υπέρ οσίων…
Σ’ αυτό το χιτώνιον, ανευρέθησαν προσωπικά είδη…
Μανδήλιον λευκόν, με κεντημένα τα κεφαλαία “Α.Ζ.” και τυλιγμένον επιμελώς εντός του, τριαντάφυλλον πορφυρούν, αποξηραμένον…
Δύο μικρά κλειδιά ακόμη, μια ανοιγμένη επιστολή, ολίγα χαρτονομίσματα, και, και…, εν μικρόν εικόνισμα…
Εν μικρόν εικόνισμα της Θεοτόκου βρεφοκρατούσης…
Επεσεν υπέρ Πατρίδος.
Η πατρίς ευγνωμονεί.
Η Πατρίς ευγνωμονεί.
… Μάνα, μην κλαις…
Επίμετρο:
Το κείμενο αυτό, διαβάστηκε στον Δήμο Χανίων, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το έπος του ’40, τον Οκτώβρη του 2000.
Η κα Ρόζα Μοτάκη – Κονταδάκη δικηγόρος, και ο κ. Λεωνίδας Μανωλικάκης ηθοποιός, απέδωσαν αισθαντικά, ανεβάζοντας αισθητά τις κλίμακες του κειμένου μου κι επαναλαμβάνω το ευχαριστώ μου…
