Μεγάλο μυστήριο η καθαρότητα. Της ψυχής. Του νου. Ποιό είναι το θέλημά σου ; Και το πιο καλό θέλημα, θέλημα είναι. Μιά κουρτίνα του εγώ. Από ‘κει ξεκινούν όλα. Από το εγώ. Σχίσε το εγώ. Όπως σχίζεις ότι δεν χρειάζεσαι πια. Λες ότι περνάς και πέρασες, δοκιμασίες. Πολλώ λογιώ. Μα ξέχνα το θέλημά σου. Κι άσε να γίνει το θέλημά Του. Ανακούφιση είναι για τη καρδιά, σαν ένα ποτήρι κρύο νερό. Δύσκολο πράμα το εγώ. Δύσκολο πράμα να μη θέλεις.
Όλο θέλεις. Κοίτα τα σπουργίτια, όταν το φως εκρήγνυται πριν σβήσει. Κοίτα την ομορφιά, των χιλίων χρωμάτων της ελευθερίας από το θέλημα. Τα πουλιά πετούν, χωρίς να αναρωτιούνται το γιατί. Ευχαριστιούνται. Με έναν κόκκο σινάπεως. Και χορταίνουν με αυτό.
Και μετά πετούν πάλι. Και χάνονται. Πίσω από το αίμα του ουρανού. Που χίλια κομμάτια έγινε. Καθώς αυτά μοιραζόνταν σε κάθε πέταγμα. Και κάθε πέταγμα, κομμάτι του ουρανού γίνεται. Και είναι τα θρύψαλα των οριζόντων, οι γέννες του πετάγματος. Βλέμμα αραχνοΰφαντο. Σαν αραχνοΰφαντο φεγγάρι. Που ανέτειλε πριν του ήλιου τη δύση. Και έγινε το χάδι της πέτρας. Κι έγινε το χάδι του γερακιού. Κι έγινε το χάδι, μέσα στο οποίο χάνεσαι. Κάθε που λέφτερος είσαι. Καθώς αφήνεις κάθε σκέψη. Κάθε λογισμό. Κάθε έγνοια.
Κάθε θέλημά σου. Κι είναι αυτό, μια βαθιά ανάσα. Σα τη δροσιά της αυγής, στη δίψα της ψυχής. Όταν κοιτάς τον ουρανό, ένα ζεστό χειμωνιάτικο απόγευμα. Γιατί κάθε που κοιτάς τον ουρανό, ξεχνάς να σκέφτεσαι. Σβήνουν οι λογισμοί. Κι απλώνεσαι. Σα το ζεστό υφάδι, μιά κρύα νύχτα. Καθώς σκέφτεσαι και συνειδητοποιείς. Πως είσαι σε λάθος δρόμο. Καθώς ζητάς το δικό σου θέλημα. Και τότε, σπάζεις σε μύρια κομμάτια. Κάθε κομμάτι και μιά εικόνα. Κάθε κομμάτι και μιά αντανάκλαση της ψυχής σου. Τα θρύψαλα της ψυχής σου, είναι η δική σου ευλογία. Μεγάλο πράμα η καθαρότητα. Και πρέπει να γδυθείς τα θρύψαλά σου. Και να τα χαρίσεις. Ως θυμίαμα. Στις πιο κρυφές σου πληγές. Σα να ‘ταν αυτά, φύλλα ιαματικά, βότανου σπάνιου. Και χαμένου. Στων καιρών το σύθαμπο. Στων πληγών το σύθαμπο. Τα μόνα αληθινά. Είναι ότι πάντα είχες. Τα γυμνά σου θρύψαλα.
