ΓΙΑ ΑΛΛΗ μια χρονιά, η επέτειος του Πολυτεχνείου 1973 σημαδεύτηκε από έκτροπα. Χαρακτηριστικό της ημέρας (17/11) ήταν η πρωτοφανής συμμετοχή του κόσμου στην πορεία (περί τα 20.000 άτομα) στην Αθήνα, ενώ ξεχωριστή ήταν και η παρουσία του πρώην πρωθυπουργού, νυν αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αλ. Τσίπρα που “διαδήλωσε” με το μπλοκ της νεολαίας του κόμματός του.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, πάλι… πρωταγωνίστησαν γύρω από τα Εξάρχεια και το Πολυτεχνείο, οι “γνωστοί άγνωστοι” κουκουλοφόροι (ποιος να φανταζόταν “κουκουλοφόρους” στην εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973; Εκεί τα πρόσωπα ήταν ολοκάθαρα). Από τη μία λοιπόν, οι αντιεξουσιαστές με φωτιές σε πρόχειρα οδοφράγματα, με πέτρες και κομμάτια από μάρμαρα, με μολότοφ και… λέιζερ, κι από την άλλη τα ΜΑΤ και η γνωστή κρατική βία. Με προσαγωγές, συλλήψεις και δακρυγόνα.
ΒΕΒΑΙΑ, το εύλογο “ούτε ανομία, ούτε αστυνομία” του κ. Χρυσοχοΐδη (εφημ. “Το Βήμα”, 17/11/19) προϋποθέτει ώριμη πολιτική ηγεσία και ωριμότερη κοινωνία για να επιτευχθεί.
Οσο για τη συνεχιζόμενη βία, η πρόταση της κας Διαμαντοπούλου (14/11) για το ότι «η λύση του προβλήματος της βίας και ανομίας θα γίνει και με την Αστυνομία αλλά όχι από την Αστυνομία», μάλλον συσχετίζεται με τα προαναφερόμενά μας. Μήπως τα κόμματα -και γενικά η πολιτική που ασκείται- πρέπει να αλλάξουν τακτική; Να δουν δηλαδή, τις γενεσιουργές αιτίες της βίας, αντί της βίαιης καταστολής της;
ΠΑΕΙ πολύ! Σαρανταέξι χρόνια μετά, το να παραμένει κυρίαρχο στοιχείο των ημερών του Πολυτεχνείου η “τυφλή βία” και η καταστροφή, δεν περιποιεί ιδιαίτερη τιμή σε μια δημοκρατία. Εστω κι αν εφέτος, παρά τις ογκώδεις διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, τα έκτροπα ήταν περιορισμένα.
