Τα ύστερα των συγκεντρώσεων: Τι;

Ολοι στα λόγια κόπτονται υπέρ των αδυνάτων, οικονομικά και κοινωνικά, συνανθρώπων μας. Ομως, οι οικονομικά και κοινωνικά αδύνατοι όλο και αυξάνονται σε αριθμό και βαθμό φτώχειας. Εάν σ’ αυτό το γεγονός δεν διαβλέπουμε υποκρισία στα λόγια και αδυναμία στα έργα από τους πολιτικούς, τότε πού να αναζητήσουμε την υποκρισία και τη δυναμική; Κάποιοι λίγοι ή και πολλοί κάνουμε διαπιστώσεις, περιφερόμαστε σ’ αυτές, τις αναπαράγουμε και αναμένουμε, τι; από ποιους; και για ποιους; Αλήθεια, απολογούμαστε για άλλους και δεν περνάμε στο εμείς τι καλούμαστε να κάνουμε; Σ’ όλους μας αντηχούν τα προεκλογικά λεγόμενα, “γνωρίζουμε τις δυσκολίες, μαζί θα τις ξεπεράσουμε”. Προεκλογικά έδιναν εξετάσεις για να πάρουν τον λαό μαζί τους με τα λόγια. Τώρα καλούνται να δώσουν εξετάσεις στα έργα για να έχουν τον λαό μαζί τους.
Το “μαζί θα ξεπερνούμε τις δυσκολίες”, προεκλογικά λεγόμενο, πώς ερμηνεύεται στην πράξη μετεκλογικά, από τους πολιτικούς; Εμείς θα παίρνουμε αποφάσεις για εσάς, χωρίς εσάς και εσείς θα εφαρμόζετε τα αποφασισθέντα χωρίς αντιρρήσεις; Στις διαδικασίες των αποφάσεων, ποια είναι η δική μας συμμετοχή, με ποιο συντονισμό αξιοποιείται;
Το μαζί προχωράμε, σημαίνει και μαζί συν-αποφασίζουμε. Προεκλογικά, προσκλητήριο κάλεσμα, μετεκλογικά παραμερισμός δικαιωμάτων, καταλογισμός ευθυνών. Διερωτόμαστε, εμείς, ο λαός, που καλούμαστε να σηκώνουμε τα βάρη των πολιτικών αποφάσεων, χωρίς τη συμμετοχή σ’ αυτές.
Τι κάνουμε; Απολογούμαστε για τα κακώς πραττόμενα των άλλων και κρινόμαστε για τα κακώς λεγόμενα σαν αιτίες χωρίς εφοδιασμό ικανών γνώσεων; Οχι βέβαια. Τώρα, αργά για τα αποφασισθέντα, νωρίς όμως για τις ερχόμενες αποφάσεις, καλούμαστε να επιβάλουμε στους πολιτικούς, την αναγκαία συνύπαρξη σε διεργασίες για ερχόμενες αποφάσεις, συντονισμένα μέσω εκπροσώπων μας μικρών και μεγάλων ενοτήτων.
Στα τραπέζια των συζητήσεων πολιτικών και εμάς, ωραία λόγια λέγονται. Στα υπάρχοντα προβλήματα, πώς ενεργούμε εμείς για να ανατρέπουμε τα σε βάρος μας προγραμματιζόμενα από τους πολιτικούς; πώς τους προσανατολίζουμε να ακούν και να αξιοποιούν και δικές μας απόψεις, σχετικά με τους θεσμούς, που θα διασφαλίζουν εαυτούς και εμάς μαζί στην εφαρμογή τους; Επ’ αυτών, ας ρωτήσει ο καθένας μας τον εαυτό του. Σε ποια μικρή ή μεγάλη ενότητα συνανθρώπων είναι μέλος; Σε ποιον, σε ποιους από την ενότητα που είναι μέλος έχει εξουσιοδοτήσει να τον εκπροσωπούν και με ποιες διαδικασίες; πώς συνθέτουμε τις απόψεις μεταξύ μας; πώς τις μεταδίδουμε στους πολιτικο-κομματικούς μας εκπροσώπους; πώς οι μικρο-μέγαλες αυτές ενότητες συντονίζονται μεταξύ τους; πώς μέσα από τον συντονισμό διαμορφώνονται οι μεταξύ των κοινωνικές συμπεριφορές; πώς αυτές οι συμπεριφορές συντονισμένες φτάνουν στους πολιτικό-κομματικούς μας εκπροσώπους; πώς οι πολιτικοί μπορούν να περνούν από τα λόγια στα έργα για την επίτευξη των στόχων μας; Στα πολλά αυτά πώς, εάν καταφέρουμε, ο ένας να δώσει απαντήσεις, τότε έχουμε πραγματοποιήσει τα μισά από τις απαιτούμενες δράσεις για να αλλάξουμε τη ζωή μας. Εάν στα σύνθετα αυτά πώς προσθέσουμε και την ερώτηση μπορούμε και να απαντήσουμε με καθαρότητα ΝΑΙ. Τότε, να είμαστε βέβαιοι, ότι, θα νικούμε κάθε αντίσταση, θα κερδίζουμε κάθε μάχη, θα κατακτούμε τα δίκαια ζητούμενά μας.
Εάν όμως διστάζουμε να απαντούμε και είμαστε πάντα μπροστά στο ναι μεν, αλλά! Τότε διαιωνίζουμε την υπάρχουσα λανθάνουσα πορεία που μας οδηγεί στο πουθενά. Εάν στο μπορούμε είμαστε κάθετα όχι, δεν μπορούμε, δεν γίνεται τίποτα, τότε είμαστε άξιοι της ατυχίας μας, υπεύθυνοι επ’ αυτού και μη ζητάμε αίτιους πέρα από τον εαυτό μας. Καλούμαστε: Υπεύθυνα να μιλούμε, υπεύθυνα να ενεργούμε, υπεύθυνα να αποφασίζουμε, υπεύθυνα να κρίνουμε, αλλά και να κρινόμαστε.