Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΙΓΗΣΕ; Όχι φίλοι μου ο πολιτισμός δε σίγησε, ούτε μπορεί κανείς να τον φιμώσει. Ζει διαχρονικά παντού. Στις τέχνες, τα γράμματα, τα θεάματα και αναδεικνύει την κουλτούρα και την προκοπή των λαών. Οι εκπρόσωποι οποιασδήποτε τέχνης ή γραμμάτων δεν είναι ο πολιτισμός. Είναι οι συντελεστές, που υπάρχουν και στον πολιτισμό και στην Πολιτεία και παντού. Οι κακοί συντελεστές δεν είναι ούτε κάν οι υπηρέτες του. Ζούνε δίπλα μας, μαζί μας και διαιωνίζουν την κατηγορία των κακών παιδιών, αυτών που δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τα πάθη τους. Όταν το ανθρώπινο ών πιστέψει ότι είναι ανώτερο από τα υπόλοιπα της κατηγορίας του, λόγω θέσεως ή χρημάτων, τότε γίνεται κάτι άλλο που δεν μπορεί να το ελέγξει και προβαίνει σε ακατανόμαστες πράξεις.
Το συγκεκριμένο άρθρο δεν πρόκειται να καταγγείλει, ούτε να διορθώσει κάτι, δεν είναι εξάλλου επαρκές για τον λόγο αυτό. Αλλά παραμένει ως θεατής στην οθόνη της κοινωνίας και λέει προβληματισμένο. Το είδαμε και αυτό. Τι άλλο θα δούμε;
«δει δη χρημάτων, ω Άνδρες Αθηναίοι, και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων» Υπάρχει ανάγκη χρημάτων «λέει ο Δημοσθένης που τα χρειάζονται για τον πόλεμο» και χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτα.
Στον πόλεμο λοιπόν για την επιβίωση, γίνονται οι μεγαλύτερες θηριωδίες από τους κατέχοντες χρήμα και εξουσία. Ο βωμός του χρήματος, της δόξας, της επιτυχίας στραμμένος σε λάθος κατεύθυνση, πλαστός. Κι όμως συνεχίζονται να τελούνται οι πιο αιματηρές θυσίες.
Για survivor, επιβίωση θεαματική και όχι ζωή πνευματικά θεματική. Άρτος και θεάματα συνεχίζουν να γοητεύουν τους σύγχρονους ανθρώπους, και αυτό προσφέρουν οι εκμεταλλευόμενοι τις θεάσεις. Δει δη πνεύματος αγαπητοί μου, και όχι χρημάτων. Αυτή είναι η σκυτάλη που πρέπει να παραδώσουμε. Και ας παραμείνει το κυνήγι του θησαυρού σαν παιδικό παιχνίδι, και το βραβείο κλάδος ελαίας. Ξέρω είμαι ονειροπόλος.
Μπα ούτε ονειροπόλος, κοινωνικά αποποιούμενος. Αλλά ένα περίεργο πράγμα, ό,τι και αν μου κάνει αυτός ο άνθρωπος, συνεχίζω να πιστεύω σ’ αυτόν.
